Η περασμενη βδομαδα ηταν γεματη σε σημειο υπερχειλισης.
Ειναι πολυ ομορφο να εχεις φιλους να επισκεπτονται την πολη σου.
Μα παρα πολυ ομορφο.
Αλλα το καθημερινο το εξω μετα απο παρανοικες καθημερινες στο γραφειο, καπου ηρθε και με διελυσε. Πεθυμησα την ησυχη γωνια μου, να βυθιστω στην ακρη του καναπε και να χαθω αναμεσα στα μαξιλαρια.
Την Παρασκευη το πρωι κοιταω στον καθρεφτη και διακρινω μαυρους κυκλους.
Προλαβαινω τον πανικο στρεφοντας τα ματια αλλου.
Την Παρασκευη το βραδυ βαρεθηκα ακομα και να μαγειρεψω (καλα το εξω δε το διαπραγματευομουνα με τιποτα).
Το Σαββατο ομως ξυπναω με μια τρελλη διαθεση.
Μια μερα τελειως ανοιξιατικη με εναν ηλιο να σου ανοιγει την αγκαλια του.
Εχω και τη χαρα της γιορτης και με φιαχνει ακομα περισσοτερο.
Λεω να ξεκοκκαλισω την εφημεριδα αλλα συντομα νευριαζω.
Οι αμερικανοι ανοιγουν μετωπο στο Θιβετ τωρα.
Ειναι τυχαιο αραγε τωρα που πλησιαζουν οι Ολυμπιακοι στην Κινα;
Το Washington Post εχει ενα ολοκληρο δισελιδο πληρωμενο απο την κυβερνηση στα Σκοπια.
Η μια σελιδα εχει ολοκληρη αφιερωση με τιτλο " Η Μακεδονια αξιζει να μπει στο ΝΑΤΟ "
Η αλλη παρουσιαζει στους Αμερικανους (γιατι αυτο κανει) μια Ελλαδα αδικη που δεν μπορουν να καταλαβουν γιατι τους απειλει με Βετο. Ο τιτλος ειναι " Η Μακεδονια και η Ελλαδα γειτονες και συνεργατες ". Η προσεγγιση στο αμερικανικο αναγνωστικο κοινο με πολυ συγγινητικο υφος.
Καθε φορα λεω να μη την ξαναδιαβασω την κωλοφυλλαδα, αλλα ελα που ειναι καλο να τα ξερεις για να προφυλασσεσαι.
Βαζω εξτρα ζαχαρη στον καφε για να αποφυγω κι αλλη πικρα.
Μιλαω με τη μαμα και μου λεει οτι στην Αθηνα εχει ανοιξη.
Παιρνω τους δρομους για καλωπισμο και αγορες.
Σ' ενα Σαββατο συμπιεζω τα παντα.
Περναω απο τον Κουβανο στυλιστα και αποφασιζω να καλυψω τις ανταυγειες γιατι υπαρχει πολυς συνωστισμος στο μαλλι. Διαλεγω ενα ωραιο χρυσο χρωματακι και βγαινει καστανουλι, ωραιο χρωμα αλλα το φανταζομουν πιο ανοιχτο.
Απογοητευομαι, δε μ' αρεσει να μου χαλανε τη φαντασια.
Και μη κοιτατε που χαμογελαω στο φακο, κατα βαθος ειμαι ζοχαδιασμενη!
Περναω απο το BORDER's τεραστιο βιβλιοπωλειο στην περιοχη μας. Με το καφενειο του και τους ανετους καναπεδες του. Εκει περναει η ωρα χωρις να το καταλαβω. Διαλεγω ενα λευκωμα με εργα του Andy Warhol για να το βαλω στην σακουλα με τα δωρακια του Θοδωρη, ειμαι σιγουρη οτι θα του αρεσει.
Χαζευω τα μπεστ σελλερς. Τρια βιβλια σχετικα με το Αφγανισταν. Παιρνω και το τελευταιο τευχος του Vanity Fair και μουρχεται στο νου η Πηνελοπη.
