Your Captain speaking.

Οδηγω με κατευθυνση προς το σπιτι.
Μολις αφησα τον καλο μου στο αεροδρομιο Dulles.
Την εχω μαθει αυτη τη διαδρομη απ' εξω κι ανακατωτα.
Το Dulles ειναι στην πολιτεια της Βιρτζινια, περιπου μια ωρα απο το σπιτι αλλα ειναι το μονο στην περιοχη που εχει απ' ευθειας πτησεις στις περισσοτερες πολεις της Ευρωπης.
Η κινηση της επιστροφης ειναι απελπιστικα αργη.
Καθομαι, εχω σχεδον παρκαρει στο δακτυλιο.
Κι ομως ειχα διαθεση για φευγιο σημερα.
Βρισκομαι νοερα μεσα σε μια καμπινα διπλα στο φινιστρινι να κοιταω προς τα κατω.

Μ' αρεσει η θεση διπλα στο παραθυρο, αν και σου προσφερει θεαμα κυριως στην προσγειωση και στην απογειωση.
Οταν ομως πετας χαμηλα και ο καιρος ειναι καθαρος, μπορεις να δεις ομορφα χιονισμενα βουνα σαν κι αυτα της φωτογραφιας που τραβηξα το Δεκεμβρη πηγαινοντας προς Καλιφορνια.
Ακομα και το καλοκαιρι.
Οταν πεταω ημερα δε θελω να κλεινω το παραθυρο.
Δε μ' αρεσει να βλεπω σινεμα,
προτιμω τα συννεφακια.

Αλλα πιο πολυ με μαγευει οταν μπορω να δω κατω.
Σαν τοτε που περμεναμε σειρα να προσγειωθουμε στο Ελευθεριος Βενιζελος και καναμε βολτες πανω απο τον Ευβοικο. Ηταν ενα κατακαθαρο πρωινο και τα νερα ηταν στ'αληθεια χρυσα.
Κι ελεγα μεσα μου,
Αχ μια βολτα ακομα, μια βολτα ακομα!
Και αλλου βλεπω φαρμες, μικρα τετραγωνακια, λες και τις εχουνε σχεδιασει με χαρακα. Και δρομακια ισια, και δαση, και χαραδρες και ποταμια, και σκεφτομαι τι ομορφη που ειναι η γη μας.

Μια πτηση απο πεντε ωρες κι απανω, σαν αυτες που ταξιδευω συνηθως δε περναει γρηγορα. Και παντα εχω μαζι μου ενα βιβλιο αλλα ποτε δε διαβαζω συνεχεια. Το μυαλο δε συγγεντρωνεται.
Παρατηρω τι κανουν οι αλλοι συνταξιδιωτες.
Πολλοι διαβαζουν, αλλοι βολευονται και κοιμουνται, αλλοι βγαζουν το λαπ τοπ και παιζουν παιχνιδια η γραφουν.
Τωρα τελευταια πολλοι καταγινονται με το Σουντουκου. Το ξερετε το παλιοπαιχνιδο με τους αριθμους; Στο τελευταιο μου ταξιδι βρηκα μερικα στο περιοδικο του αεροπλανου και σκεφτηκα να ασχοληθω. Ηταν η τελευταια φορα. Μου εκαναν τα νευρα σπαγγακια να συγκρινω να υπολογιζω και να τα κανω λιμπα. Αλλα με πιανει και το κακο πεισμα με κατι τετοια.
Μετα εχουμε και αυτους που πιανονται απο το πολυ καθησιο και σηκωνονται και αρχιζουν τις ασκησεις στο διαδρομο, οποτε εχουμε και θεαμα. Δε ξερω γιατι ενω ολοι λενε οτι ειναι απαραιτητο, το βρισκω τελειως γελοιο να κανω το Μελισσανιδη στο διαδρομο του αεροπλανου.

Και μετα ερχεται το απολυτα γκουρμε καρροτσακι. Απο τοτε που καταργηθηκαν τα φυστικακια, φροντιζω να παιρνω μαζι μου αλμυρα αμυγδαλα. Και τα συνοδευω παντα με bloody mary. Μερικες εταιρειες εχουν καλυτερο φαγητο απο αλλες αλλα σε γενικες γραμμες το φαγητο δεν τρωγεται. Το κρεας συνηθως δεν κοβεται και ιδιως οταν προσπαθεις με το πλαστικο μαχαιρακι. Την επιλογη "παστα" την εχω απορριψει απο καιρο γιατι ειναι σκετο καταπλασμα. Ακομα και στην μπιζνες κλας δεν ειναι καλυτερο, απλα περισσοτερο. Στις εσωτερικες Ευρωπαικες πτησεις το φαγητο ειναι απειρως καλυτερο απο τις ιντερνασιοναλ και σε κεινες οταν πετας με ευρωπαικη εταιρεια παλι εχει διαφορα. Στις πτησεις εσωτερικου στην Αμερικη εχουν καταργηθει τα παντα. Δινουν μονο μη αλκοολουχα ποτα και μπορεις να αγορασεις ετοιμα κουτια με εκδρομικου τυπου φαγητο.
Καποτε ειδα το εξης υπεροχο. Καποιος ειχε φερει μαζι του κατι ντηζαινερ σαντουιτς, κατι γκουρμε μπισκοτα και φρουτα και παρηγειλλε μονο το κρασι της πτησης. Ειχε και πετσετουλα και απ' ολα, οργανωμενος ο φιλος. Με μαγεψε αυτο το πικ-νικ στην καμπινα, και σκεφτομαι σοβαρα να κανω κι εγω το ιδιο σε επομενο ταξιδι.

Το πιο διασημο ατομο που καθησε διπλα μου σε αεροπλανο, ηταν σε μια πτηση απο το Παρισι η Λουκα Κατσελη πριν απο πολλα χρονια. Ηταν και κατι αλλοι εκει απο το ιδιο κομμα, και ειχαν ερθει εκει κοντα της, και θαβανε τους παντες και πρωτο πρωτο τον Σημιτη που ηταν τοτε πρωθυπουργος. Εκει εμαθα ολα τα μυστικα του κομματος. Ολα τα απλυτα στη φορα. Αφου δεν ηθελα να φτασουμε γιατι τετοιο θαψιμο ειχε αρχισει να γινεται ενδιαφερον, ξυπνησε μεσα μου την κουτσομπολα.

Το πιο αγαπημενο μου αεροδρομιο στην Ευρωπη ειναι αυτο του Μοναχου. Το πιο ευκολο, το πιο απλο και δε χρειαζεται να τρεχω απο ενα τερμιναλ σε αλλο. Για ψωνια μ' αρεσει και το Χηθροου. Το χειροτερο μου, το Λεοναρδο ντα Βιντσι στη Ρωμη. Μιλαμε για ΤΟ ΜΠΑΧΑΛΟ. Ασε που αν περνας τρανζιτο απο κει πες μπαι μπαι στη βαλιτσα σου γιατι δε θα την ξαναδεις. Τον Ιουλιο που μας περασε, οι δικες μου βαλιτσες εμειναν στη Ρωμη 3 βδομαδες παρακαλω.

Παρασυρθηκα σε σκεψεις ταξιδιαρικες και περασε η ωρα... παω ταξιδι στο κρεββατακι μου πε προορισμο οπου με παει το ονειρο.

Καληνυχτα και πολλα φιλια!