Τα εκατοστησαμε.

Καλησπερα.
Σημερα συμπληρωσαμε τα 100 ποστς.
Αυτο αντιστοιχει περιπου σε 2 ποστς την εβδομαδα μεσα σε ενα χρονο. Αρχισα να γραφω εδω την περασμενη Πρωτοχρονια ετσι απλα γιατι ανακαλυψα το μπλογκερ και με ενθουσιασε η ιδεα. Για δυο τρεις μηνες κανεις δεν ηξερε οτι υπαρχει αυτο το μπλογκ. Μετα το ανεφερα πρωτα στην γλυκεια μου Λειντυ Μπλου η οποια εβαλε το λινκ μου στο δικο της και μου εκανε την τιμη να με αφησει να γραφω και στο μπλογκ ερειπεια και χαλασματα.
Με τον καιρο αρχισα να γραφω πιο συχνα και ξερω οτι μερικοι φιλοι το διαβαζουν και χαιρονται μαζι μου η μοιραζονται την καθημερινοτητα μου . Μπορει να μη γραφουν εδω αλλα μου το λενε διαφορετικα. Με εφερε σε επαφη με αλλα αξιολογα μπλογκς και ενδιαφεροντα ατομα και ολα αυτα τελικα, για μενα εδω που βρισκομαι ειναι ζωτικη αναγκη. Η μοναξια της
Αμερικης εκτος απο κοινωνικη ειναι και μοναξια κουλτουρας. Χανεσαι στο πληθος.
Πολλες φορες εγραψα κατεβατα και μετα τα εκανα ντηλητ. Κι αυτο γιατι οταν τα διαβαζα ξανα κατι δε μου πηγαινε καλα. Ετσι οταν εμαθα για το καινουργιο βιβλιο της Μανινας Ζουμπουλακη " Πως να γραψεις" απο διαφορα αλλα μπλογκς, το παρηγγειλα αμεσως.



Ειναι το πρωτο βιβλιο που διαβασα στις διακοπες μου. Δεν εχω καμμια προσδοκια να γινω συγγραφεας, αν ειχα ανησυχιες, θα γινει ειχαν εκδηλωθει στα νειατα μου, αλλα επειδη ειμαι υπερμαχος του "γηρασκω αει διδασκομενος" μου αρεσει διαρκως να βελτιωνομαι.
Το βρηκα εξαιρετικα ενδιαφερον. Διαβασα πραγματα που ποτε δεν ειχα σκεφτει σε σχεση με το γραψιμο. Ανακαλυψα πολλα απο τα λαθη μου που ισως ακομα επαναλαμβανω λογω κεκτημενης ταχυτητας, αλλα εμαθα να ξαναδιαβαζω το κειμενο και να αυτοκρινομαι. Βρισκομαι αρκετα χρονια στην Αμερικη και το στοιχημα (με τον εαυτο μου) ηταν παντα, οτι δε θα ξεχασω ουτε θα προδωσω ποτε τη γλωσσα μου. Καποτε η μαμα της Ντανυς μου ειπε: Βρε Δεσποινακι τι accent αμερικανικο ειναι αυτο που μας εφερες; Επαθα πλακα, ρωταγα με αγωνια ολους τους γνωστους μου αν παρατηρουν κατι το "εξωτικο" στα ελληνικα μου και ευτυχως ολοι απαντουσαν αρνητικα. Και κατεληξα στο συμπερασμα οτι η μαμα της Ντανυς πεταξε μια απο τις γνωστες της μπαρουφες.
Οταν ημουν μαθητρια εγραφα καλες εκθεσεις, και η σερ Σεμπαστιεν με εβαζε να τις διαβαζω στην ταξη αλλα τοτε τα θεματα ηταν περιορισμενα και οχι απαραιτητα ενδιαφεροντα. Οταν ενα θεμα δε σε ενδιαφερει δε πα να χτυπιεσαι, δε γραφεις καλα.
Με τον καιρο ασχοληθηκα περισσοτερο με "technical writing" , reports, papers, documentation, αρτηριοσκληρωτικα κειμενα που δε χωραει συναισθημα ουτε ψυχη. Ετσι λοιπον αυτο εδω το μπλογκ μου εχει δωσει αυτη την διεξοδο.
Να τα χιλιασουμε λοιπον.
Πριν λιγο καιρο ανακαλυψα το μικρο widget που μου δειχνει απο που ερχονται οι επισκεπτες μου. Με μεγαλη εκπληξη ειδα περιπου εικοσι ατομα την ημερα απο διαφορα μερη. Αυτοι που ξερω εγω ειναι λιγωτεροι απο δεκα και μαλιστα δεν ερχονται καθημερινα. Εξ αλλου βλεπω επισκεψεις απο Λευκωσια, Τρικαλα, Περαμα οπου δε γνωριζω κανενα. Σε αυτους που ερχοντα ετσι σιωπηλα, θελω να ευχηθω καλες γιορτες και να τους πω οτι μου δινουν μεγαλη χαρα. Παρεα ειναι και καποιος που απλα στεκεται για λιγο διπλα σου.

Αυτα για σημερα.
Αυριο οπως ειπε και η Μαργαριτα αν ειμασταν στην Ελλαδα τωρα, θα απεργουσαμε με τους μηχανικους, αλλα ειμαστε αλλου γι αλλου και εχουμε δουλεια. Καληνυχτα και ονειρα γλυκα.

Υ.Γ. Τα αρκουδακια του τιτλου περνανε εντεκα μηνες το χρονο επανω στη σιφονιερα της Δαφνης. Το Δεκεμβρη κατεβαινουν και καθονται γυρω απο το δεντρο. Φετος αυξηθηκαν κατα ενα και γινεται συνωστισμος γι αυτο τα εβαλα μπροστα σε μια μπαλκονοπορτα. Ο καινουργιος ειναι στη μεση με το μπλε πρασινο πουλοβερακι. Τον λενε Ermenegildo ( αλα Zegna)