Pre-blogging

Πολλες φορες περιδιαβαινοντας στην μπλογκοσφαιρα, και στην προσπαθεια μου να κατανοησω την σημασια του blogging και να πειραματιστω σε καποιο τροπο εκφρασης στο διαδυκτιο, εκανα ενα παραλληλισμο που ισως θεωρηθει τολμηρος. Σκεφτηκα οτι εαν υπηρχε blogging στο τελος του δεκατου εννατου αιωνα η στις αρχες του εικοστου, ο πρωτος blogger θα ηταν αναμφησβητητα ο Γρηγοριος Ξενοπουλος.
Για περισσοτερο απο μισο αιωνα ο Γρηγοριος Ξενοπουλος αρθρογραφουσε στο εβδομαδιαιο περιοδικο "Η Διαπλασις των παιδων" παντα διαλεγοντας θεματα επικαιρα. Η απαντησεις (σχολια) των παιδιων που τις διαβαζαν - γιατι σε παιδια απευθυνοταν - γινοτανε μεσω αλληλογραφιας και αν υπηρχε λογος, καινουργιο θεμα αναπτυσσοταν συντομα σε καποια επομενη εκδοση.
Δε ξερω ποτε σταματησε να εκδιδεται η Διαπλαση των παιδων. Ισως καπου στα μεσα της δεκαετιας του 60.
Η επιστολη που παραθετω στο τελος του ποστ ειναι απο ενα παλιο βιβλιο. "Αθηναικες Επιστολες" του Ξενοπουλου των εκδοσεων Μπιρη που χρησιμοποιουσαμε σα λογοτεχνικο βοηθημα παραλληλα με το αναγνωστικο μας στο δημοτικο. Περιεχει επιλεκτικα επιστολες απο το 1896 εως το 1929. Το κειμενο το αντεγραψα προσπαθωντας να τηρησω την ορθογραφια. Δυστυχως δεν μπορεσα να τηρησω το πολυτονικο και τα λοιπα σημεια στιξεως. Διαλεξα μια επιστολη που αν την εγραφε σημερα ενας blogger, θα ηταν μεσα στην επικαιροτητα. Τελικα στις αναζητησεις, στις αξιες τιποτα δεν αλλαζει. Ο Γρηγορης Ξενοπουλος οπως με αγγιζε τοτε ετσι με αγγιζει και τωρα. Μακαρι ομως να ειχε μεινει ως τα σημερα η ευγενεια της δικης του εποχης.
Πριν παραθεσω λοιπον την επιστολη που γραφτηκε το 1925 θελω να βαλω εδω και ενα μικρο αποσπασμα απο μια αλλη που βρηκα στο διαδικτυο και που δειχνει ποσο μα ποσο η ματαιοτητα και ο καταναλωτισμος ειναι επικαιρα και ακρως ανθρωπινα.
"Νομίζω οτι και τα περιττά πράγματα έχουν την χρησιμότητά των. Προξενούν μεγαλυτέραν χαράν και η χαρά, πιστεύσατέ με, δεν είναι περιττό πράγμα!!! Ε'ιναι ωραία τα περιττά πράγματα. Η ωραιότης δικαιολογεί την ύπαρξή των και η ωράιότης κάθε άλλο παρά περιττή είναι εις την ζωήν μας."

Εγω απλα σας φιλω γλυκα.

ΤΟ ΚΟΥΡΕΛΟΧΑΡΤΟ
Αθηναι, 5 Σεπτεμβριου 1925

Αγαπητοι μου,
Στεκομουν μπροστα στο παραθυρο, κοιταζοντας μιαν απ' τις παραξενες δυσεις αυτων των ημερων, που δεν ηταν ουτε θερμες πια ουτε φθινοπωρινες ακομα. Ειχαν μαζι και την χαρουμενη γλυκα των πρωτων. και τα ζωηρα μα μελαγχολικα χρωματα των δευτερων. Ο ουρανος ηταν πολυ καθαρος, πολυ γαλανος, και μολονοτι εκανε αρκετη ζεστη, η ατμοσφαιρα ειχε καποια κινηση στα ψηλα, κι εν' αερακι, σχεδον δροσερο, εξακολουθητικο, με μικρα μονο διαλειμματα, που μου χαιδευε το μετωπο.
Το θεαμα ηταν βεβαια εξοχο, οπως ειναι παντα, την ωρα του δειλινου, απ' το παραθυρο μου, -η Αθηναικη αυτη ζωγραφια, με την Ακροπολη στο βαθος, φαντασμαγορικα φωτιζομενη απ' το καμινι της δυσης-. Μα τοχω συνηθισμενο, και μπορω να πω πως μονο το αερακι εκεινο με κρατουσε ακομα μπροστα στο παραθυρο. Γι' αυτο κι οταν η δροσια που πηρα μου φανηκε αρκετη, ετοιμαστηκα να μπω για να εξακολουθησω την εργασια μου. Αλλα ισα ισα κεινη τη στιγμη, ενα πραγμα, ενα ασπρο πραγμα που πετουσε στο γαλαζιο αερα, κινησε την προσοχη μου.
Μου φανηκε σαν πουλι, σαν περιστερι. Μα επειδη το πεταγμα του ηταν αλλοιωτικο, παραξενο, προσπαθησα να το ιδω καλυτερα, και να καταλαβω τι πουλι ηταν. Αδυνατο! Τετοιο πουλι με τετοιες φτερουγες - μακρυες και στενες πολυ μου φαινονταν, - με τετοια κινηση αρρυθμη, τρελλη μπορω να πω, δεν ειχα ιδει ποτε μου.. Και ολο ανεβαινε ψηλα, και ολο απομακρυνοταν. Πολυ περιεργο!... Πηρα τοτε ενα ζευγαρι κιαλια, που ταχω παντα προχειρα, απανω σ' ενα αρμαρακι διπλα στο παραθυρο, και κοιταξα το αγνωριστο ασπρο πουλι που πετουσε στο γαλαζιο αερα. Τοτε το γνωρισα, α , το γνωρισα πολυ καλα. Ποσες φορες δεν ειχα ξαναιδη, - μ' απο πιο κοντα,- τετοιου ειδους πουλια!... Ηταν ενα κουρελοχαρτο!...
Ποιος ξερει απο που τοχε σηκωσει το δυνατο αερακι εκεινης της ωρας. Ισως απο κεραμιδια, απο ταρατσα, η απο κανενα τζιγκο. Γι αυτο εφτασε στα μεσουρανα. Κι εκει πανω πια μπορουσε να κανει ελευθερα τις βολτες του, ν' ανεβοκατεβαινει, ν' απομακρυνεται, να πλησιαζη χωρις ν' απαντα προσκομμα κανενα. Πρεπει ναταν ομως και χαρτι ψιλο, ελαφρο -κομματι απο τσιγαροχαρτο περιτυλιγματος ισως, -γιατι αλλοιωτικα δε θα μπορουσε να μενει μετεωρο κι οταν αδυνατιζε το αερακι, για να ξαναρχιζει με το δυναμωμα, υστερα τα παιχνιδια του.
Μα τι τρελοπαιχνιδα το αφιλοτιμο! Σας βεβαιω πως ποτε δε μου ελαχε κουρελοχαρτο με τοση... ζωη! Φαινοταν αληθινα ζωντανο πραγμα και σα μεθυσμενο απο μια μεγαλη χαρα. Για εναν καλο χορευτη, οταν τον μεθα ο χορος, συνηθως λεμε: "Δεν χορευει, πετα!" Ε λοιπον γι αυτο το χαρτινο πουλι, θα μπορουσα να πω¨Δεν πετουσε, εχορευε. Και καθως το χτυπουσε κει ψηλα στο γαλαζιο ο ηλιος της δυσης, ποτε χρυσιζε, ποτε κοκκινιζε, κι εμοιαζε ετσι σα μικρη υπερφυσικη, εναερια μπαλλαρινα, ντυμενη στα κατασπρα και φωτιζομενη απο εναν πολυχρωμο προβολεα. Μα ηταν μια δοξα, ενας θριαμβος, μια αποθεωση.
Αφου το γνωρισα μια φορα, αφησα τα κιαλια, για να το βλεπω καλυτερα μες' στον ωραιο περιγυρο. Και ηρθε στιγμη που ξεχασα κι εγω τι ηταν και γοητευθηκα σα ναβλεπα πραγματικως εν' αγνωστο ασπρο πουλι, παραδομενο σε μια μεθη χαρας, ευτυχιας, που λες κι ηθελε να τη μεταδωση με τα κινηματα του και σε μενα και σε ολο τον κοσμο. Να το, υψωνεται ακομα κι ερχεται προς το παραυθρο μου- Ελα, ελα καλως το!... Ω μα φευγεις παλι; γιατι; .. Γυρισε. γυρισε!.. Ετσι μπραβο! Και χαμηλωσε λιγακι να φωτιζεσαι και να λαμπεις καλυτερα!... Α ετσι μπραβο!.. Τωρα εισαι θαυμασιο!.. Τι γρηγορα που κουνας τις φτερουγες σου και πως φανταζουν χρυσοκοκκινες οι μακρυες αυτες φτερουγες! Τωρα για μενα εισαι σ' ολη σου τη δοξα!
Και αξαφνα.. στοπ και μπουμ!
Το αερακι σταματησε αποτομα. Την ιδια στιγμη απομεινε ακινητο εκει ψηλα και το κουρελοχαρτο. Στοπ. Και την ιδια στιγμη, παρασυρομενο μονο απο το βαρος του, επεσε ισια, εσκασε αδοξα πανω σ' ενα τζιγκο. Μπουμ! - Μα τι αλλο μπορουσε να καμη ενα κουρελοχαρτο, οταν επαψε πια να φυσα το αερακι που το ζωντανευε; Να σκασει κατω σαν ψοφιο. Το κακομοιρο ειχε πεσει και σε μια γωνια του τζιγκου τοσο προφυλαγμενη, τοσο απαγκιο, που κι οταν σε λιγο ξαναφυσηξε, το αερακι δεν το βρηκε για να το ξανασηκωσει. Κι εμεινε κει ωσπου βαρεθηκα εγω και μπηκα. Η ιστορια λοιπον του κουρελοχαρτου τελειωνει εδω. Μονον που εχει κι επιμυθιο.
Θα το μαντευετε βεβαια. Ποσες φορες θα ακουσατε να παρομοιαζουν το σηκωμα μερικων ανθρωπων χωρις αξια, -χωρις αληθινα φτερα, χωρις εσωτερικη δυναμη, - με το πεταγμα ενος κουρελοχαρτου, που ενα ευνοικο αερακι μπορεσε να το ανεβαση για λιγες στιγμες μεσουρανα, μες' το φως και τη δοξα ενος ηλιοβασιλεματος. Αλλα οπως μολις παψη να φυσα το αερακι, πεφτει το κουρελοχαρτο στον τζιγκο, στο δρομο, στη σκονη, στη λασπη, ετσι πεφτει και ο ψεφτοανεβασμενος ανθρωπος, μολις του λειψη η εξωτερικη δυναμη, η προστασια που τον σηκωσε απ' τα χαμηλα. Κι οπως μας γελα το κουρελοχαρτο πως ειναι ενα ζωντανο κι ασπρο πουλι, με μερικες δυνατες φτερουγες, ετσι μας γελα οταν βρισκεται στο υψος του κι ο αναξιος ανθρωπος, πως κατι ειναι. Υστερα με το αδοξο πεσιμο του βλεπουμε πως δεν ηταν τιποτα και πως τοσον καιρο μας γελουσε...
Ναι η παρομοιωση αυτη ειναι κοινη και συνηθισμενη. Αλλα οι γαλλοι εχουν μια παροιμια που λεει: " comparaison n'est pas raison" Η παρομοιωση δηλαδη δεν ειναι πραγματικος λογος και δεν μπορουμε να την παιρνουμε παντα τοις μετρητοις, κατα γραμμα, η να την πιστευουμε σ' ολη της την εκταση, μ' ολες της τις συνεπειες και εφαρμογες. Γιατι ετσι κινδυνευουμε να φτασουμε σε υπερβολη και παραλογισμο. Στην περισταση αυτη παραδειγματος χαρη: μπορει να ιδουμε εναν ανθρωπο ν'ανεβαινει απο μια καλοτυχια, απο μια ευνοια, απο μια δυνατη προστασια. Και να συμπεραινουμε : "Να κι αυτος σαν το κουρελοχαρτο. Πετα οσο φυσουν, αμα παψουν θα πεση" Κι ομως ο ανθρωπος μπορει εξαιρετα ναχει την αξια και δικαια να προστατευτηκε και βοηθηθηκε, για ν' ανεβει.
Ολοι σχεδον στα πρωτα βηματα τους, βοηθουνται, προστατευονται απο καποιον. Δε θα πει ομως και πως ολοι δεν εχουν αξια. Πολλοι εχουν. Αλλα και οταν πεφτουν, επειδη τους ελειψε η αναγκαια ακομη εξωτερικη βοηθεια, παλι δεν μπορουμε να πουμε με βεβαιοτητα πως δεν ειχαν κι εσωτερικη δυναμη. Γιατι πρεπει πρωτα να ιδουμε αν το πεσιμο ηταν τυχαιο, αδικο η προσωρινο. Οπως το ανεβασμα, ετσι μπορει να μας γελασει και το πεσιμο. Χρειαζεται μεγαλη προσοχη και επιφυλαξη σε τετοιες κρισεις. Επειτα μια αλλη παροιμια λεει: Καθε κανονας εχει τις εξαιρεσεις του.

