Αφιερωμα στην πιο ομορφη πολη του κοσμου -- μερος πρωτο απο πολλα -- αρχιτεκτονικη, εικαστικα, ποιηση, και δικες μου εικονες

Μινως Αργυρακης
Αθηνόραμα, Λάδι σε Ύφασμα, 133x570 εκ.

και απο το Αθηνα by art διαλεγω την οδο Σταδιου..




Οδός Σταδίου


Τ’ απογεύματα, ανηφορίζεις τη Σταδίου
Ο ίδιος πάντα
Εσύ κι ο δρόμος
- κι ας έχουν εκλείψει οι γαζίες -
Ρωτώντας τους περαστικούς αν σ’ αγαπούν
μέσ’ από στίχους
εισπράττεις θλίψη

Μα δεν ακούει κανείς
Δεν αγαπά κανείς εδώ μονάχα
Λίγες γαζίες στη Σταδίου
Καθώς εσύ ανηφορίζεις
Ανηφορίζεις διαρκώς

Γιαννης Μανιατης






Τρυφερό μονοπάτι / Μπλε νύχτα / Ποια γη; / Ποια Ιθάκη;
Ο χρόνος δεν είναι ποτέ / Στην ώρα του.
Αγρυπνώ.

Αυτά σκεφτόμουν περπατώντας στον ωραίο πεζόδρομο προς τον Κεραμεικό. Εκεί έχεις ραντεβού με τον εαυτό σου. Βλέπεις πως οι αρχαίοι Έλληνες μιλούν με τους νεκρούς, τις ωραίες μορφές, τις καθημερινές σκηνές, τα απλά τους λόγια. Από τον ένα κόσμο στον άλλον. Κι από την Αθήνα του σήμερα στην αιώνια πόλη. Εδώ ήταν ο Ηριδανός ποταμός, πιο κάτω ο Κηφισός, πιο πέρα ο Ιλισός. Τώρα μείναμε με την ΕΥΔΑΠ και δρόμους, πολλούς δρόμους, ασφάλτους και κυρίως σφαλμένους. Φτιάχνουμε τη Φύση!
Μετά την «οδό των τάφων» ξαναγυρίζω στη ζωή αποχαιρετώντας τη θλιμμένη Ηγησώ. Μέσω της οδού Ασωμάτων περνάω στου Ψυρρή με τα ωραία σώματα. Εδώ, βρίσκω την παρέα μου και μιλάμε για όλα, τα πολιτικά, τις νοοτροπίες. «Που θα πάτε φέτος το καλοκαίρι;» Είμαι εκεί, αλλά έχω φύγει.
Ένα άλλο Σάββατο, κατέβασε κουρτίνες. Η Αθήνα αρχαία, παλιά και καινούρια έχει όλη την Ελλάδα στα σπλάχνα της κι όμως δεν είναι μάνα αλλά μητριά. Κάτι λείπει, κάτι που πρέπει να συμπληρώσουμε εμείς με τη φαντασία, το χιούμορ, τον τρόπο μας, τη διαδρομή μας. Μπας και την αγαπήσουμε.


Τηλεμαχος Χυτηρης, Βουλευτης Β' Αθηνων