Les quatre saisons

Οι τεσσερεις εποχες της Θιβετιανης μαγκνολιας

Οι τεσσερεις εποχες του Γιαννη Τσαρουχη

Ο Μαιος μας εφτασε...

Αντε παμε να φυτεψουμε κανενα γερανι....

Αφιερωμα - Ιρις Δρακουλη

Με θαυμασμο και αγαπη στη γλυκεια θεια Ριρη


Απο μια εκθεση το Δεκεμβρη του 2003 στην γκαλερί ASTRA με τίτλο:

λουλούδια και φρούτα ζωγραφισμένα με πολλούς τρόπους






«... Με την άξια καλλιτέχνιδα την Ίριδα Δρακούλη, από πολύ καιρό πριν υπήρχε η αμοιβαιότης, όπως συμβαίνει και με άλλους συναδέλφους νεωτέρους και μη για τους οποίους θα άξιζε η έκφραση του καλού λόγου.Η φίλη όμως ανήκει στη γενιά που προηγήθηκε τούτων. Μια ζωή γνωρίζω τη δημιουργία της, τον τρόπο που εκφράζεται όπως και τον τρόπο που παρουσιάζει το έργο της. Ίσως να μην είναι πληθωρικό γιατί ξέρω πόσο επιλεκτική είναι και πόσο αυστηρή μ´ αυτό ώστε να το προβάλλει όταν κρίνει ότι είναι ώριμο, στέρεο και άξιο.

Αυτήν την αυστηρότητα και επιλεκτικότητα τής κληροδότησαν δυο άξιοι δάσκαλοι στους οποίους μαθήτευσε -ο ένας, ιδιαίτερα αυστηρός, που δεν χαριζόταν, τόσο ώστε αν μαθητής του δεν είχε γερή και αντοχής εσωτερική συγκρότηση ψυχής, ενδεχομένως να εγκατέλειπε απογοητευμένος τον αγώνα. Εξαίρετος ο δάσκαλος, όπως λέγεται, εις ευρύτητα παιδείας εμόρφωσε νέους καλλιτέχνες αλλά και καταδίκασε πολλούς. Η Ίρις βγήκε νικήτρα.
Το έργο της έχει δυο σκέλη, ζωγραφικό και χαρακτικό τα οποία δεν χωρίζονται, αλλά συναντώνται ως συγκοινωνούντα δοχεία -το ένα καταθέτει υπέρ του άλλου. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαχωρισμός. Αλλά όπως έχω τις αισθητικές μου αγάπες και προτιμήσεις δεν θα παρέλειπα να επαινέσω όχι μόνο το χαρακτικό της έργο αλλά και εκείνο το μέρος του ζωγραφικού που ως πρώτο κυρίαρχο υλικό έχει σε χρήση το μαύρο όπως είναι το κινέζικο μελάνι το οποίο χειρίζεται με απαράμιλλη ευχέρεια, δηλαδή απλοχεριά, φτάνοντας σε λεπτές ευαίσθητες στιγμές αποχρώσεων, αλλά και τολμηρή, δυναμική χρήση του.
Τα έργα της αυτά τα οποία ορισμένα έχουν εκτελεσθεί και με λιθογραφική τεχνική είναι υψηλής στάθμης. Η χρήση της λέξης ΣαποχρώσειςΣ μιλώντας για το ασπρόμαυρο, έχει ως αιτία την πεποίθηση ότι προσφέρει ευγλωττία αντί της χρωματικής φλυαρίας. Αυτή η άποψη με κάνει να συγγενεύω και να εκφράζομαι για το έργο της. (Π. Τετσης)



Η Ιρις Δρακουλη γεννήθηκε στην Aθήνα και σπούδασε στην Aνώτατη Σχολή Kαλών Tεχνών παίρνοντας δίπλωμα ζωγραφικής από το Eργαστήριο του Γ. Mόραλη και δίπλωμα χαρακτικής από το Eργαστήριο του Γ. Kεφαλληνού.
Aπό το 1958 έως το 1960 πήρε υποτροφία του I.K.Y για την Ecole Superieure Nationale des Beaux Arts στο Παρίσι.





















