Δακρυσα.. οταν την ειδα

Ecole Saint Joseph

Μια φωτογραφια απο το σχολειο μου .. εκει που περασα 6 αξεχαστα και δημιουργικα χρονια. Δεν υπαρχει πια.. (*) ..Χαριλαου Τρικουπη 10 στο κεντρο της Αθηνας διπλα στο Ερμειον με τις φανταστικες τυροπιττες. Το παρακατω κειμενακι γραφτηκε απο μαθητριες που αποφοιτησαν λιγα χρονια πριν απο μενα αλλα ετσι ακριβως ηταν δεν αλλαζω τιποτα ...

Κάθε πρωί περνούσαμε την πελώρια σιδερένια πόρτα κάτω από το αυστηρό βλέμμα το προσηλωμένο στα.. κεφάλια μας! (για τις κορδέλλες φυσικά) της Madame Christine και της Soeur Gilles και βρισκόμαστε σ' ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον από την τριγύρω Αθήνα. Πανύψηλοι φοίνικες, δυο μουριές κι ένα πελώριο πεύκο είναι ο κύριος διάκοσμος μιας παιδούπολης όπου εκατοντάδες κορίτσια σπουδάζουν συστηματικά. Σε μια γωνιά, ανάμεσα σε τεχνητά βράχια και σε λουλουδένιο περιβάλλον, στέκει το άγαλμα της προστάτιδας Παναγίας. Απέναντι υψώνεται γκρίζα, επιβλητική η Chapelle.

Ο διαπεραστικός ήχος του κουδουνιού και η φωνή της Soeur Sebastienne από το μεγάφωνο μάζευαν το χαρούμενο μελίσσι στις γραμμές. Μετά την πρωινή Προσευχή, ένα ζωηρό εμβατήριο συνώδευε τα νυσταγμένα ακόμη βήματα μας στη διαδρομή της αυλής, υπό την συνεχή επιτήρηση των καθηγητών. Και τέλος στις αίθουσες, στα μαθήματα... Ανυπόμονες μας εύρισκε το χτύπημα του κουδουνιού για το μεγάλο διάλειμμα. Ένα χαρούμενο κοπάδι ξεχυνόταν τότε στις σκάλες, έτρεχε, φώναζε, γελούσε και... μελετούσε για τις επόμενες ώρες. Η καντίνα με τις λιχουδιές της, οι βρύσες με το νεράκι τους και η εσωτερική αυλή, περίμεναν θαρραλέα τους επιδρομείς. Απογοήτευση το νέο χτύπημα του κουδουνιού. Γραμμές, μεγάφωνο, κύκλοι, στις τάξεις. Αργότερα, ακόμη ένα μεγάλο διάλειμμα, φαγητό, κι έπειτα Γαλλικά. Και επιτέλους στις 4:30 η έξοδος, τι χαρά! Ξαναβρίσκαμε, για λίγο, τον έξω κόσμο! Αλλά η μελέτη μας περίμενε και στο σπίτι. Και τώρα, με το τέλος του χρόνου, μια μικρή καλοκαιρινή ανάπαυλα. Από τον Σεπτέμβριο σε καινούργιους δρόμους.

(*) Το σχολειο σημερα ειναι στην Πευκη..