Η σφραγιδα του χρονου

Για τον καθενα απο μας ο χρονος που περνα, δε σφραγιζεται μονο απο γεγονοτα αλλα κυριως απο τους ανθρωπους που εμπλεκονται στα γεγονοτα, αυτους που ερχονται στη ζωη μας που φευγουν απο τη ζωη μας η που μενουν παντα διπλα μας.
Απο τοτε που ηρθα στην Αμερικη δεν ετυχε να αποκτησω καποια κολλητη φιλη. Ειτε γιατι δεν ειχα χρονο ειτε γιατι ειχα αλλες προταιρεοτητες αλλα κυριως γιατι δεν αισθανθηκα αυτο το κλικ που φερνει τους φιλους κοντα.
Το χειμωνα του 2004 σε καποιο φορουμ παρατηρησα οτι εγραφε μια κοπελλα απο την Ουασινγτων. Της μιλησα καμμια δυο φορες κι εκεινη αγρον αγοραζε και ζευγη βοων δυο. Μεχρι που μια μερα εγραψα με κεφαλαια γραμματα "Βρε γειτονισσα κοιτα εδω που σου μιλανε". Ετσι εγινε η αρχη. Μετα τηλεφωνηθηκαμε, γνωριστηκαμε και μιλαγαμε σχεδον καθε μερα στο τηλεφωνο. Ενα πρωι του Απριλη κατεφθασα στο σπιτι της στο Τζωρτζταουν με μια αγγαλια τριανταφυλλα και να μη τα πολυλογω απεκτησα και την πρωτη μου κολλητη στην Αμερικη.
Η αγαπη ηταν αμοιβαια κι αυτα δεν στα λεει κανεις, τα αισθανεσαι.
Περασαν ομως τρια χρονια, τοση ηταν η θητεια του καλου της εδω κι ετσι το Γεναρη που μας περασε, η φιλη μου τα μαζεψε και εφυγε για την μακρυνη Αυστραλια. Τωρα πια συναντιομαστε τα καλοκαιρια στην Αθηνα γωνια Ερμου και Πλατεια Συνταγματος και αλα μπρατσετα το παλιο ντουεττακι της Ουασινγτων μεταμορφωνεται σε χαρουμενες φιλεναδες Αθηναιες.
Γιατι η Σοφη ειναι πια φιλη για μια ολοκληρη ζωη. Και δοξα ναχει ο Μπιλ Γκεητς που μπορουμε και βρισκομαστε συνεχως σε επαφη.
Στη Σοφη μου, που ερχεται εδω και με βλεπει καθε μερα ειναι αφιερωμενο το σημερινο ποστ. Στη Σοφη που ειναι παντα διπλα μου.
Μου λειπεις ρε παιδακι μου, δεν μπορω να τρεχω μονη μου στα μαγαζια.

Η φωτογραφια απο το Leopold's Kafe & Konditorei στο Τζωρτζταουν. Εκει που παιρναμε ενα πιατακι με 5 παστακια και τα κοβαμε στη μεση για να τα δοκιμασουμε ολα.