Σας ασπαζομαι
Φαιδων.

Ασπιρινη με συνταγη

Ο γιατρος μου μοιαζει εκπληκτικα με τον Ομαρ Σαριφ οταν επαιξε το Δοκτορα Ζιβαγκο.
Οπως καταλαβαινετε δεν εχω κανενα προβλημα να πηγαινω μια δυο φορες το χρονο για τα απαραιτητα τσεκ απ και τις ποικιλες εξετασεις που η ιατρικη κοινοτητα συνιστα για τις γυναικες που εχουν περασει τα δεκαοχτω ας πουμε.
Με χαρα διαβασα πριν απο μερικα χρονια σε μια στατιστικη που ειχε κανει το περιοδικο Washingtonian οτι το ονομα του ηταν στη λιστα με τους καλυτερους 100 παθολογους.
Την επομενη φορα που πηγα το ανεφερα και μου ειπε γελωντας και αυτοσαρκαζομενος, ε αφου ρωτανε ανθρωπους σαν τη μαμα μου πως να μην ειμαι στη λιστα.
Κανονικα μας εχει ολους πελατες στην οικογενεια, τον καλο μου, τα χρυσα μου, ολους.
Τοσα χρονια πελατισσα με ξερει πολυ καλα και παντα μου πιανει κουβεντα για το τι καλο κυκλοφορει στην πολη μας απο αποψεως ελληνικων εστιατοριων. Εγω βεβαια αισθανομαι ασχημα να περιμενουν οι αλλοι ασθενεις καρτερικα στην αιθουσα αναμονης με πυρετους η με πονακια επειδη ο δοκτωρ Ζιβαγκο ενδιαφερεται να μαθει το που κυκλοφορουν καλα σουβλακια και σπανακοπιττες.
Ειναι απιστευτος πολυλογας, με πιανει μονοτερμα και με κανει και ξεχναω οτι ερωτησεις ειχα βαλει στη λιστα του μυαλου μου να τον ρωτησω.
Ολα αυτα πολυ καλα. Αλλα τωρα τελευταια μου φαινεται οτι εχει πεσει στην κατηγορια των γιατρων που προσπαθουν να σε φορτωσουν με φαρμακα ακομα και για ενα μπιμπικι που θα διακρινουν μολις σε αντικρυσουν. Συνταγη για αντιβακτηριακη κρεμα. Τζιφρα χρατς μλπε χαρτακι. Πηγα μια φορα για ασχετο λογο και ειχα ενα ψιλοκρυωματακι, λιγη καταρροη. Τζιφρα χρατς μπλε χαρτακι, παρε σταγονες για τη μυτη και .. τζιφρα χρατς μπλε χαρτακι, παρε και αυτο το σιροπι για το βηχα. Να πω την αμαρτια μου δε τα πηρα τα ματζουνια και σε 2-3 μερες ημουνα μια χαρα.
Ολοι γνωριζουμε το παιχνιδι των φαρμακοβιομηχανιων και τα πριμς που δινουν στους γιατρους, αλλα πατα φρενο βρε καλε μου. Το τελευταιο κολπο ειναι το εξης. Βιταμινες με συνταγη. Που φυσικα κοστιζουν δεκα φορες παραπανω απο τις βιταμινες τις κοινες. Για κατσε ρε φιλε, καμμια ασφαλεια δε καλυπτει βιταμινες οσο κι αν εχουν αποδειχθει θαυματουργες και οσο κι αν προλαμβανουν καταστασεις (οσο δηλαδη γινεται για να μη ξεχναμε και την προδιαθεση καθε οργανισμου). Αφου μπορω να τις παρω χωρις συνταγη. Την τελευταια φορα την πατησα γιατι το ονομα στο -τζιφρα χρατς μπλε χαρτακι - ηταν παραπλανητικο αλλα στην ουσια ηταν folic acid και βιταμινη B12.
Δεν εχω προβλημα να παρω ενα φαρμακο αν εξετασεις η αναλυσεις το κρινουν απαραιτητο, ουτε καμμια τρελλα με ομοιοπαθητικη (που σε πολλα της συμφωνω),
αλλα τζιφρα χρατς μπλε χαρτακι επειδη ρευτηκα,
ε οχι ρε Ζιβαγκο!

Πρωι

Οι εικονες
Οι διαδρομες
Τα χρωματα
Τα μουντα χρωματα



Το φορτηγο μου μπλοκαρει την ανατολη


Το σταυροδρομι


μπλε και κοκκινο


κοντευουμε


χαραζει


το φαναρακι του κηπου


Ο Απριλης αργει ακομα

Στην tavola φιαξαμε αυγα σιλικονατα.

Ενα Σαββατοβραδο παρεα με σκληρους δισκους και αλλα ενδιαφεροντα.

Οι παλιοι φιλοι θα θυμουνται οτι πριν απο εναμισυ μηνα περιπου εδω στο ιδιο μερος κλαιγομουνα γιατι νομιζα οτι τα εφτυσε ο σκληρος δισκος του λατρευτου μου λαπτοπακιου και τα ειχα βαψει μαυρα. Επισης θα θυμουνται οτι με χαρα μου τοτε, και μετα απο τηλεφωνικη συνεννοηση με τον πακιστανουλη της DELL, πληροφορηθηκα οτι ειχε χαλασει το mother board. Η καλη DELL, εστειλε τοτε αντιπροσωπο και μου εφερε και εγκατεστησε καινουργιο.
Και ποιος Θεος με φωτισε πριν μια εβδομαδα να κανω ενα πληρες back up .. δε ξερω. Γιατι την επομενη ΧΡΟΥΤΣ ΧΡΟΥΤΣ στην αρχη ..και μετα... το χαος.
Αντε ξανα συνδεση με Πακισταν.
Αυτη τη φορα ομως ηταν ο σκληρος δισκος. Εμ τι να σου κανει παλιωσε .. ισως ειναι και που τοχω τρελλανει το λαπτοπακι, μια πανω μια κατω μια στο κρεββατι, μια στον καναπε, αρχισε να με βαριεται μεχρι που παραιτηθηκε.
Η καλη DELL, μου εστειλε την περασμενη Πεμπτη ενα καινουργιο σκληρο δισκο και περασα ενα ονειρεμενο Σαββατοβραδο φορτωνοντας συστηματα, προγραμματα, κατεβαζοντας απντεητς και μεταφεροντας αρχεια.
Παντως μου πηρε λιγωτερο απ' οτι φανταζομουνα, και τωρα ειμαι ετοιμη παλι να αρχισω τα παιχνιδια με το λαπτοπακι.
Ευτυχως που εχω και το παρωχημενο παλιο μακιντος και δε χανω τις επαφες μου σε καταστασεις εκτακτης αναγκης. Το μονο προβλημα ειναι να συντονιζω καθε φορα τα δαχτυλα στις αναγκες του καθε μηχανηματος. Μικρο το κακο.

Το Σαββατοβραδο λοιπον ηταν τελειως αγγαρεια και με βρηκε τις μικρες ωρες να προσπαθω να ξεμπερδεψω, αλλα το πρωινο του Σαββατου ηταν εξαιρετικα ομορφο με ψωνιστικη εξοδο μετα της ωραιοτατης κουμπαρας μου σε ωραιοτατο καινουργιο καταστημα στην λεωφορο Ουισκονσιν.

Ελπιζω να μην εχω αλλες εκπληξεις με τα παλιομηχανηματα, βαρεθηκα πια!

Καλη εβδομαδα σε ολους και πολλα φιλια!

Πατερ τις ευλογιες σας!

Πριν απο καμμια δεκαρια χρονια, ενας συναδελφος απο γκρουπ μας εδω στη δουλεια, αποφασισε να παρατησει την επιστημη και να ακολουθησει το δρομο του Θεου.
Αποφασισε να γινει ιερεας στην καθολικη εκκλησια.
Βεβαια πριν παρει αυτη την αποφαση ειχε στο ματι μια κοπελουδα απο τη γραμματεια, αλλα δε του εκατσε τελος παντων και μαλλον απογοητευτηκε.
Θυμαμαι τοτε οτι ξαφνικα αρχισε να λεει πως παντα τον τραβαγε ο λογος του Θεου και ηθελε να προσφερει εργο στην εκκλησια και διαφορα αλλα αουτ οφ δε μπλου, που τοτε σε μας τους υπολοιπους φαινοτανε τελειως ουρανοκατεβατα γιατι μεχρι τοτε δεν ειχαμε μυριστει κατι τετοιο.
Μεχρι τοτε ξεραμε ενα ατομο με μια ισχυρογνωμοσυνη που εσπαγε καρυδια. Και με μια βροντωδη φωνη που ολοι στον οροφο ακουγαμε τι ελεγε ειτε θελαμε ειτε οχι.
Ε τελος παντων τον αποχαιρετησαμε και ειπαμε ΟΥΦ! αμε στο καλο να ξεκουφανεις αλλους.
Στα χρονια που περασαν καθε τοσο μαθαιναμε νεα του απο ενα ατομο στο γκρουπ που ειναι ας πουμε ο κουτσομπολης της παρεας.
Περασανε λοιπον τα χρονια και φετος με την αρχη του χρονου ο εν Χριστω αδελφος αποφασισε να εγκαταλειψει την καθολικη εκκλησια και να πιασει την επιστημη εκει που την αφησε.
Καλα γενικα εμας μας ηρθε καποιος κολπος στην αρχη πρωτον γιατι αμεσως μολις το ζητησε εγινε και αυτα φυσικα ειναι πολιτικες και ρουσφετια που δεν λειπουν απο πουθενα, αλλα κυριως γιατι οι περισσοτεροι δεν τον χωνευαμε.
Επισης μας ετρωγε να μαθουμε τι εγινε και παρατησε το παπαδιλικι.
Δε χρειαστηκε φυσικα να ρωτησουμε - εκτος απο ενα συναδελφο που δεν εχει φιλτρο στο στομα του και αμεσως ρωτησε αν τον πεταξαν με τις κλωτσιες απο την εκκλησια - φροντισε ο ιδιος να μας ενημερωσει.
-Εγω ειμαι απο την Καλιφορνια και εχω ανοιχτα μυαλα και δεν συμφωνω με τους κανονες που με καταπιεζουν , ειπε.
Τον ειχαν λοιπον συμβουλο μιας ομαδας νεαρων παιδιων κι εκεινος πηγε και τους εφιαξε ιστοσελιδες στο facebook.
Που πας βρε αθεοφοβε μετα απο τοσα σκανδαλα που εχουν προκυψει στην καθολικη εκκλησια με παιδακια και τα βγαζεις στο ιντερνετ. Τι περιμενες, να σου πουν και μπραβο; Δεν ηξερες δε ρωταγες;
Οχι τιποτε αλλο τωρα θα τον εχουμε επι καθημερινης βασεως να μας τα κανει πεπονια γιατι τοσα χρονια η χαρη του Μεγαλοδυναμου δεν εκανε τιποτα,.
Ελπιζω τουλαχιστο να του ερθει καμμια αλλη φαεινη και να μας αποχαιρετισει παλι η εστω να κανει μια βολτα μεχρι τη γραμματεια οπου εχουμε τις κουκλαρες. Αμην!

Στην tavola η λειντυ μπλου τηγανησε ψευτοκεφτεδες.