Aτομικές εκθέσεις

1961 Zωγραφιστά υφάσματα με Batik,
Eυαγγελίδου - Kουτλίδη, Aθήνα
1963 Zωγραφιστά υφάσματα με Batik,
Aqua Marina, Aθήνα
1979 Zωγραφική - Xαρακτική, "Άσπρο-Mαύρο"
Γκαλερί Zυγός, Aθήνα
1989 Zωγραφική
Γκαλερί Aργώ, Aθήνα
1999 Zωγραφική
Γκαλερί Άστρα, Aθήνα
2003 Zωγραφική
Γκαλερί Άστρα, Aθήνα




















































Oμαδικές Eκθέσεις:

1957, 1963, 1965, 1975 Πανελλήνιες
1959 Galerie des Beaux Arts, Παρίσι
1960 Salon d'Automne, Παρίσι
1963 Biennale de Paris, Παρίσι
1964 Έκθεση Aμερικανών και Eλλήνων χαρακτών στην Eλληνοαμερικανική Ένωση, Aθήνα
1978 Oμάδα χαλκογραφίας Γκαλερί Συλλογή, Aθήνα
1979 Έκθεση Διεθνούς Γυναικείας Mορφωτικής Oμοσπονδίας στην Salle des Actes στο Mέγαρο της Unesco
1980 "H Xαρακτική στην Eλλάδα", Kαλιτεχνικό Πνευματικό κέντρο Ώρα, Aθήνα
1980 "Oμάδα Xαλκογραφίας", Γκαλερί Nέες Mορφές, Aθήνα
1980 "Oμάδα Xαλκογραφίας", Γκαλερί Aρμός, Θεσσαλονίκη
1983 "Artisti Greci Contemporanei", Λιθογραφίες, Palazzo Bagoni Valsecchi, Iταλία
1985 Έκθεση Xαρακτικής Eλλήνων Kαλλιτεχνών, Πνευματικό Kέντρο Δήμου Aθηναίων.
1986 Oμαδική Xαρακτών, Iσπανικό Mορφωτικό Ίδρυμα
1987 "Tο εργαστήριο του Kεφαλληνού" Γκαλερί Πλειάδες, Aθήνα
1987 "Έλληνες Zωγράφοι", Σόφια
1988 "Έλληνες Xαράκτες", Musee National de Varsovie
1988 "Nεοελληνική Tέχνη", Mορφωτικό Ίδρυμα Eθνικής Tράπεζας
1992 "Artigraf", 15 χρόνια συνεργασίας
1994 "Σύγχρονοι Έλληνες Xαράκτες", Kunsthaus Beim Engel, Luxembourg
1994 "Σύγχρονοι Έλληνες Xαράκτες",Galeria Julinsa Jakobyho, Kosice, Σλοβακία
2003 Έκθεση Xαρακτικής του Eπιμελητηρίου Eικαστικών Tεχνών Eλλάδος
2003 "Έλληνες Xαράκτες στον εικοστό αιώνα" στο Mέγαρο Eϋνάρδου από τις συλλογές των Tραπεζών












Και ενα αρθρο απο το ΒΗΜΑ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

Πριν λιγες μερες ειχες τα γεννεθλια σου κι εγω δε το θυμηθηκα.. Σ' αγαπω πολυ ομως και θελω να σου πω.. Σ' ευχαριστω που ενω εισαι τοσο
μακρυα εισαι τοσο κοντα μου.. Παντα χαμογελαω οταν διαβαζω τα μυνηματα σου.. Παντα θυμαμαι τη μερα που γιναμε κουδουνια με ενα μπουκαλι proseco.... Εγω μια πριγγιπισσα κι εσυ μια ευνοουμενη σειχη..






Ενα μπουκετο μαργαριτες για σενα .. και αυτο το τραγουδακι...


Είχα φυτέψει μια πορτοκαλιά
που την εζήλευε όλη η γειτονιά
Που την εζήλευε όλη η γειτονιά
είχα φυτέψει μια πορτοκαλιά

Αχ, Μαργαρίτα Μαγιοπούλα
Αχ, Μαργαρίτα Μαγιοπούλα
Αχ, Μαργαρίτα μάγισσα

(Ιακ. Καμπανελλης - Μ. Θεοδωρακης)

Αφιερωμα στην πιο ομορφη πολη του κοσμου -- μερος πρωτο απο πολλα -- αρχιτεκτονικη, εικαστικα, ποιηση, και δικες μου εικονες

Μινως Αργυρακης
Αθηνόραμα, Λάδι σε Ύφασμα, 133x570 εκ.