Συνεχιζω τη βολτα στη Mall. Επειδη κανονιζω ενα ταξιδακι και θελω να παρω κατι φρεσκο.
Οπως περναω εξω απο τα καταστηματα και βλεπω οτι το καθενα εχει στις βιτρινες και διαφορετικο χρωμα, σκεφτομαι πως αλλαξε ο ορισμος της μοδας με την υπερκαταναλωση.
Καποτε ειχαμε ενα στυλ καθε σαιζον. Τωρα οι σαιζον εγιναν οχτω για να πη πω παραπανω γιατι εχουμε και τα ενδιαμεσα, χειμωνας προς ανοιξη, αλλα οχι τελειως ανοιξη.
Μουρχεται στο νου οταν ημουν κοριτσακι και η μαμα εφερνε τη Λια και μας ερραβε μαντω στο τελος του χειμωνα. Απο ελαφρυ μαλλινακι σε ομορφα παστελ χρωματα, και μετα τσαντουλα λουστρινι στο ιδιο χρωμα. Καπως ετσι και τωρα, ξαναρθαν τα μαντω αλλα και οι καμπαρντινες σε χρωματα βγαλμενα απο παιδικο παρτυ.
Μπαινω στο ενα, ολα σε σαπιο μηλο (το χρωμα που ειχε να μας θυμηθει απο τις αρχες του '70 οπου ολες οι κυριες ειχαν ενα κομματι σαπιο μηλο στην γκαρνταρομπα τους, κι εγω τοτε το απεχθανομουνα γιατι μουφερνε πολυ κατεστημενο, ειναι η εποχη που εναντιωνομουν σε ολα).
Μπαινω σε αλλο καταστημα, ολα ροζ, σε αλλο πρασινα.
Ξαφινικα μενει το ματι μου πανω σε ενα ζευγαρι λουστρινενια μποτακια.
Μα ελα που δε βγηκα για μποτακια σημερα.
Τα δοκιμαζω, περπαταω πανω κατω, τρελλαινομαι ετσι οπως φαινονται κατω απο το τζην.
Ας μη βγηκα για μποτακια, και τι εγινε;
ΤΑ ΜΠΟΤΑΚΙΑ
Παω στο ταμειο.
Εκεινη την ωρα σταματα η μουσικη στο καταστημα, σβηνουν τα μισα φωτα και οι ταμειακες μηχανες παθαινουν λοξυγγα.
Μου λεει ο υπαλληλος να κανω καμια βολτα μεχρι να ξαναρθει το ρευμα.
Χαζευω ενα μισαωρο, αλλα τιποτα. Φευγω απο τη mall να τελειωσω κατι αλλες δουλειες, αλλα τον παρακαλαω να μου τις φυλαξει για να γυρισω να τις παρω καποια ωρα. Τελικα ξεμπερδευω σε τρεις ωρες και ξαναγυρναω. Αφαντος ο υπαλληλος. Μιλαω σε καποιον αλλο, ο οποιος μεχρι να βρει που τις ειχε αφησει ο προηγουμενος, αρχιζω να πιστευω οτι καποια αλλη θα λικνιζεται πανω στα γυαλιστερα τακουνακια.
Τελος καλο, ολα καλα.
Γυριζω σπιτι με ανοιχτη τη σκεπη του αυτοκινητου και ο ηλιος να καιει.
Ενας υπνακος πριν τη βραδυνη εξοδο ειναι οτι πρεπει.
Γιορταζουμε τα γεννεθλια και τη γιορτη του Θοδωρη σε ενα Ιταλικο που διαλεξε ο ιδιος.
Η Κυριακη ξημερωσε βροχερη και τεμπελικη.
Βυθιζομαι την ακρη του καναπε, και χανομαι αναμεσα στα μαξιλαρια.
Σας φιλω με αγαπη!