Μια βαρκα για την done for

Κυριακατικη βολτα

Ο ηλιος ελαμπε αλλα ο υδραργυρος ειχε κατεβει αρκετα κατω απο το μηδεν.
Εβγαλα την καμερα απο την τσαντα να αποθανατισω την βολτα αλλα τα χερια μου ηταν τοσο παγωμενα στα γαντια που κοντεψε να μου πεσει απο τα χερια.



Στη διαδρομη μεχρι το Leopold's καθε τοσο μπαιναμε για 2 λεπτα σε καποιο καταστημα για να μη ξυλιασουμε. Σε λιγα λεπτα η μυτη μου ηταν κατακοκκινη και το προσωπο τοσο παγωμενο που αρχισα να λεω ΟΕΟΕΟΕ για να μη κοκκαλωσουν τα χειλη. Τα πιο τελεια Αυστριακα φαγητακια και γλυκα μας αποζημιωσαν οταν φτασαμε. Καθησαμε δυο ωρες και φαγαμε το πιο ωραιο σνιτσελακι και ηπιαμε τον πιο ωραιο καφε της Ουασινγτον. Να μη σας λεω τωρα και για τις σαχερ τορτες και σας πιασει καμμια λιγουρα.




Μπρρρρρρρρ !!!!!
Ουτε να σας φιλησω δεν μπορω, ακομα κανω οεοεοεοεοεοεοε!!!

She did it HER way

Στη Δαφνη μου που σημερα γυρισε μια καινουργια λαμπρη σελιδα στην καριερα της.

Monkey see, monkey do

Πριν αρκετα χρονια, οταν ειχα πρωτοερθει στην Αμερικη, σαν καθε σωστη Ελληνιδα που σεβεται τον εαυτο της ειχα απαυδισει σε σημειο εξοργισμου με την τηλεοπτικη ενημερωση. Την εβρισκα απαραδεκτα ελλιπη, προκατειλημμενη και περιορισμενη.
Απορουσα και αγανακτουσα η Ευρωπαια, πως ειναι δυνατον να μην ενημερωνεται ο κοσμος περισσοτερο για τα παγκοσμια γεγονοτα.
Πως ειναι δυνατον να αφιερωνουν τοση ωρα σε τοπικα νεα και γιατι η διεθνης επικαιροτητα να ειναι σε δευτερη μοιρα και να περναει απο διαφορα φιλτρα.
Ετσι καποια στιγμη αγορασα και εγκατεστησα μια δορυφορικη κεραια για να παρακολουθω κι εγω νεα της προκοπης.
Ομολογω οτι στην αρχη ημουνα αρκετα ευχαριστημενη. Εκτος απο τις καθαρα ελληνικες ειδησεις, οι παγκοσμια καλυψη ηταν σαφως εκτενεστερη και πιο εμπεριστατωμενη.
Ομως..
Περασαν τα χρονια κι εκεινο που παρακολουθω σημερα ειναι ο απολυτος εξευτελισμος των ειδησεων με μηδαμινη, σχεδον ανυπαρκτη παγκοσμια καλυψη.
Πριν απο ενα χρονο ειχα καλυψη απο 4 ελληνικους τηλεοπτικους σταθμους (ΕΡΤ, ΑΝΤ1, ΑΛΤΕΡ, ΜΕΓΚΑ). Περσυ οι δυο τελευταιοι αλλαξαν δορυφορο εκπομπης και για τεχνικους λογους δεν μπορεσα να βαλω και δευτερη αντεννα.
Η επρεπε να κοψω τις λευκες μου η να βλεπω την Ολγα Τρεμη και το Νικο Χατζηνικολαου.
Ετσι εμεινα μονο με δυο καναλια. Ενα κρατικο που εχει χαλασει κι αυτο στην πορεια, κι ενα ιδιωτικο με μονη εγνοια την ακροαματικοτητα.
Κι εκεινα που καποτε κι εγω και πολλοι αλλοι κοροιδευαμε, εγιναν μπουμερανγκ με το χειροτερο δυνατο τροπο.
Το κεντρικο δελτιο ειδησεων εχει μετατραπει σε συζητηση πεντε ατομων, που μεταμορφωνονται -αναλογα με τη ζητηση- σε ντεντεκτβ, ιατροδικαστες, δημοσιους κατηγορους, λαγωνικα, που μιλανε ολοι μαζι, δεν επιτρεπουν να θιγει το λειτουργημα τους, και μονο τυροπιττες δεν εχουν φερει ακομα να τρωνε στα παραθυρα.
Σαραντα λεπτα με το ρολοι αφιερωμενα σε φλεγοντα θεματα για το ποιος ειναι ο κομιστης και ποιος ο παραληπτης, και η ουσια για την σαθροτητα καλυπτεται παντα κατω απο την ομπρελλα της δεοντολογιας.
Το καρε-καρε μας μαρανε.
Στο τεσσερακοστο λεπτο, μπορουμε να αναφερουμε οτι δολοφονηθηκε η Μπεναζιρ Μπουτο, η κατι ακομα πιο ενδιαφερον.
Κυριες και κυριοι, στο Εσκι Σεχιρ γαιδαρος επεσε σε χαντακι και οι ντοποι προσπαθησαν να τον σωσουν (πραγματικο). Οι καμερες της παγκοσμιας επικαιροτητας εστιασμενοι σε ενα γαιδαρο στην Τουρκια.
Η παγκοσμια οικονομια παει τοσο καλα ωστε εχουμε περιθωρια να ασχοληθουμε με χαριτωμενα και περιεργα θεματακια.
Γιναμε μιμητες λοιπον των οσων μια φορα κι ενα καιρο ολοι κοροιδευαμε και μαλιστα τους ξεπερασαμε.
Πριν συνεχισω θελω να αναφερω οτι η πρωινη εκπομπη της ΕΡΤ με τον Λυριτζη και τον Οικονομου ειναι ισως η μονη ωρα που ακομα ευχαριστιεμει και απολαμβανω στην δορυφορικη τηλεοραση. Βαρεθηκα και το αγανακτισμενο υφακι μερικων μερικων.

Ομως κοροιδευαμε και την υποθεση Κλιντον και Λεβινσκι. Και να που τωρα βουτηχτηκαμε ως τα μπουνια σε ροζ λεπτομερειες και μας κοροιδευουν αλλοι. Και χαριτολογουμε με το καινουργιο αστειακι "σκυψε λιγο πιο κατω βρε κοπελλα μου να σε διορισω" Και καλα, δεν εχω προβλημα με την χιουμοριστικη αντιδραση του κοσμου γιατι κι εγω γελασα, αλλου ειναι το προβλημα μου.
Μια ζωη κοροιδευουμε τις αμερικανιες, και μετα τις μιμουμαστε με το χειροτερο τροπο.
Αυτο με ενοχλει.
Και οτι ο Ρομπερτο Καβαλι μιμιθηκε τη διχρωμια του μπλογκ μου και λανσαρει τα δικα μου χρωματα στην ανοιξιατικη συλλογη του.
Αει σιχτιρ πια μαιμουδες!

Σας φιλω γλυκα.

Η απορια της εblogημενης

Παρατηρησα κανοντας μπλογκοβολτες οτι πολλοι bloggers μεταφερονται απο το blogger.com στο Wordpress.com και απορουσα γιατι. Μεχρι που εφιαξα ενα λογαριασμο στο Wordpress και αφου μου βγηκε το λαδι να βρω πως λειτουργει, το εβαλα στην ακρη για καποια αλλη φορα (μ'αρεσει να πειραματιζομαι). Μετα ψαχνοντας, βρηκα σε αυτο το λινκ το παρακατω κειμενο και το μεταφερω αυτουσιο εδω.

Προσωπικα μαλλο εχω συνιθισει το blogger.com και τα κανω πια ολα αυτοματα. Μου αρεσει το γεγονος οτι μπορω να επεμβαινω στα χρωματα και στο ντηζαιν. Ενα αρνητικο που εχω παρατηρησει ειναι οτι πολλες φορες φωτογραφιες που ανεβαζω απο τον κομπιουτερ μου πολλες φορες εξαφανιζονται και χρειαζεται να τις ξαναανεβασω. Δε τοψαξα ποτε αλλα μου εχει τυχει 5-6 φορες ηδη και μαλιστα δυο φορες προσφατα μεσα σε μια εβδομαδα.

Παρ ολα αυτα εδω θα μεινω και ελπιζω να βελτιωνεται συνεχεια.

Αυτα και πολλα μπλογκοφιλια!

Στην ταβολα μαγειρεψαμε μυδια

Advantages and disadvantages are relative terms. So, here what I call as advantages or disadvantages are purely from my own point of view…
# Firstly the reason I am here. Wordpress.com supports categories, blogger.com does not.
# If you like to do a lot of experimentation with your template, blogger.com gives a direct access to your template, Wordpress.com doesnot. With blogger.com you can have your own template, with Wordpress.com you can not. The reason apparently are realted to security concerns. However, the other side of the story is that whatever modifications are possible at Wordpress.com, they are a lot cleaner and you do not have to redo it all over again, simply because you decided to change your template (ask me!). And a lot of additions, deletions in the sidebar are still possible. Creating links in the sidebar, for example. You can simply define the category and add links to them. You won’t have to redo it with a change in template. While with Blogger.com, you must manually change the template code with html and then redo it with a template change. Any customization of blogger.com template requires some minimal knowledge of HTML. Wordpress.com provides nice interface. But if you just want the control over HTML of your blog, well go for blogger.com!
# The idea of pages (posts not shown in the usual choronological order) is absent at blogger.com. At wordpress.com, they provide a way to maintain some ’static’ sort of pages, which you may want.
# There are no “File Upload” features in Blogger.com, which is there at Wordpress.com.
# You can password protect a post in Wordpress.com, not so at blogger.com
# Multi-user capabilities at blogger.com is very advanced. I am still not quite sure, Wordpress.com supports it. There are some talks about “Wordpress MU”, but how are you supposed to add users? Am not sure. This, however, is not likely to remain a disadvantage for long.
# The facility of usign raw HTML in the basic HTML editor (not the WYSIWYG editor) selectively was something I loved at blogger.com. The raw HTML editor is too raw at Wordpress.com!
# As of now, I do not think that multiple blogs per person is supported on Wordpress.com, which is a very stable feature of blogger.com.
# Blogger.com does not give option in terms of your permanent link structure. But it sanitizes your non-english titles very well and you do not see those weird, long URLs there. Wordpress.com should be able to give me flexibility to use post-ids. But it, still, is not there.
# Because of default “Justified” text, the rendering of Hindi characters has been poor here at Wordpress.com. For the post body, I could take care of it, but left justifying it. But can not do that with the titles and titles are still rendered in a rather weird fashion. And that reminds me, at blogger.com, you can use Raw HTML in the Titles too, if you wish so.
# Rendering the smileys as images in something blogger.com does not support, Wordpress.com does.
# There are these features “Optional Excerpt” and “Custom Fields” in Wordpress.com editor. Have not used them yet and am not sure what and how useful they are. Any experienced wordpress users? Diwaker? :)
# Features like “Recover Post” are not there at Wordpress.com, I guess. But of course this is most likely to be important only if you have a system without a UPS and you are also likely to face power cuts :) (Yeah, yeah - ask me again!)
# The interface at Wordpress.com is good and bad. It does offer lots of features associated with wordpress software. But as a web-based service, I often end up looking for a “Help” or “FAQ” link and find it missing!! Of course, there are these blogs listed on the dashboard as “Top Blogs”, which do provide you with lot of information. But they are too technical to be grasped by normal mortals and not quite like a “Help” or “FAQ” page.
# The Wordpress.com homepage has no information whatsoever about the site. What are their privacy policies? What about the copyright of all the stuff that I am posting on their site and resides on their servers? It appears more like a site made for the geeks, made by the geeks. May be that was the purpose in the first place (but there is no way to know from the website!). For a normal user, Blogger.com presents a much assuring homepage, with enough information.
# Search of Wordpress.com is cool. That at Blogger.com was pathetic earlier. With Google Blogsearch coming into picture, however, that disadvantage for blogger.com is completely lost! :)
# The system for spam comment filtering has recently been introduced at blogger.com and is limited to word verification. Wordpress.com provides advanced capabilities like requiring approval before comment appears and tests for other symptoms like several hyperlinks, certain words etc. Have not used them. So, can not comment on their usefulness, but it appears to be a more advanced way of dealing with comment spam. And yeah, if you have had some unwanted people, making idiotic comments (ask me!), approval of comments is something you would want to turn on. There is also an option of letting those whose comments have been approved once, to post freely. Thus, you can take care of your regular sane readers.
# Areas to manage post is also a negative with blogger. You can not pick up a particular time period whose posts you want to view. You are forced to see a reverse chronological order of posts. If you want to retreive some really old posts, when the number of posts in your blog is large, it’s nightmarish to wait for your posts to load.
# There is no inbuilt site tracking mechanism in Blogger.com. You have to rely on external counters. Wordpress.com provides a fairly detailed one. However, I wish they would show the IP information too, the way they show it in comments. This would help analyze exactly where from visitors are coming.
# Finally Wordpress.com is under experimentation. If you do not like to see little surprising changes and little messing up here and there on a daily basis, you would want to wait for sometime before trying to shift. Blogger.com is stable and cool that way :)

These are all I can think of right now. Might update it, if there are queries or if something else comes to my mind.