και απο το Αθηνα by art διαλεγω την οδο Σταδιου..




Οδός Σταδίου


Τ’ απογεύματα, ανηφορίζεις τη Σταδίου
Ο ίδιος πάντα
Εσύ κι ο δρόμος
- κι ας έχουν εκλείψει οι γαζίες -
Ρωτώντας τους περαστικούς αν σ’ αγαπούν
μέσ’ από στίχους
εισπράττεις θλίψη

Μα δεν ακούει κανείς
Δεν αγαπά κανείς εδώ μονάχα
Λίγες γαζίες στη Σταδίου
Καθώς εσύ ανηφορίζεις
Ανηφορίζεις διαρκώς

Γιαννης Μανιατης






Τρυφερό μονοπάτι / Μπλε νύχτα / Ποια γη; / Ποια Ιθάκη;
Ο χρόνος δεν είναι ποτέ / Στην ώρα του.
Αγρυπνώ.

Αυτά σκεφτόμουν περπατώντας στον ωραίο πεζόδρομο προς τον Κεραμεικό. Εκεί έχεις ραντεβού με τον εαυτό σου. Βλέπεις πως οι αρχαίοι Έλληνες μιλούν με τους νεκρούς, τις ωραίες μορφές, τις καθημερινές σκηνές, τα απλά τους λόγια. Από τον ένα κόσμο στον άλλον. Κι από την Αθήνα του σήμερα στην αιώνια πόλη. Εδώ ήταν ο Ηριδανός ποταμός, πιο κάτω ο Κηφισός, πιο πέρα ο Ιλισός. Τώρα μείναμε με την ΕΥΔΑΠ και δρόμους, πολλούς δρόμους, ασφάλτους και κυρίως σφαλμένους. Φτιάχνουμε τη Φύση!
Μετά την «οδό των τάφων» ξαναγυρίζω στη ζωή αποχαιρετώντας τη θλιμμένη Ηγησώ. Μέσω της οδού Ασωμάτων περνάω στου Ψυρρή με τα ωραία σώματα. Εδώ, βρίσκω την παρέα μου και μιλάμε για όλα, τα πολιτικά, τις νοοτροπίες. «Που θα πάτε φέτος το καλοκαίρι;» Είμαι εκεί, αλλά έχω φύγει.
Ένα άλλο Σάββατο, κατέβασε κουρτίνες. Η Αθήνα αρχαία, παλιά και καινούρια έχει όλη την Ελλάδα στα σπλάχνα της κι όμως δεν είναι μάνα αλλά μητριά. Κάτι λείπει, κάτι που πρέπει να συμπληρώσουμε εμείς με τη φαντασία, το χιούμορ, τον τρόπο μας, τη διαδρομή μας. Μπας και την αγαπήσουμε.


Τηλεμαχος Χυτηρης, Βουλευτης Β' Αθηνων

Δακρυσα.. οταν την ειδα

Ecole Saint Joseph

Μια φωτογραφια απο το σχολειο μου .. εκει που περασα 6 αξεχαστα και δημιουργικα χρονια. Δεν υπαρχει πια.. (*) ..Χαριλαου Τρικουπη 10 στο κεντρο της Αθηνας διπλα στο Ερμειον με τις φανταστικες τυροπιττες. Το παρακατω κειμενακι γραφτηκε απο μαθητριες που αποφοιτησαν λιγα χρονια πριν απο μενα αλλα ετσι ακριβως ηταν δεν αλλαζω τιποτα ...

Κάθε πρωί περνούσαμε την πελώρια σιδερένια πόρτα κάτω από το αυστηρό βλέμμα το προσηλωμένο στα.. κεφάλια μας! (για τις κορδέλλες φυσικά) της Madame Christine και της Soeur Gilles και βρισκόμαστε σ' ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον από την τριγύρω Αθήνα. Πανύψηλοι φοίνικες, δυο μουριές κι ένα πελώριο πεύκο είναι ο κύριος διάκοσμος μιας παιδούπολης όπου εκατοντάδες κορίτσια σπουδάζουν συστηματικά. Σε μια γωνιά, ανάμεσα σε τεχνητά βράχια και σε λουλουδένιο περιβάλλον, στέκει το άγαλμα της προστάτιδας Παναγίας. Απέναντι υψώνεται γκρίζα, επιβλητική η Chapelle.

