Το Νεστορακι

Το Νεστορακι κι εγω καποιες αποκριες παλια.

Ηταν ξανθο με γαλανα ματια κι ενα χαμογελο αφοπλιστικο.
Και παρ' ολο που ηταν μεγαλυτερος μου τρια χρονια, ειχε εκεινη τη γλυκα, που σε κανει να βαζεις ενα -ακι στο ονομα του και να το κανεις πιο δικο σου.
Το Νεστορακι ηταν δευτερος μου ξαδερφος.
Ο μπαμπας, και η ομορφη θεια μου, πρωτα ξαδερφια.
Τρελλαινομουνα να πηγαινουμε επισκεψη στο σπιτι τους.
Σε ενα ομορφο σπιτι με αυλη στα νοτια προαστεια της Αθηνας.
Παιρναμε τον ηλεκτρικο και πηγαιναμε.
Ειχαν ολοι μια καλωσυνη στην οικογενεια που ξεχειλιζε.
Ο μπαμπας (απο κει τα γαλανα ματια και το ξανθο μαλλακι) επιτυχημενος.
Η μαμα νοικοκυρα και ομορφη. Ψηλη, λυγερη, με καταμαυρα μαλλια και λευκη επιδερμιδα.
Ομορφοσογο, με καταγωγη απο τη νοτια Πελοποννησο, και δωρικη αλλα συναμα γλυκεια αυστηροτητα.
Μ' αρεσε πολυ να κοιμαμαι στο σπιτι τους τα βραδια γιατι τα παιδια δε σταματαγαν να μιλανε και μαθαινα τοσα πραγματα, εγω τοτε μικρουλα με αδειο κεφαλακι αλλα περιεργο.
Τα βραδυα του χειμωνα τοτε ηταν δυσκολο να ζεσταθουν καλα ολα τα δωματια,
και θυμαμαι τα σεντονια που ειχαν μια αφιλοξενη παγωνια σχεδον υγρη.
Το Νεστορακι εφερνε το σιδερο και μου σιδερωνε τα σεντονια για να μου τα ζεστανει.
Και μου ελεγε να μη το πω στη μαμα του γιατι φοβαται μη βαλει καμια φωτια, αλλα αυτος προσεχει.
Καλο μου γλυκο Νεστορακι.
Μεγαλωσαμε.
Τα παιδια ηταν στη Νομικη κι εγω στο Πολυτεχνειο. Ξανασμιξαμε τοτε γιατι ειχαν μετακομισει στο κεντρο και μου ηταν ευκολο τα μεσημερια να πεταγομαι στο σπιτι τους να τους δω.
Η θεια τρελλαινοταν απο χαρα να εχει παιδια στο σπιτι,
μας εφιαχνε φαγητο κι εμενα μου αρεσε πολυ.
Εβρισκα φιλους των παιδιων απο τη σχολη τους να κανουν ατελειωτες σηζητησεις και να προσπαθουν να τις τεκμηριωσουν νομικα, κι εγω η μικρη με το κεφαλι γεματο αριθμους τους θαυμαζα γιατι χειριζονταν τον λογο αψογα, κι εγω μονο ηξερα να βγαζω παραγωγους και να λυνω διαφορικες.
Το Νεστορακι μεγαλωσε, παντρευτηκε εκανε δυο παιδακια και ανελαβε το γραφειο του θειου.
Καποια στιγμη ομως αρρωστησε.
Ασχημα.
Ασχημα και αποτομα.
Θυμαμαι οτι η θεια με παρακαλεσε να κοιταξω στο NIH και στο Johns Hopkins μηπως και κανονισουμε κατι.
Πριν ακομα προλαβω να απαντησω ομως, το Νεστορακι εφυγε.
Η θεια οπως ηταν φυσικο μαραζωσε.
Ομως δεν περναει γεννεθλιο, ονομαστικη γιορτη στην οικογενεια, Χριστουγεννα και λοιπα που να μη με παρει τηλεφωνο. Ειναι παντα ορμητικη -οπως ητανε παντα- χειμμαρος στην κουβεντα.
Μιλαει μονο εκεινη.
Αγαπη μου, χαρα μου, χαμογελο μου, γλυκεια μου, δε σε ξεχνω ποτε.. κι εγω δεν μπορω να μιλησω.
Οχι μονο δε με αφηνει, αλλα βουρκωνω και δε ξερω τι να πω.

Πως τα θυμηθηκα τωρα ολα αυτα.
Θελεις τα ψυχοσαββατα που περνανε, θελεις η προσωπικη ιστορια μιας μπλογκοφιλης που περνα στεναχωριες με μια παρομοια ιστορια, θελεις η μαμα που πηγε και επισκεφτηκε την θεια προχτες.

Καθεται, μου λεει, σε ενα καναπε και δε σηκωνεται.
Απεναντι ο τοιχος ειναι γεματος φωτογραφιες, σε καδρα , καρφιτσωμενες στον τοιχο, μαυσωλειο το εχει κανει.

Και της λεω, συνεχιζει η μαμα, να βγει εξω να παει να δει τα εγγονια της.

Ηθελε να φυγει εκεινη πριν απο το Νεστορακι.
Δε μπορεσε και δε το ξεπερασε ποτε.

UPDATE: Δε θα απαντησω στα σχολια αυτη τη φορα, ηταν απλα μια γλυκεια και πικρη ιστορια που μου ηρθε στο μυαλο. Ολοι μας εχουμε παρομοιες, αλλος περισσοτερο κι αλλος λιγωτερο καθοριστικες για μας. Τα διαβαζω ομως και σας ακουω, οπως ακουσατε κι εσεις τη δικη μου. Και υποσχομαι ενα αισιοδοξο ποστ για την αρχη της βδομαδας.