Ενα αγαπημενο ποιημα.

Μετα απο προσκληση της αγαπημενης Ιουστινης Φραγκουλη και μετα απο αρκετο πηγαινε ελα αναμεσα σε τεσσερα αγαπημενα ποιηματα, κατεληξα στο μακροσκελες ποιημα του Γιωργου Στρατηγη "Ο Ματροζος" .
Το ποιημα αυτο εχει μια μικρη ιστορια στα παιδικα μου χρονια. Σε ηλικια δεκα χρονων ο καλος μου μπαμπας, μου χαρισε μια ανθολογια με ποιηματα. Για να τον ευχαριστησω τον ρωτησα ποιο ποιημα του αρεσει πιο πολυ για να το μαθω απ'εξω να του το απαγγειλω. Ο μπαμπας χωρις δευτερη σκεψη μου ειπε:
Ο Ματροζος.
Δεν μπορουσα να κανω πισω στην αρχικη μου σκεψη και αποφαση. Το εμαθα απ'εξω και μια μερα μετα το φαγητο σηκωθηκα και του το απηγγειλα.
Ο μπαμπας δακρυσε απο χαρα.
Το ιδιο ποιημα το ειπα αρκετες φορες σε γιορτες στο θεατρο του σχολειου. Καθε φορα εβαζα λιγο παραπανω δραμα, λιγο παραπανω παθος. Στο τελος εφτανα να φωναζω στην προτελευταια στροφη και να δακρυζω στην τελευταια.
Ακομα και σημερα δε μου ξεφευγει λεξη.

Ο Ματροζος λοιπον,
γιατι καποιοι την αγαπησαν την Ελλαδα,
γιατι ειναι το δικο μου ποιημα,
γιατι " σαν αγκαλια και σαν κληματαρια ο δεκαπεντασυλλαβος απλωνει "

Ένας Σπετσιώτης γέροντας, σκυφτός από τα χρόνια,
με κάτασπρα μακριά μαλλιά, με πύρινη ματιά,
σαν πλάτανος θεόρατος γυρμένος απ' τα χιόνια,
περνούσε πάντα στο νησί τα μαύρα γηρατειά.
Είναι από κείνη τη γενιά κι ο γέρο καπετάνος
που ακόμα και στον ύπνο του την έτρεμε ο Σουλτάνος.

Είναι από κείνους που έχυσαν το αθάνατό τους αίμα,
από τους χίλιους που έβγαλες πατρίδα μου χρυσή,
είναι από κείνους που έβαλαν στην κεφαλή σου στέμμα
και άγνωστοι σβηστήκανε στο δοξαστό νησί.
Είχες αστέρια ολόλαμπρα στον ουρανό σου κι άλλα,
μα εκείνα που δεν έλαμψαν ήσανε πιο μεγάλα.

Σαν έγραψαν με το δαυλό της ιστορίας μόνοι,
χωρίς γι αυτούς τους ήρωες μια λέξη αυτή να πει,
με την πληγή τους για σταυρό κι ατίμητο γαλόνι,
άλλοι στα δίχτυα εγύριζαν και άλλοι στο κουπί.
Κι οι στολοκάφτες των Σπετσών, τ' ατρόμητα λιοντάρια,
με τις βαρκούλες έπιαναν στο περιγιάλι ψάρια.

Ο γέρος μας παράπονο ποτέ δε λέει κανένα,
μα καπετάνους σαν δεί μες στα βασιλικά,
εκείνους που 'χε ναύτες του με μάτια βουρκωμένα
στα περασμένα εγύριζε και στα πυρπολικά,
και ξαπλωμένος δίπλα μου, μου λέγε εκεί στην άμμο
πόσα καράβια εκάψανε στην Τένεδο, στη Σάμο.

"Παιδί μου, τώρα εγέρασα, παιδί μου θ' αποθάνω",
στο τέλος πάντα μου 'λεγε μ' εν' αναστεναγμό,
"Ένας Ματρόζος δεν μπορεί να κάνει το ζητιάνο,
μα να βαστάξω δεν μπορώ της πείνας τον καημό.
Κλαίω που αφήνω το νησί, θα πάω στην Αθήνα,
πριν πεθαμένο μ' εύρετε μια μέρα από την πείνα...

Μου λεν, ο καπετάν Κωνσταντής, απ' τα Ψαρά κει πέρα,
πως υπουργός εγίνηκε μεγάλος και τρανός,
κι αν θυμηθεί πως τη ζωή του έσωσα μια μέρα
απ' έξω από την Τένεδο, μπορούσε ο Ψαριανός
να κάνει τίποτε για με κι ίσως να δώσουν κάτι
σ' εκείνον που 'χε τάλαρα τη στέρνα του γεμάτη".

Πέντε έξι ημέρες ύστερα εμπήκε στο βαπόρι
κι ακουμπιστός περίλυπος επάνω στο ραβδί,
ως που στην Ύδρα έφθασε, εγύριζε στην πλώρη
το λατρευτό του το νησί ο γέροντας να δει.
Και σκύβοντας τα κύματα δακρύβρεχτος ερώτα,
πως φεύγει τώρ' απ' το νησί και πως ερχόταν πρώτα.

"Εδώ τι θέλεις, γέροντα?" ρωτά τον καπετάνο
στο υπουργείον εμπροστά κάποιος θαλασσινός
ντυμένος στα χρυσά. "Παιδί μου, είναι πάνω
ο Κωνσταντής?". "Ποιος Κωνσταντής?". "Αυτός... ο Ψαριανός".
"Δε λεν κανένα Ψαριανό, εδώ είναι Υπουργείο,
να ζητιανέψεις πήγαινε μες στο φτωχοκομείο!".

Ο γέρος ανασήκωσε το κάτασπρο κεφάλι
και τα μαλλιά του εσάλεψαν σαν χαίτη λιονταριού
και με σπιθόβολη ματιά μες απ' τα στήθια βγάνει
με στεναγμό βαρύγνωμο φωνή παλληκαριού:
"Αν οι ζητιάνοι σαν κι εμέ δεν έχυναν το αίμα,
οι καπετάνοι σαν και σε δεν θα φορούσαν στέμμα!".

Τότε ο Κανάρης που άκουσε φιλονικία κάτου,
στο παραθύρι πρόβαλε να δει ποιος τον ζητεί
και το νησιώτη βλέποντας λαχτάρησε η καρδιά του
και να 'ρθει επάνω διέταξε με τον υπασπιστή.
Κάτι η φωνή του γέροντα του εξύπνησε στα στήθη,
κάτι που μοιάζει με όνειρο μαζί και παραμύθι.

Τον κοίταξε* τα μάτια του μες στα μακριά του φρύδια,
που μοιάζανε σαν αετούς κρυμμένους στη φωλιά,
στον καπετάνο εφάνηκαν με την φωτιά την ίδια,
όταν τα εφώτιζε ο δαυλός τα χρόνια τα παλιά.
Κι ένας τον άλλο κοίταζε κατάματα οι δυο γέροι,
ο ημίθεος τον γίγαντα, ο ήλιος το αστέρι.

"Δεν με θυμάσαι, Κωνσταντή?" σε λίγο του φωνάζει,
"γρήγορα συ με ξέχασες, μα σε θυμάμαι εγώ!...".
"Ποιος το 'λπιζε να δει ποτές", ο γέροντας στενάζει,
"τον καπετάνο ζήτουλα, το ναύτη υπουργό!...".
Και σκύβοντας την κεφαλή στα διάπλατά του στήθη,
τη φτώχεια του ελησμόνησε, τη δόξα του εθυμήθη.

"Ποιος είσαι, καπετάνο μου? Και ποιο 'ναι το νησί σου?",
ο Ψαριανός τον ερωτά με πόνο θλιβερό,
"πενήντα χρόνια, μια ζωή, περάσανε, θυμήσου
απ' της καλής μου εποχής, εκείνης τον καιρό.
Μήπως στην Σάμο ήσουνα την εποχή εκείνη?
Στην Κω, στην Αλεξάνδρεια, στη Χιο, στη Μυτιλήνη?"

Απ' έξω απ' την Τένεδο ...πενήντα πέντε χρόνια
επέρασαν απ' την στιγμήν εκείνη, σαν φτερό.
Σαν να σε βλέπω Κωνσταντή, δε θα ξεχάσω αιώνια...
Ακόμα στο μπουρλότο σου καβάλα σε θωρώ...
Χρόνος δεν ήταν που 'καψες στη Χιο τη ναυαρχίδα
κι ήταν η πρώτη μου φορά εκείνη που σε είδα...

Απ' έξω απ' την Τένεδο, θυμάσαι? Μια φρεγάδα
σ' έβαλε εμπρός μ' αράπικου αλόγου γληγοράδα
μ' οχτώ βατσέλα πίσω της* εμοιάζαν περιστέρια
κι εσύ γεράκι γύρω τους... επάνω στο μπουρλότο,
που την κορβέτα τίναξες πρωτύτερα στ' αστέρια,
σαν δαίμονας μες στον καπνό γλυστρούσες και στον κρότο.

Σε καμαρωνώ από μακριά... κι οι ναύτες κι ο λοστρόμος
μ' εξώρκιζαν να φύγουμε* τους είχε πιάσει τρόμος,
γιατί η αρμάδα ζύγωνε* επάνω στο τιμόνι
θάρρος στους ναύτες σου έδινες... δεν βάσταξε η καρδιά μου,
σε μια στιγμή χανόσουνα, σε μια στιγμή και μόνη
και "όρτσα! μάινα τα πανιά!" φωνάζω στα παιδιά μου.

Στο στρίψιμο του τιμονιού μας σίμωσες... μ' αντάρα,
ο Τούρκος κοντοζύγωνε* η μαύρη μου καμπάρα
αστροπελέκια και φωτιές και κεραυνούς πετούσε,
μα σαν δελφίνι γρήγορα κι εκείνος εγλιστρούσε.
Οι ναύτες μου φωνάζανε: "Τι κάνεις καπετάνο?"
Κι εγώ τους λέω: "Τον Ψαριανό να σώσω κι ας πεθάνω...".

Και σου πετώ τη γούμενα... και δένεις το μπουρλότο...
κάνω τιμόνι δεξιά... το φλογερό το χνώτο
του Τούρκου θα σε βούλιαζε* θυμάσαι? Σου φωνάζω,
"Πρώτος απ' όλους ν' ανεβείς", μα δεν μ' ακούς κι αφήνεις
άλλοι ν' ανεβούν... έσκυψα κι απ' τα μαλλιά σ' αδράζω,
και σ' έσωσα κι εφύγαμε... μα δάκρυα βλέπω χύνεις!...".

"Ματρόζε μου!" δακρύβρεχτος ο Κωνσταντής φωνάζει
και μες στα στήθη τα πλατιά σφιχτά τον αγκαλιάζει.
Κι ενώ οι δύο γίγαντες με τα λευκά κεφάλια
στ' άσπρα τους γένεια δάκρυα κυλούσαν σαν κρυστάλλια,
δυο κορφοβούνια μοιάζανε γεμάτα από το χιόνι,
όταν του ήλιου το φιλί την άνοιξη το λειώνει.

Ευχαριστω την Ιουστινη και προσκαλω τις αγαπημενες
lady blue
και
dοne for
να γραψουν εαν θελουν ενα αγαπημενο ποιημα τους.

Ο κηπος μου δεν ειναι πια ασχημος

Σημερα χιονισε ειναι πια κατασπρος και λαμπερος.
Πριν και μετα το χιονι!

Στην tavola φιαξαμε μακαρονια.