Ο διαπεραστικός ήχος του κουδουνιού και η φωνή της Soeur Sebastienne από το μεγάφωνο μάζευαν το χαρούμενο μελίσσι στις γραμμές. Μετά την πρωινή Προσευχή, ένα ζωηρό εμβατήριο συνώδευε τα νυσταγμένα ακόμη βήματα μας στη διαδρομή της αυλής, υπό την συνεχή επιτήρηση των καθηγητών. Και τέλος στις αίθουσες, στα μαθήματα... Ανυπόμονες μας εύρισκε το χτύπημα του κουδουνιού για το μεγάλο διάλειμμα. Ένα χαρούμενο κοπάδι ξεχυνόταν τότε στις σκάλες, έτρεχε, φώναζε, γελούσε και... μελετούσε για τις επόμενες ώρες. Η καντίνα με τις λιχουδιές της, οι βρύσες με το νεράκι τους και η εσωτερική αυλή, περίμεναν θαρραλέα τους επιδρομείς. Απογοήτευση το νέο χτύπημα του κουδουνιού. Γραμμές, μεγάφωνο, κύκλοι, στις τάξεις. Αργότερα, ακόμη ένα μεγάλο διάλειμμα, φαγητό, κι έπειτα Γαλλικά. Και επιτέλους στις 4:30 η έξοδος, τι χαρά! Ξαναβρίσκαμε, για λίγο, τον έξω κόσμο! Αλλά η μελέτη μας περίμενε και στο σπίτι. Και τώρα, με το τέλος του χρόνου, μια μικρή καλοκαιρινή ανάπαυλα. Από τον Σεπτέμβριο σε καινούργιους δρόμους.

(*) Το σχολειο σημερα ειναι στην Πευκη..

Αφιερωμα - Δημητρης Πικιωνης και Σολων Κυδωνιατης

Σε μια συζητηση με φιλο αγιογραφο προσφατα μουρθαν στο νου δυο ανθρωποι, δυο καλλιτεχνες .. τον ενα τον γνωρισα απο την τεχνη του που την εβλεπα σχεδον καθε μερα, τον αλλο ειχα την τιμη να τον γνωρισω απο κοντα σαν μαθητρια και σα φιλη της κορης του.

Ο ενας .. ο καλλιτεχνης, ο αρχιτεκτονας μηχανικος, ο ζωγραφος, ο ποιητης Δημητρης Πικιωνης, και ο αλλος ο καθηγητης μου στο Πολυτεχνειο ,ο καθηγητης Σολωνας Κυδωνιατης. Ο δευτερος μαθητης του πρωτου.





Νέοι, αποβάλλοντας το θέλημα το ατομικό, κατεβείτε εις το σκάμμα της υπακοής. Αυτή και μόνη θα σας χαρίσει την αληθινή ελευθερία. Και μην οκνήσετε ποτέ, γιατ' είναι γραμμένο πως «το να μην μπορέσουμε, ίσως κάποτε μας συγχωρεθεί· το να μην προσπαθήσουμε, ποτέ» Δημητρης Πικιωνης









Εκει στα Πατησια στην οδο Ηρακλειτου, περναγα εξω απο το σπιτι του σχεδον καθε μερα.. θυμαμαι που μου ειχαν πει.. αυτο ειναι το σπιτι του Πικιωνη, κι εγω χωρις να ξερω αρχικα ποιος ειναι .. παντα το χαζευα κι ελεγα πως ηθελα κι εγω ενα τετοιο σπιτι... η πετρα .. τα μικρα παραθυρακια και ο ατελειωτος κισσος που μπλεκοταν απανω.. τα ξυλινα διακοσμητικα.. τοκαναν να ξεχωριζει. Αργοτερα ενα παρομοιο διωροφο ξεφυτρωσε στη διασταυρωση Αγιας Λαυρας και Λασκαρατου.. και δεν υπηρχε αμφιβολια ποιος τοφιαξε.. παλι το ξυλο και οι πελεκητες πλακες ηταν η υπογραφη του.

Kαι μετα ηρθε η ασκηση για την πλακςωστρωση στον Αγιο Δημητρη τον Λουμπαρδιαρη.. Τοσο πολυ δεθηκα με το χωρο που αποφασισα σ'αυτο το εκκλησακι να παω την πιο ομορφη μερα της ζωης μου..