Για το ψωμι και για τον ερωτα

Την Κυριακη το βραδυ ειχε στην τηλεοραση μια πολυ παλια ταινια γυρισμενη το 1957 απο το Γιωργο Ζερβουλακο. Την "Συννεφιασμενη Κυριακη". Διαβαζω οτι ο οριτζιναλ τιτλος της ταινιας ηταν "Για το ψωμι και για τον ερωτα". Σ'αυτη την ταινια ακουστηκε για πρωτη φορα η συννεφιασμενη Κυριακη του μεγαλου Βασιλη Τσιτσανη. Ο ιδιος ο Τσιτσανης εμφανιζεται στην ταινια με την πρωτη μεγαλη τραγουδιστρια του την Λαουρα. (Η Λαουρα ηταν και φωναρα και κουκλαρα). Δε ξερω αν παραλληλα προβαλλονται αυτες οι ταινιες στην Ελλαδα η αν ειναι μονο στο δορυφορικο προγραμμα. Παντως οταν ακουσα γι αυτη την ταινια στρωθηκα και την απολαυσα με την ψυχη μου.
Ιδου η πλοκη:
Τα φτωχα παιδια του λιμανιου, ειναι αναγκασμενα σε ανεργια γιατι τα πλοια ηταν ολα παροπλισμενα λογω ελλειψης ναυλων. Ο ωραιος νεος πρωταγωνιστης (Μιχαλης Νικολινακος) ειναι παντρεμενος με την φτωχη Αννα (Δαφνη Σκουρα) και εχουν κι ενα παιδακι 12 χρονων που το ποτε ποτε το κουβαλανε και αγγαλια. Ο πλουσιος πλην καθηλωμενος σε αναπηρικη καρεκλα κροισος ο (Δημος Σταρενιος) παντρεμενος με την 18χρονη κουκλαρα Χιλντα (Ρικα Διαλυνα) ζητα εργατες να του επισκευασουν το κοττερο. Ο πρωταγωνιστης με την παρεα του (Θαναση Βεγγο και Αρτεμη Ματσα) πανε στο κοττερο και ο Νικολινακος υποκυπτει στα θελγητρα της Διαλυνα και αναπτυσσεται παρανομος ερωτικος δεσμος στα βραχια της Πειραικης. Κι εκει που ειναι ετοιμος (ο αθλιος) να το σκασει με την ωραια μεσω τραινου (δε καταλαβα που θα πηγαινανε Γερμανια, Θεσσαλονικη δεν εγινε σαφες), την προλαβαινει στο σταθμο η Αννα και την εκλιπαρει να μην της παρει τον πατερα του παιδιου του. Ευαισθητη η Χιλντα τα παραταει ολα και γυριζοντας στο κοττερο, βρισκει τον κροισο νεκρο απο το πολυ πιοτο. Την ιδια μερα τελειωσε και η απαγορευση του αποπλου των πλοιων και ο πρωταγωνιστης προσλαμβανεται σε γερανο στο λιμανι. Η καλη και υπομονετικη συζυγος, τρεχει στο λιμανι με ενα πιατο δεμενο με καρω πετσετα και το μικρο να φωναζει μπαμπα μπαμπα! Ο πρωταγωνιστης κατεβαινει απο τον γερανο και αγγαλιαζονται ολοι τρισευτυχισμενοι.
Τι με ξετρελλανε εμενα?
Ο οριτζιναλ Τσιτσανης, η θεικη Λαουρα, οι παλιοι πρωταγωνιστες στα νιατα τους, και ο ασπρομαυρος Πειραιας του 1957.
Μιλαμε για μισο αιωνα ταινια. Την κατεγραψα σε ντι βι ντι και θα την ξαναδω για να ξανα απολαυσω εικονες και ταλεντα που περασαν ανεπιστρεπτι.
Το βασικο τραγουδι που γραφτηκε για την ταινια ειναι το εκπληκτικο:

Ο καθένας άνθρωπος, μοιάζει με καράβι
που θαλασσοδέρνεται βράδυ και πρωί
Κι ο βαρύς ο πόνος του, το κορμί του σκάβει
ώσπου το λιμάνι του κάποτε θα βρει

Είμαι κι εγώ ένα καράβι τσακισμένο
κι από σένα λίγη αγάπη περιμένω
Στη μεγάλη θάλασσα, που ζωή τη λέμε
μας χτυπούν τα βάσανα με απανθρωπιά

Στη μεγάλη θάλασσα, κάθε μέρα κλαίμε
Όμως υπομένουμε, μα ως πότε πια
Είμαι κι εγώ ένα καράβι τσακισμένο
κι από σένα λίγη αγάπη περιμένω

Αυτο το τραγουδι θα ψαξω να το βρω. Το συννεφιασμενη Κυριακη εγινε τελικα πιο μεγαλη επιτυχια, αλλα τι τα θελετε. Οτι κι αν εγραψε ο Βασιλης Τσιτσανης εμενα με αγγιζει μεχρι το μεδουλι.
Γι αυτο, αυτη την εβδομαδα θα βαζω καθε μερα ενα τραγουδι του εδω γιατι παρ'ολο που σας συνηθισα στα κουλτουριαρικα τοσο καιρο, κρυβω μεσα μου κι ενα νταλκα που καποτε πρεπει να τον βγαλω κι εδω.
Τα τραγουδια θελω να τα αφιερωσω στον πολυαγαπημενο μου φιλο Μαικλ, που παρ'ολο που δεν ειναι Ελληνας λατρευει τα ρεμπετικα και τα λαικα και παιζει το τζουρα και παθιαζεται, ξερω οτι δε γραφει εδω αλλα ξερω οτι θα τα ακουσει.

Φιλα νταλγαδιαρικα!

Υ.Γ Στην tavola εχουμε χταποδακι

Τις ροδες μου μεσα

Καλημερουδια,
Η εβδομαδα μου αρχισε λιγο επεισοδειακα.
Εκει που οδηγουσα αμεριμνη στο δακτυλιο της Ουασινγτον το πρωι, και σιγοσφυριζα χαρωπα ενα τραγουδακι της Χαρουλας, και ενω βρισκομουν μονο 3 λεπτα απο το γραφειο μου, ακουσα ενα θορυβο.
Θα ορκιζομουνα οτι ηταν ελικοπτερο απο πανω, μεχρι που αρχισε να κραδαζεται λιγο και το αυτοκινητο. Καλα αμεσως καταλαβα οτι επροκειτο περι ελαστικου που τα εφτυσε αλλα αντε να σταματησω εκει που ημουνα, πανω στην εξοδο μιας ραμπας που οδηγουσε το Μπαλτιμορ-Ουασινγτον Παρκγουεη. Πανω στις ραμπες δεν εχει χωρο να σταματησεις και ολοι ερχονται απο πισω βολιδες. Επρεπε να βγω στο παρκγουεη και να σταματησω καπου που να μην αποτελω κινδυνο για τους αλλους και για μενα. Ετσι αναγκαστηκα να χαμηλωσω ταχυτητα και να προχωρησω λιγο ακομα και να σταθω σε ενα τριγωνακι αναμεσα στο παρκγουεη και σε μια αλλη ραμπα που ερχοτανε απο δεξια μου. Ουτε καν στην ακρη του δρομου. Απο δεξια και απο αριστερα τα αυτοκινητα περναγαν με μεγαλες ταχυτητες, και φυσικα ουτε λογος να βγω να δω τι εγινε.
Ανοιξα λιγο την πορτα και εβγαλα κεφαλι και ειδα την πισω μου ροδα να εχει γινει λαστιχακια. Α και εβγαζε και καπνους απο την τριβη. Φυσικα πηρα τηλεφωνο το ΑΑΑ και ηρθαν σε 20 λεπτα, ναναι καλα. Επειδη ομως οδηγησα ετσι μεχρι να βρω να σταματησω φοβηθηκα μηπως υπαρχει καποια ζημια στη ροδα επισης και ετσι φορτωσαμε με τον ευγενεστατο Ινδουλη το αυτοκινητο στην πλατφορμα και βουρ στο μηχανικο μου.
Τον οποιο μηχανικο μου δεν τον αλλαζω με τιποτα.
Μας πηρε μια ωρα να φτασουμε στο μηχανικο γιατι ειχε ανυποφορη πρωινη κινηση. Επισης ο ινδουλης επρεπε να βαλει βενζινη κι εγω ηθελα να τον ρωτησω πως ξεκιναει το πρωι χωρις βενζινη αλλα ειπα να μην του κανω ανακριση του ανθρωπου, ο οποιος μου ανακοινωσε οταν ηρθε, οτι ετρωγε πρωινο οταν τον ειδοποιησαν για μενα, και αισθανθηκα τυψεις που τον εκοψα πανω στο τσαι.
Μεταξυ μας χεστηκα αν ετρωγε. Εγω μιση ωρα να κανω το σταυρο μου μπας και δε με δει κανεις και μου την πεσει δεξιοθεν η αριστεροθεν.
Α και εβρεχε!
(Και εκανε κρυο αλλα αυτο εννοειται μηνα Γεναρη)
Ετσι λοιπον εκανα το θαυμαστο ταξιδι Παρκγουεη-Ροκβιλ αφ'υψηλου στην νταλικα με τον ινδουλη να κραταει το τιμονι με το ενα χερι και με το αλλο να μιλαει στο κινητο ΙΝΔΙΚΑ!
Και σημερα ειχα βαλει κατι τακουνια θεοψηλα (γιατι ειχα κατα νου τα ψηλα τακουνια της φιλης μου) και δεν ξερω αν εχετε σκαρφαλωσει νταλικα με 12ποντο, αλλα μετα απο αυτο σκεφτομαι σοβαρα να παω στο Ελλαδα εχεις ταλεντο!
Επισης λες και τοξερα, εβαλα το ασπρο μου παλτο, που το εκανα καταμαυρο γιατι στην καθοδο απο την νταλικα αναγκαστηκα λογω υψους σκαλοπατιου να καθησω σε ενα απο αυτα.
Τελεια σας λεω!
Στο μηχανικο με περιμενε ο καλος μου που τον ειχα ειδοποιησει ναρθει να με παραλαβει, δηλαδη τον ξυπνησα τον καυμενουλη, και ανεβαλε και ενα μητινγκ που ειχε νωρις για αργοτερα.
Τελος παντων το πιο τρελλο δε σας το ειπα ακομα!
Πριν ακριβως 3 μηνες και ακριβως στο ιδιο σημειο, μαλλον 500 μετρα πιο πριν, επαθα το ιδιο με την πισω δεξια ροδα. Εκει καταφερα να σταματησω στην ακρη. Και θυμηθηκα ξανα το προηγουμενο μου ταξιδι στην νταλικα με δυο χιλμπιλλις που με ειχαν βαλει στη μεση και δε καταλαβαινα τι στον διαολο λεγανε ετσι βλαχοαμερικανικα που μιλαγανε. Κατι σαν τους αδελφους Μαριο και τον Λουιτζι σε προχωρημενη ηλικια και με βωλους κατω απο τη γλωσσα.
Τουλαχιστο τωρα ημουνα πιο ανετα!
Την περασμενη φορα πηρα ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ λαστιχα ειδικα για χειμωνα και ημουνα πολυ χαρουμενη και αισθανομουνα να παταω σε πουπουλα. Αλλα πικρες οι βουλες του αλλαχ γιαβριιιμμμμ!!! Μια Δευτερα πρωι καραδοκει ενα καρφι, και σου αλλαζει τα πεταλα.
Καλα δεν παραπονιεμει πολυ, ειμαι καλα δεν επαθα τιποτα μες την κινηση..και τελικα ουτε η ροδα επαθε τιποτα, μου παρηγγειλε το ελαστικο και αυριο το παραλαμβανω.
.. αλλα η γκαντεμια ρε γαμωτο!!!!!
Α δε σας φιλω σημερα μηπως και ειναι κολλητικο!

Παρλα Κυριακατικη

Πριν μερικες μερες στην tavola bianca ειχα παραθεσει τα καλυτερα Ελληνικα εστιατορια της Ουασινγκτων και περιχωρων απο το περιοδικο Washngtonian. Χτες μου επεσε στα χερια (στο κομμωτηριο) το τευχος του "The traveller" (εκδοσεις Conde Nast) με τη χρυση λιστα των ξενοδοχειων της περασμενης χρονιας. Φυσικα ετρεξα αμεσως να δω τι εντυπωση καναμε εμεις στους κριτικους του The traveller. Τεσσερα λοιπον ελληνικα ξενοδοχεια τα καταφεραν να μπουν στη χρυση λιστα του περιοδικου. Η βαθμολογια ειναι ο μεσος ορος βαθμολογιας σερβις, δωματιων, τοποθεσιας και φαγητου που παρεχεται στο ξενοδοχειο. Αριστα ειναι οι 100 βαθμοι. Τα μεταφερω λοιπον εδω.
1. King George II, του ομιλου Δασκαλαντωνακη με συνολικους βαθμους 90.7
2. Katikies, του Νικου Χαλαρη στην Σαντορινη με 89.7
3. Grande Bretagne, με 88.0
4. Blue Palace, στην Ελουντα με 84.9

Ευχομαι τα κανουμε πιο πολλα οσο περνα ο καιρος.




Μια και ανεφερα ξενοδοχεια με καλο φαγητο, το Sergio's στο Hilton, downtown Silver Spring ειναι οτι καλυτερο σε κλασσικο Ιταλικο που μπορεις να βρεις σε κεινη την περιοχη. Πηγαμε και φαγαμε εκει την Παρασκευη το βραδυ. Μη βαζει ο νους σας πολυτελειες, μαλιστα οι περισοτεροι επισκεπτες προτιμουν το Capital Bleu (στο ισογειο του ξενοδοχειου) που εχει γαλλοαμερικανικη κουζινα και μουσικη. Το Sergio's βρισκεται στο υπογειο του ξενοδοχειου. Βρισκεται πολλα χρονια εκει και ανηκει σε μια οικογενεια. Ο Sergio βρισκεται παντα αναμεσα στους θαμωνες και επιβλεπει τα παντα, κουβεντιαζει, και ειναι πραγματικος οικοδεσποτης. Απ'οτι ξερω η γυναικα του ειναι η υπευθυνη στην κουζινα, και η εγγονη του ειναι στην εισοδο και υποδεχεται τους πελατες. Η κουζινα ειναι κλασσικη Etruscan που σημαινει οτι δεν θα βρειτε πιτσα στο μενου οπως σε καθε αλλο ιταλοαμερικανικο εστιατοριο. Το αγαπημενο μου ορεκτικο ειναι φετες απο κολοκυθακι στο γκριλ με λιωμενη φρεσκια μοτσαρελλα. Και ενα απο τα καλυτερα κυριως πιατα ειναι τα αρνισια παιδακια. Παντα τρυφερα και ψημενα ακριβως οπως τα ζητησεις(σενιαν πουρ μουα), οσο για τα πατατακια φουρνου με δεντρολιβανο που τα συνοδευουν, με τραγανες γωνιτσες, μονο με μμμ περιγραφονται.
Μου εκανε εντυπωση οτι οταν ηρθε ο ιδιος ο signore Sergio για την παραγγελια οταν παρηγγειλα τα παιδακια μου ειπε: Α ωραια! -ελληνικοτατα- Aυτο λοιπον με τραβαει εκει, αν εξαιρεσουμε φυσικα τα θεσπεσια φαγητα, το παλιο στυλ εστιατοριου που ο ιδιοκτητης αποκτα με την πελατεια του καποια επαφη. Επισης με τραβαει η κρεμ καραμελε που κανεις αλλος δε τη φιαχνει στην ευρυτερη περιοχη γιατι μαθανε πια ολοι στην ευκολη creme brulee. - βαζουμε την κρεμα σε κουπακια, ριχνουμε ζαχαρη, αναβουμε και μια λαμπαδα κι οποιον παρει ο χαρος -



Σημερα τελικα ξεστολισα το σπιτι απο τα Χριστουγεννιατικα, να μη με βρει το Πασχα με αγιοβασιληδες. Εκανα και τη σχετικη γυμναστικη συγχρονως με το ανεβα κατεβα για να μεταφερω τις κουτες στον κατω οροφο. Ειμαι σιγουρη παντως οτι παρ'ολο που γυρισα ολο το σπιτι κοιτωντας αν ξεχασα κατι, καποιο στολιδακι μου ξεφυγε και καποια στιγμη θα μου κλεισει πονηρα το ματι τις επομενες μερες. Παντα συμβαινει αυτο. Το μονο που εμεινε να θυμιζει τις γιορτες ειναι ενα στεφανι απο ελατο και κουκουναρια στην εξωπορτα που συνηθως το αλλαζω οταν μαραθει, αλλα φετος κραταει ακομα. Και το τεραστιο δεντρο Ου εξω απο το παραθυρο του σαλονιου που ειναι καταφορτο με κοκκινα μπαλλακια.


Κοιταω τον κηπο μου και με πιανει απελπισια. Ειναι η χειροτερη εποχη για ολους τους κηπους. Δεν υπαρχει χρωμα παρα μονο ενα θλιβερο γκριζο. Οι κορμοι απο τις λευκες γκριζοι, τα κλαδια γυμνα, μια καστανια θλιμενη , ακομα και ο κισσος εχει παρει ενα χρωμα πρασινογκριζο. Τα κατακοκκινα γερανια μου που κρατανε απο την πρωτομαγια μεχρι το τελος Νοεμβρη αν δε χιονισει ειναι τελειως καμμενα. Τουλαχιστο οταν χιονιζει ειναι ολα ασπρα και υπαρχει καποια ομορφια, αλλα ετσι με το ξερο κρυο ειναι σκετη καταθλιψη. Η αληθεια ειναι οτι με το δεντρο που εφυγε μπροστα απο την τζαμαρια βιζαβι απο την μπλογκογωνια μου, με εφερε αντιμετωπη με την ασχημια. Με αναθαρρει το γεγονος οτι σε μερικες εβδομαδες τα πρωτα σημαδια της ανοιξης θα ξεπροβαλλουν υπο μορφη βιαστικων κιτρινων και μωβ κροκων που δεν τους πτοει ουτε κρυο ουτε χιονιας. Και οταν σημανει ετσι η εναρξη της αναστασης στη φυση, ολα τα αλλα θα ακολουθησουν με το προγραμμα τους και με τη σειρα τους. Και μαζι με αυτα παραμυθιαζομαι οτι ξανανιωνω κι εγω.

Μετα απο το ψυχοπλακωτικο ξεστολισμα και το αντικρυσμα του γκριζοκαφε κηπου μου, περασα μια τελειως χουχουλιαρικη μερα, με δυο ημερησιους υπνακους, με πρασινα τσαγια, με βιβλια και περιοδικα και ποτε ποτε σηκωνομουνα να βαλω αλλο ενα κουτσουρο στη φωτια. Ειχα βαλει και το φουντ νετγουορκ στην τηλεοραση και χαζολογουσα. Οι χουχουλιαρικες μερες τελικα ειναι απιστευτα θεραπευτικες και προσθετουν ανταυγειες στη γκριζιλα. Εαν δε προσθεσουμε στο μιγμα και μια ενυδατικη μασκα με μελι θυμαρισιο γνωστου ελληνα φαρμακοποιου, τοτε ο λουκουμας γινεται πιο νοστιμος.

Φιλια και καλη βδομαδα.

Résumé de la semaine

Μετα τις γιορτες συνηθως πεφτουμε παλι σε ρουτινα ισως αγκομαχωντας λιγο γιατι ολο και καποιο κιλακι βαλαμε απανω. Μαζεψα κουτακια με μπισκοτα και σοκολατακια που γεμισε το σπιτι και τα πηγαινω στο γραφειο οπου οι μπισκοτοσοκολατοφαγοι φιλοι μου τα εξαφανιζουν παραυτα και γουργουριζουν με ευχαριστηση κι απο πανω.

Επηξα και λιγο στη δουλεια και τραβηξα και μερικες υπερωριες απο αυτες που δε μου ζητα ποτε κανεις αλλα μονο το πεισμα μου να τελειωσω κατι που αρχισα η να λυσω ενα προβλημα για να μη το σκεφτομαι ολη νυχτα.

Την Τεταρτη με απιστευτη χαρα πηρα τα πιο ευχαριστα νεα της εβδομαδας. Μια λατρεμενη φιλη πηρε τα αποτελεσματα μιας ιατρικης εξετασης και ηταν ολα καλα. Την ειχα στο νου μου καθ'ολη τη διαρκεια των εορτων, και φυσικα εκεινη περασε ασχημα. Τελος καλο ολα καλα τα χαμογελα αποκατασταθηκαν και κριμα που ειναι μακρυα για να μοιραστουμε ενα μπουκαλι κρασι στην υγεια μας και σ'αυτη την παλιοζωη που μας τρομαζει που και που.

Η μαμα ειναι μια χαρα και περασαν ολοι οι μωλωπες απο το προσωπο, εγινε παλι ομορφη και πηρε τους δρομους.



Σημερα οταν γυρισα απο τα σουλατσα μου στις αγορες του Μερυλαντ βρηκα να με περιμενει το βιβλιαρακι της αγαπημενης Ιουστινης "Στις αγορες του κοσμου" ενας πολυτιμος οδηγος για αγορες σε ολο τον κοσμο. Πως να το περιγραψω, κατι σαν το guide Michelin για μοδατες αγορες. Γιατι οπως λεει σωστα η Ιουστινη "Τα ομορφα πραγματα ανηκουν σε ολους μας" Ευχαριστω Ιουστινακι.



Η φωτογραφιουλα με το τσιν τσιν τραβηχτηκε στις 13 Γεναρη του 2006. Λιγες μερες πριν φυγει η Σοφη στα γενεθλια της. Χρονια πολλα στην Σοφη μου που χαιρεται το αυστραλιανο καλοκαιρακι.

13 Γεναρη ηταν επισης τα γενεθλια του αγαπημενου μου μπαμπα που εφυγε νεωτατος, μολις 60 ετων γιατι τον προδωσε η χρυση του καρδια. Μολις απεκτησε την πρωτη του εγγονουλα, τη Δαφνη μου και τη λατρεψε τοσο πολυ. Εφυγε μονος του στο κτημα στη Μαλακασσα εκει που περναγε τα Σαββατοκυριακα του σκαλιζοντας τριανταφυλλιες και φιαχνοντας κρασι.

Οσο για το πρωινο με τα μπωτε και με το χαζολοι μια χαρα πηγε. Η Σηλα δεν ειχε παει και εκανε τη βαφη η χαριτωμενη και αποτελεσματικη Λωρα. Οσο για τον Μαικλ με υποδεχτηκε με μια τσιμπια στο μαγουλακι, εχουμε γινει μπαντυ-μπαντυ, με ζεστο καφεδακι και κεφια για κους κους.

Φιλια και καλη Κυριακη!