Παραθετω Αυτοβιογραφικο σημειωμα του Δημητρη Πικιωνη απο το Εικαστικο






Έφυγε ο Σόλων Κυδωνιάτης

Ο πρώτος που μίλησε για την προστασία περιβάλλοντος

Πέθανε στα 95 του ο ακαδημαϊκός Σόλων Κυδωνιάτης

Ο ακαδημαϊκός και καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Σόλων Κυδωνιάτης έφυγε στα 95 του χρόνια, τα ξημερώματα του Σαββάτου, στον «Ευαγγελισμό», ύστερα από πολύμηνη νοσηλεία.

Ο Σόλων Κυδωνιάτης γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1906. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και μετεκπαιδεύτηκε στο Παρίσι. Ξεκίνησε την καριέρα τους ως ελεύθερος επαγγελματίας το 1927. Το 1956 εξελέγη στην έδρα της αγροτικής αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ και το 1977 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και πρόεδρός της το 1989. Επίσης διετέλεσε πρόεδρος της διεθνούς επιτροπής της Ουνέσκο για την ανασύσταση της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας.

Κύριο αντικείμενο του έργου του ήταν η προστασία του περιβάλλοντος των αστικών κέντρων (ήταν ο πρώτος που έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, το 1920), η διάσωση ελληνικών ιστορικών χώρων καθώς και η αποκατάσταση ιστορικών παραδοσιακών κτιρίων, ενώ υπήρξε ο πρώτος που συνέλαβε την ιδέα της Ενοποίησης των Αρχαιολογικών Χώρων της Αθήνας. Έχει βάλει την σφραγίδα του σε πολλά από τα κτίρια και τις εκκλησίες της Αθήνας, όπως η Αγία Σοφία Ψυχικού και η Αγία Ειρήνη στο Πασαλιμάνι. Αναστήλωσε την οικία Κλεάνθη (το Παλιό Πανεπιστήμιο) στην Πλάκα και το σπίτι του Κολοκοτρώνη στο Λυκοβίτσι.

Ήταν πολυγραφότατος. Από τα πλέον γνωστά βιβλία του είναι οι «Αγροτικαί κατασκευαί και εγκαταστάσεις», «Αι Αθήναι και η πρωτεύουσα», «Στοιχεία αρχιτεκτονικής», «Η ελληνική αρχιτεκτονική αναγέννηση και η κακοποίησή της» και «Αθήναι, παρελθόν και μέλλον».
"ΤΑ ΝΕΑ 12 Μαρτιου 2001"

Ε.. ταχασα...

Ακολουθω ενα λινκ απο αγαπημενο blog και με παει στο web 2.0. Απο κει και περα χανομαι σε καινουργιους ορισμους διαδυκτιακων υπηρεσιων. Με συνεπαιρνει και αναρωτιεμαι ποτε θα τα μαθω εγω αυτα. Κι οταν τα μαθω θα τα χρησιμοποιω η θα με χρησιμοποιουν. Και αναρωτιεμαι ποσο ακομα θα κρατιεται ζωντανος ο τυπος.

Φανταζομαι σε ενα σχολειο του μελλοντος οταν ο μαθητης θα γραφει την εκθεση σε blog και θα τη διανθιζει με videos και links, Θα προλαβει αραγε ποτε η λογοτεχνια την τεχνολογια.. η συμβαδιζουν και δε το πηρα χαμπαρι;

Αναδρομικο Ανδαλουσια

Καλοκαιρι 2004.. Cadiz, San Fernando, Granada, Sevilla, ILRS meeting.

Ειναι σα να χανεται μια ζωη

Ειναι απο τις ιστοριες που θα μας παιδευουν για καιρο και θα μας πονανε. Η εικονα που ειδαμε στο τελος.. εκει που βυθιζεται η τελευταια ακρη ειναι απ' αυτες που μενουν κολλημενες στο μυαλο. Η σκεψη για πιθανοτητα μιας οικολογικης καταστροφης μας τρελλαινει. Και δεν μπορω ειλικρινα να τους βλεπω να γινονται τοσο μικροι στα παραθυρα.. εδω καραβια πνιγονται ..




... και το τελος ....










το βιντεο