Τριχες

Ποτε δεν ειχα καλη τυχη στα κομμωτηρια. Μια ζωη ψαχνομαι και τελικα ολο και κατι μου φταιει.
Μια ο καθενας θελει να κανει το δικο του, την αλλη μενει εγκυος η κομμωτρια και τρεχα να βρεις αλλη, την παραλλη λες εσυ ανταυγειες και σου φιαχνουν στο κεφαλι κατι σαν τον Βεζουβιο σε εξαρση.
Πριν τρια χρονια το εψαξα σοβαρα το θεμα και ειπα να δοκιμασω ενα απο αυτα που διαφημιζει το Washingtonian σαν τα καλα της περιοχης. Η αληθεια ειναι οτι πετυχα σε ενα απο αυτα, μια νεαρη κοπελλα που οχι μονο με ακουγε και εκανε οτι της ζητουσα αλλα ηταν διακριτικη και ευγενικη και εκανε και ωραια κουρεματα. Σε δυο μηνες ομως βρηκε αλλη δουλεια σε σουπερ απσκεηλ κομμωτηριο αλλα μιαμιση ωρα απο το σπιτι μου και παει την εχασα κι αυτη.
Εν τω μεταξυ ειχα καλαρει μια τσαπερδονα εκει που ηταν και πιο πεπειραμενη και με το ετσι με το αλλοιως τρυπωσα στην πελατεια της. Εκει αρχισε το βασανο. Για να κλεισω ραντεβου επρεπε να τηλεφωνω δυο μηνες πριν. Οταν εφτανα, και παρ'ολο που της εκαναν τη σχετικη ανακοινωση, εκεινη εστηνε την παρλα και περιμενα. Μεχρι που στο τελος λεω, για κατσε, δε γινεται ετσι δουλεια, εμπαινα και ελεγα παω να βρω τη Μαγκυ και κανενας φυσικα δε με σταματουσε.
Με τα πολλα αρχιζε η βαφη η οποια διαρκουσε κι εγω δε ξερω ποσο γιατι καθε τοσο κατι επρεπε να δει, καποια της μιλαγε και πηγαινε λεγοντας. Και οταν συγγεντρωνοταν σε μενα μιλαγε συνεχεια, ακαταπαυστα και δεν υπηρχε περιπτωση να παρω σειρα στον "διαλογο". Αλλα ειπα κομματια να γινει μ' αρεσει το αποτελεσμα. Εφτασε ομως κι εδω ο κομπος στο χτενι κυριολεκτικα, οταν τα Χριστουγεννα του 2006 αποφασισε να λειψει για βακανς. Καλα βρε χρυση μου, χρονιαρες μερες παρατας ετσι τις πελατσσες. Πηγα να το προσπερασω κι αυτο και ζητησα να με χτενισει καποια αλλη, αλλα χρειαζομουνα και φρεσκια βαφη. Μου προσφερανε να παω μια μερα για βαφη και μετα απο τρεις μερες για κουρεμα. Καπου εκει πηρα αναποδες και τους ειπα γεια χαρα και ξαναβγηκα παγανια για κομμωτηριο.
Διαλεξα λοιπον σε ενα που ειχε παρει το ματι μου παλι στην ιδια γειτονια. Παιρνω τηλεφωνο και κλεινω αυτη τη φορα με τον ιδιοκτητη, που ειναι ο τοπ κομμωτης, τον Μαικλ και τη βοηθο του ειδικη στις βαφες την Σηλα. Πηγα για πρωτη φορα λιγο πριν φυγω για ταξιδι.
Κακιστη ιδεα δεν την συνιστω!
Εδω εχω το εξης προβλημα. Ο Μαικλ ειναι καταπληκτικος και ποτε κανεις δε με ειχε κουρεψει και χτενισει τοσο ομορφα. Η ειδικη ομως που δε ξερω γιατι την εχει περι πολλου ειναι ζωντοβολο. Πρωτον παντα την περιμενω να ερθει γιατι παιρνω το πρωτο ραντεβου κι εκεινη ερχεται μιση ωρα καθηστερημενη. Τοσο που ο Μαικλ ντρεπεται και μου παραγγελνει καφεδες και κεικ. Ποτε δεν εχει πετυχει το χρωμα που θελω και το παρακανει στις ανταυγειες. Δυο φορες ελειπε και με δωσανε σε μια νεαρουλα που πραγματικα εκανε θαυματα με τις βαφες. Οπερ σημαινει οτι δε φταινε οι βαφες αλλα το ζωντοβολο. Οταν ομως ζητησα να με βαφει παντα η μικρη δεν το δεχτηκαν, η πριματονα ο Μαικλ μου λεει: Α!! μονο με τη Σηλα συνεργαζομαι, ειναι καταπληκτικη! Ε στραβοματα θα εχω. Η Σηλα ειναι επισης Περσις και δε ξερω πως της εχει κατσει οτι ειμαστε απο το ιδιο σοι. Οχι γλυκεια μου, καμμια σχεση με Ξερξη εγω, πηγα να της πω μια μερα, εσεις εισθε βαρβαροι κι εμεις πεφωτισμενοι, αλλα ειχα προβλημα στο να μεταφρασω το πεφωτισμενοι.
Την τελευταια φορα που ημουν εκει κι σε απελπιστικη οπτικως κατασταση, με τα αλουμινοχαρτα στο κεφαλι σαν τη μαγισσα Ξαντρα, με την μαυρη προστατευτικη ρομπα και λιγο ξαναμμενη απο το ζεστο αερα που μου ειχανε βαλει να φυσαει απο πανω μου, ηρθε ο Μαικλ και με πηρε απο το χερι να με γνωρισει λεει σε καποιον.
Τωρα εγω τι να κανω, παω μαζι και με παρουσιαζει ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ στον γοητευτικο ελληνικης καταγωγης δημοσιογραφο και συγγραφεα Τζωρτζ Πελεκανο που ειχε ερθει για ενα απλο κουρεματακι και ηταν ο ανθρωπος νορμαλ. Εγω το μονο που ξερω ειναι οτι η πρωτη εντυπωση ειναι καθοριστικη και ηθελα να ανοιξει η γη να με καταπιει. Μετα μου ειπε ο Μαικλ: Μαλλον δεν ηταν καλη ιδεα να σε φωναξω ετσι που ησουνα. Οχι του λεω δεν ηταν και οταν ερθει ο αλλος Τζωρτζ, ο Κλουνευ, πες του να περιμενει μετα το χτενισμα.
Τωρα τους θυμηθηκα γιατι παω απο κει σε μερικες ωρες, αλλα ετσι και με διαολισουν αλλη μια φορα, βγαινω στη γυρα για κομμωτη! Μπαι δε γουεη ο Μαικλ ειναι Κουμπανερο και οταν κραταει το ψαλιδι και χορευει ολοκληρος αναρωτιεσαι τι θα απογινει με το μαλλι σου αλλα τελικα αυτους τους φοβους τους απεβαλα απο τη πρωτη κιολας φορα.
Φιλια και καλο Σαββατοκυριακο.

Υ.Γ. Θυμαμαι οταν ημουν μικρη με επαιρνε η μαμα στο κομμωτηριο του κυριου Γιαννακη και της Κυριας Φωφης που ηταν θειοι της Ελενας Ναθαναηλ και χτενιζοταν κι εκεινη εκει καμμια φορα. Ηταν εξαιρετικοι, η κυρια Φωφη στις βαφες και ο κυριος Γιαννακης στο κουρεμα. Οταν εγινα 18 πηγα να μου κανουν μες. Ετσι τις λεγαμε τοτε τις ανταυγειες και η κυρια Φωφη ηθελε να με πεισει να κοψω το μαλλι κοντο γιατι ελεγε οτι μονο σε μαλλι σαν της Εφης Μελα (οι παλιοτεροι ισως θυμουνται το πρωτο μας μοντελο) ταιριαζουν τα μες. Φυσικα δεν δεχτηκα να κοψω τη μαλλουρα. Να ειναι καλα στον παραδεισο και οι δυο γλυκυτατοι εφυγαν πριν αρκετα χρονια, ηταν και αρκετα μεγαλυτεροι και απο τη μαμα. Οι καλυτεροι κομμωτες που γνωρισα ποτε!

Hi, I am Christina and I want to order a soup.

Εδω στην Αμερικη μονο λιγοι ανθρωποι εχουν καταφερει να προφερουν το ονομα μου σωστα. Φυσικα δεν περιμενω να προφερουν το δελτα γιατι οπως και να το κανουμε εχουν ενα ψιλοπροβληματακι να βαζουν τη γλωσσα αναμεσα στα δοντια. Τους βγαινει λιγο ξεψυχισμενο. Αλλα υπαρχει και προβλημα στον τονισμο. Λενε Ντεσπίνα. Ποσες φορες προσπαθησα να τους διορθωσω, δε βαριεστε, μονο πεντε ατομα καταφεραν να πουν τουλαχιστο Ντέσπινα. Σε καποια φαση βαρεθηκα πια να τους διορθωνω.
Κι εμαθα ετσι να ακουω στο Ντεσπίνα.
Ομως οι φιλτατοι Κινεζοι του εστιατοριου που διαθετει το γραφειο μας στο ισογειο, προχωρησαν λιγο πιο περα.
Πολλες φορες το μεσημερι πηγαινα κατω και παραγγελνα μια απο τις σουπιτσες που φιαχνουν οι οποιες τωρα το χειμωνα ειναι οτι πρεπει για το μεσημερι.
Μια μερα αποφασισα να παρω τηλεφωνο να μου την ετοιμασουν και να κατεβω να την παρω.
- Γιολ νεημ.. λεει η μις Κινεζα .. κι εκει αρχισαν τα δυσκολα.
Ειπα να τους το κανω πιο ευκολο.
- Ντεσπίνα - ειπα κι εγω τωρα κατι.
- Christina?
- No Despina
D as in David
E as in Edward
S as in Sam και συνεχισα το παραληρημα.
- Christina?
- No Despina
- Christina!!
Τωρα τι να πω το αποφασισε!

Παω μετα κατω να την παραλαβω και φυσικα το χαρτακι δεν εγραφε Christina αλλα κατι σε zhongwen.

Την επομενη φορα ξαναδοκιμασα με υπομονη και παντα κατεληγα Christina.
Το πηρα αποφαση λοιπον οτι δεν μπορω να παραγγειλω κινεζικη σουπα ως Δεσποινα, αλλα θα πρεπει να μεταλλασομαι σε Χριστινα.
Οχι μονο αυτο, αλλα τωρα με μαθανε και οταν με βλεπουνε αρχιζουν εκεινες τις σπαστικες υποκλισουλες (σπαστικες ως προς την κινηση εννοειται) Hello Christina! και χαμογελο με απαστραπτουσες οδοντοστοιχιες.
Τωρα πια δεν εχουμε προβλημα. Μαθανε και τη φωνη μου στο τηλεφωνο. Με το που θα πω χελλοου,

- Yes Christina,
WHA KIN O SOU? (*)

(*) what kind of soup

Fells Point, Baltimore

Μερικες φωτογραφιες απο μια προσφατη βολτα στην παλια συνοικια Fells Point στο λιμανι της Βαλτιμορης.

Φιλια και καλημερες!

Shake it up!

Κουνηθηκατε παλι προχτες. Φαινεται οτι οι περισσοτεροι ακομα κοιμοντουσαν γιατι δε διαβασα πουθενα κανενα σχολιο.
Πως το παθανε το εβαλαν πρωτο νεο χτες στις ειδησεις αλλα οχι για να συζητησουν τον σεισμο αυτον καθεαυτο. Αλλα για να τσακωθουν και να ξεσπασουν παλι μπροστα στις καμερες.
Η σεισμολογια ειναι ο κλαδος της γεωφυσικης με την μικροτερη προβλεψιμοτητα και αυτο γιατι δεν υπαρχουν θεωρητικα μοντελα. Υπαρχουν μερικα εμπειρικα μοντελα που εχουν αναπτυχθει απο τους διαφορους σεισμολογους και βασιζονται σε στατιστικες περιοδικοτητας των σεισμων και φυσικα στην γνωση των μετακινησεων του στερεου φλοιου της γης. Τα μοντελα αυτα ειναι παρεμφερη και υπαρχει τεραστια ανταγωνιστικοτητα γιατι τα κονδυλια που παρεχονται για ερευνα ειναι περιορισμενα.
Τα ΜΜΕ το γνωριζουν αυτο βεβαια και ευκαιρια δε χανουν να φωναξουν τις ανταγωνιζομενες ομαδες και ο κοσμακης που περιμενει να ακουσει πεντε πραγματα να καταλαβει και δεν ενημερωνεται και εκνευριζεται.
Βρηκα στην ιστοσελιδα του USGS (United States Geological Survey) ενα τρελλο διαγραμμα που δειχνει τους σεισμους που εγιναν στην Ελλαδιτσα μας απο το 1990 και μετα. Ουσιαστικα δεν σταματαμε να κουνιομαστε καθολου.





Στον επομενο χαρτη βλεπουμε το " Hellenic trench " το ρηγμα των τεκτονικων πλακων της Ευρωπαικης και της Αφρικανικης. Το νοτιωτερο ακρο της Ευρωπαικης πλακας που ονομαζεται μικροπλακα Αιγαιου κινειται προς τα νοτια και σπρωχνει την Αφρικανικη η οποια βασικα βρισκεται απο κατω. Ετσι στα ορια που ειναι η ροζ γραμμη νοτια της Κρητης εχουμε μεγαλη κινητικοτητα λογω της συγκλισης.



Οι γεωλογοι παρακολουθουν την κινητικοτητα των τεκτονικων πλακων με μεγαλη ακριβεια (χιλιοστου πλεον) με επεξεργασια παρατηρησεων απο επιγειους σταθμους παρατηρησης σε δορυφορους GPS, παρατηρησεων λεηζερ σε δορυφορους με αντανακλαστικες επιφανειες, ειτε επεξεργασια παρατηρησεων εξωγαλακτικων πηγων ενεργειας (τα quasars).

Συμφωνα λοιπον με αυτες τις μελετες εχουν διαπιστωσει οτι τα νησια του Αιγαιου απομακρυνονται μεταξυ τους με αργους βεβαια ρυθμους. Το εξηγουν με το οτι, το ελληνικο τοξο εχει κινηθει νοτια και δεν πιεζει πολυ πλεον την Ευρασιατικη πλακα.
Εαν λοιπον σας φανει καποια στιγμη οτι το ταξιδι Συρος Μυκονος παιρνει λιγο παραπανω, θα ξερετε γιατι!

Ειναι λοιπον η γη μας δυναμικο σωμα και πρεπει να κινειται για να εκτονωνεται. Απλα εμεις ειμαστε πανω σε μια κλειδωση.

Φιλια και καλημερες!

Και του χρονου

Με το ποστ αυτο λοιπον κλεινει ο κυκλος των εορταστικων αναρτησεων.
Σημερα ειχα σκοπο να ξεστολισω το σπιτι, αλλα ο καλος μου με παρακαλεσε να το αφησω αλλη μια εβδομαδα. Την επομενη εβδομαδα θα εργαζεται στο γραφειο του εδω στο σπιτι και θελει λεει να αισθανεται ακομα οτι ειναι γιορτες. Χαλανε χατηρια στα παιδια? Οχιιιι ποτε λεμε!

Ετσι κι εγω που δε θελω να βλεπω πια κουραμπιεδες, πιττες, και κουζινες, θα παω μια βολτα μεχρι το Μπλουμις να δω αν εχει μεινει τιποτα στο νουμερακι μου στα αφτερ Κρισμας σεηλς. Τι κακο κι αυτο μονο τα εξτρα σμωλ και τα εξτρα λαρτζ μενουν απουλητα.
Οπως σας ειχα υποσχεθει εγραψα την συνταγη για την καβουροσαλατα της Ελιζαμπεθ αλλα πρεπει να πατε στην κουζινα για να τη δειτε.

Τι κακο κι αυτο, εχω αρχισει να πηζω με τα τρια μπλογκς, στο τσακ ειμαι να τα κανω ολα ενα.

Θελω να σας ευχηθω να σας ζησουν οι Φωτηδες και οι Φωτεινουλες αν εχετε και αυριο οι Γιαννηδες, κι αν γιορταζετε κι εσεις, να σας χαιρονται. Εγω δεν εχω ουτε το ενα ουτε το αλλο.

Μεχρι πριν δυο χρονια ζουσε ο γλυκος μου ο νονος που τον ελεγαν Γιανκο και γιορταζε. Παντα πηγαιναμε του αη Γιαννιου. Εφυγε ο νονος, κι εμεινε η γλυκεια αναμνηση και η εικονα ενος σοφου σκεπτομενου ανθρωπου με χρυση καρδια να μου κραταει συντροφια. Και ο σταυρος της βαφτισης φυσικα για να εχω κατι χειροπιαστο μαζι μου.

Επισης μερα που ειναι θυμηθηκα που μου ελεγε η μαμα οτι η γιαγια η Δεσποινα ειχε επισκεφτει τους αγιους τοπους και ειχε βαφτιστει στον Ιορδανη. Παλια οσοι βαφιτιζονταν στον Ιορδανη ποταμο επειρναν και το προσωνυμιο "Χατζη". Σε μια αναφορα της γιαγιας ως "Χατζηδεσποινα Παυλιδου" νομιζα οτι ηταν καποιο αστειο αλλα τοτε ετσι συνηθιζοτανε.

Και του χρονου λοιπον, και εαν εισθε καλικατζαρος, περιπεραστε εξω περικαλω!

Γλυκα φιλια (απο τον πολυ κουραμπιε τρομαρα μου)

Το κρυο της αρκουδας.

Ενεσκηψε χειμωνας τις τελευταιες μερες. Κατι που θυμιζει το βορρια που τ'αρνακια παγωνει η τo κανει κρυο παγωνια .. θελω τζακι και γωνια. Ο ποιητης εκτος απο τον ερωτα εμπνεεται και απο την αναγκη για χουχουλιασμα. Ενιοτε συνδιαζει και τα δυο οπως "κοντα στο τζακι αγκαλια στην πολυθρονα"

Ευτυχως που εκανα τα ψωνια μου χτες το απογευμα μετα το γραφειο και δεν ειχα να τρεχω σημερα. Το βραδυ περιμενω παρεα και εβαλα και σε εφαρμογη το πλανο του προηγουμενου ποστ. (Καλα ενταξει τραπεζομαντηλο θα βαλω)

Η μαμα ειναι μια χαρα και πολυ στα χαι της γιατι επειδη δε βγαινει (ακομα δεν περασαν τα σημαδια απο το πεσιμο) την επισκεπτονται φιλες της και ξενυχτανε στην μπιριμπα (αυτο το παιγνιο δε το εμαθα λοιπον ποτε ουτε το αλλο το θαναση, εγω επαιζα πρεφα ως νεανις).

Σημερα ανοιξα και το τελευταιο πακεττο με γλυκα απο Ελλαδα απο αυτα που εστειλε για τις γιορτες η πεθερα μου. Ηταν κουραμπιεδακια και τα φυλαγα για το σημερινο τραπεζι. Τα εστρωσα ομορφα, πασπαλισα φρεσκια αχνη κι ετοιμο το Εβερεστ. Εν τω μεταξυ μερικα απο αυτα σπανε στη μεταφορα και αυτα φυσικα τα τρωμε επι τοπου, καμμια φορα σκοτωνομαστε για τα σκορπια αμυγδαλα. Η πεθερα μου σιγουρα εχει πλουτισει το σουπερ μαρκετ με τα ταπερ που αγοραζει για να στειλει τα γλυκα. Με τα χρονια εχει διαπιστωσει οτι οταν τα χτιζει κοντα κοντα σε ταπερ δεν σπανε ευκολα. Εχω μαζεψει ομως τοσα ταπερ που σε λιγο θα πρεπει να βγουμε εμεις απο το σπιτι.
Το τι στελνει με το ταχυδρομειο δε λεγεται. Ο ταχυδρομος μας ξερει πλεον προσωπικα. Ακομα κι οταν ενα γραμμα εχει λαθος διευθυνση παλι το φερνει σπιτι.
Καποτε πριν χρονια. οταν ειχαμε πρωτοερθει και ειμασταν φοιτητες, και δεν ηθελε να μας λειπει τιποτα, εστελνε ακομα και τυρια σε ειδικη συσκευασια. Κι επειδη ολη μερα ειμασταν στο πανεπιστημιο, τα εστελνε στη διευθυνση του τμηματος που ειμασταν φοιτητες. Ελα ομως που τα λαδερα τυρια δεν σεβονται ουτε ειδικες συσκευασιες ουτε τιποτα. Και μια μερα ηρθε η γραμματεας του τμηματος με τη λιγδωμενη αλληλογραφια του καθηγητη και μονο μανταλακι στη μυτη δεν ειχε βαλει. Μετα απο αυτο κομμενα τα τυρια, ρεντικολο γιναμε!

Το κωλοβαραω κι εχω να μαγειρεψω κιολας. Μα τι μουργελα ειναι αυτη! Θα παρω εναν υπνακο και μετα θα ανασυγκροτηθω (ελπιζω)
Φιλα παγωμενα!

The Hostess with the Mostest

Ειναι η απολυτη περιγραφη της τελειας οικοδεσποινας. Πως λεμε οι καλυτεροτερη? Καπως ετσι.
Την Πρωτοχρονια που μας περασε πηγαμε στο σπιτι του Νικητα και της Ελιζαμπεθ. Τα παιδια αυτα (τι παιδια στην ηλικια μου ειναι, απλα το παιζουμε ακομα παιδια) εχουν γεννηθει στην Αμερικη απο Ρωσσους γονεις. Μιλανε Ρωσσικα μεταξυ τους και στα παιδια τους και κουβαλανε μαζι τους ολη την αιγλη της παλιας Ρωσσιας. Ο Νικητας κι εγω ειμαστε συνεργατες εδω και πολλα χρονια και το γραφειο του ειναι διπλα στο δικο μου. Η Ελιζαμπεθ ειναι καθηγητρια ρωσσικης ιστοριας στο Τζωρτζταουν και συγγραφεας. Τα παιδια αυτα λοιπον ειναι και οι καλυτεροι οικοδεσποτες που εχω γνωρισει ποτε.


Τι ειναι αυτο που κανει ενα οικοδεσποτη τελειο?
Κυριως ενα στοιχειο. Να ειναι διαρκως κοντα στους καλεσμενους και κανεις να μην βαρεθει ουτε για ενα λεπτο.
Ολα τα αλλα ειναι τελεια επισης, τα φαγητα τους, τα ποτα τους, (και μιλαμε ειναι γερα ποτηρια αυτοι οι Ρωσσοι) η τελειως φυσικη , ανεπιτηδευτη αμπιανς, αλλα η φροντιδα τους για τους καλεσμενους τους, ειναι εκεινο που κανει τη βραδυα στο σπιτι τους παντα αξεχαστη.


Πριν τρια χρονια αγορασαν ενα παμπαλαιο σπιτι στην Αλεξανδρεια στη Βιρτζινια που ειναι απεναντι απο την Ουασινγτον και τον ποταμο Ποτομακ. Δεν ειναι μακρυα απο μας, την πρωτοχρονια το καναμε 45 λεπτα. Εκαναν ριζικη ανακαινιση κι εφιαξαν ενα χωρο τοσο φιλοξενο που αμεσως σε αγκαλιαζει και δε θελεις να φυγεις.


Αυτη τη φορα μαζευτηκαμε νωρις το απογευμα, καθολου επισημα, ετσι για να καλωσορισουμε τον καινουργιο χρονο, μια παλιοπαρεα και να πουμε τι τυχεροι που ειμαστε που γνωριστηκαμε.
Ο Νικητας ειναι συν τοις αλλοις και μαστερ σεφ των καπνιστων κρεατων, ειχε καπνισει εξω ενα κομματι φιλετο και παιδακια και ειχε μοσχοβολησει ο τοπος.


Το χαβιαρι που εμεις λεμε μπρικ, ειναι παντα παρον και καταναλωνεται πολυ γρηγορα με δροσερη σαμπανια. Και η Ελιζαμπεθ εφιαξε κατι τρελλες σαλατες (ειναι και σαλατοεφευρετες οι ανθρωποι). Μια απο αυτες θα τη φιαξω το Σαββατο που εχω το τελευταιο τραπεζι των εορτων στο σπιτι και οπως θα τη φιαχνω, θα σας γραψω και την συνταγη στην ταβολα μπιανκα .. ειναι μια εκπληκτικη καβουροσαλατα.


Αφου λοιπον προετοιμαστηκαμε καταλληλως με σαμπανιες, ορεκτικα και πυρωσαμε διπλα στο τζακι, ακολουθησε το γευμα σε ενα μακρυ τραπεζι που καθονται ανετα 12 ατομα και που ηταν γεματο κερια, ποτηρια, μπουκαλια, πιατελλες, διαφορα διακοσμητικα, και αγαπη, πολλη αγαπη. Ο Νικητας παντα στη μια κεφαλη του τραπεζιου και η Ελιζαμπεθ στην αλλη, ηταν οπως παντα η ψυχη της παρεας.


Κοψαμε και την δικη μας βασιλοπιττα που εφερα μαζι με την ιστορια της βασιλοπιττας και για να μοιραστω μαζι τους τα δικα μου εθιμα, και το νομισμα επεσε σε ενα μικρο κοριτσι κορουλα ενος φιλου. Τι καλυτερο;



Τωρα η γλυκεια Ελιζαμπεθ φευγει μεθαυριο γιατι διδασακει και ευρωπαικη ιστορια σε πανεπιστημιο του Καταρ (ναι εκει στα εμιρατα) και μαλλον θα παει πια Μαρτης μεχρι να ξαναβρεθουμε παλι ολοι μαζι. Θαχουμε ομως πολλα μαζεμενα να συζητησουμε ως τοτε.
Ηταν τελεια η αρχη της χρονιας!


Με αυτη την ευκαιρια βαζω ενα στοχο για το 2008. Θα δινω λιγωτερη σημασια σε λεπτομερειες (οπως τα τραπεζομαντηλα χωρις τσακιση κατα τα προτυπα της περφεκτ χοστες θειας μου Αντιγονης που ηξερε απ' εξω κι ανακατωτα την Βαρωνη Σταφφ ) και θα προσπαθω να ειμαι πιο ξεκουραστη οταν ερχονται οι καλεσμενοι μου. Παντα με εβαζε ποστα η Δαφνη.. "Αμαν βρε μαμυ τρωγεσαι με τις λεπτομερειες!"

Φιλακια!