Jan 31, 2008

Pre-blogging





Πολλες φορες περιδιαβαινοντας στην μπλογκοσφαιρα, και στην προσπαθεια μου να κατανοησω την σημασια του blogging και να πειραματιστω σε καποιο τροπο εκφρασης στο διαδυκτιο, εκανα ενα παραλληλισμο που ισως θεωρηθει τολμηρος. Σκεφτηκα οτι εαν υπηρχε blogging στο τελος του δεκατου εννατου αιωνα η στις αρχες του εικοστου, ο πρωτος blogger θα ηταν αναμφησβητητα ο Γρηγοριος Ξενοπουλος.
Για περισσοτερο απο μισο αιωνα ο Γρηγοριος Ξενοπουλος αρθρογραφουσε στο εβδομαδιαιο περιοδικο "Η Διαπλασις των παιδων" παντα διαλεγοντας θεματα επικαιρα. Η απαντησεις (σχολια) των παιδιων που τις διαβαζαν - γιατι σε παιδια απευθυνοταν - γινοτανε μεσω αλληλογραφιας και αν υπηρχε λογος, καινουργιο θεμα αναπτυσσοταν συντομα σε καποια επομενη εκδοση.
Δε ξερω ποτε σταματησε να εκδιδεται η Διαπλαση των παιδων. Ισως καπου στα μεσα της δεκαετιας του 60.
Η επιστολη που παραθετω στο τελος του ποστ ειναι απο ενα παλιο βιβλιο. "Αθηναικες Επιστολες" του Ξενοπουλου των εκδοσεων Μπιρη που χρησιμοποιουσαμε σα λογοτεχνικο βοηθημα παραλληλα με το αναγνωστικο μας στο δημοτικο. Περιεχει επιλεκτικα επιστολες απο το 1896 εως το 1929. Το κειμενο το αντεγραψα προσπαθωντας να τηρησω την ορθογραφια. Δυστυχως δεν μπορεσα να τηρησω το πολυτονικο και τα λοιπα σημεια στιξεως. Διαλεξα μια επιστολη που αν την εγραφε σημερα ενας blogger, θα ηταν μεσα στην επικαιροτητα. Τελικα στις αναζητησεις, στις αξιες τιποτα δεν αλλαζει. Ο Γρηγορης Ξενοπουλος οπως με αγγιζε τοτε ετσι με αγγιζει και τωρα. Μακαρι ομως να ειχε μεινει ως τα σημερα η ευγενεια της δικης του εποχης.
Πριν παραθεσω λοιπον την επιστολη που γραφτηκε το 1925 θελω να βαλω εδω και ενα μικρο αποσπασμα απο μια αλλη που βρηκα στο διαδικτυο και που δειχνει ποσο μα ποσο η ματαιοτητα και ο καταναλωτισμος ειναι επικαιρα και ακρως ανθρωπινα.
"Νομίζω οτι και τα περιττά πράγματα έχουν την χρησιμότητά των. Προξενούν μεγαλυτέραν χαράν και η χαρά, πιστεύσατέ με, δεν είναι περιττό πράγμα!!! Ε'ιναι ωραία τα περιττά πράγματα. Η ωραιότης δικαιολογεί την ύπαρξή των και η ωράιότης κάθε άλλο παρά περιττή είναι εις την ζωήν μας."

Εγω απλα σας φιλω γλυκα.





ΤΟ ΚΟΥΡΕΛΟΧΑΡΤΟ
Αθηναι, 5 Σεπτεμβριου 1925

Αγαπητοι μου,
Στεκομουν μπροστα στο παραθυρο, κοιταζοντας μιαν απ' τις παραξενες δυσεις αυτων των ημερων, που δεν ηταν ουτε θερμες πια ουτε φθινοπωρινες ακομα. Ειχαν μαζι και την χαρουμενη γλυκα των πρωτων. και τα ζωηρα μα μελαγχολικα χρωματα των δευτερων. Ο ουρανος ηταν πολυ καθαρος, πολυ γαλανος, και μολονοτι εκανε αρκετη ζεστη, η ατμοσφαιρα ειχε καποια κινηση στα ψηλα, κι εν' αερακι, σχεδον δροσερο, εξακολουθητικο, με μικρα μονο διαλειμματα, που μου χαιδευε το μετωπο.
Το θεαμα ηταν βεβαια εξοχο, οπως ειναι παντα, την ωρα του δειλινου, απ' το παραθυρο μου, -η Αθηναικη αυτη ζωγραφια, με την Ακροπολη στο βαθος, φαντασμαγορικα φωτιζομενη απ' το καμινι της δυσης-. Μα τοχω συνηθισμενο, και μπορω να πω πως μονο το αερακι εκεινο με κρατουσε ακομα μπροστα στο παραθυρο. Γι' αυτο κι οταν η δροσια που πηρα μου φανηκε αρκετη, ετοιμαστηκα να μπω για να εξακολουθησω την εργασια μου. Αλλα ισα ισα κεινη τη στιγμη, ενα πραγμα, ενα ασπρο πραγμα που πετουσε στο γαλαζιο αερα, κινησε την προσοχη μου.
Μου φανηκε σαν πουλι, σαν περιστερι. Μα επειδη το πεταγμα του ηταν αλλοιωτικο, παραξενο, προσπαθησα να το ιδω καλυτερα, και να καταλαβω τι πουλι ηταν. Αδυνατο! Τετοιο πουλι με τετοιες φτερουγες - μακρυες και στενες πολυ μου φαινονταν, - με τετοια κινηση αρρυθμη, τρελλη μπορω να πω, δεν ειχα ιδει ποτε μου.. Και ολο ανεβαινε ψηλα, και ολο απομακρυνοταν. Πολυ περιεργο!... Πηρα τοτε ενα ζευγαρι κιαλια, που ταχω παντα προχειρα, απανω σ' ενα αρμαρακι διπλα στο παραθυρο, και κοιταξα το αγνωριστο ασπρο πουλι που πετουσε στο γαλαζιο αερα. Τοτε το γνωρισα, α , το γνωρισα πολυ καλα. Ποσες φορες δεν ειχα ξαναιδη, - μ' απο πιο κοντα,- τετοιου ειδους πουλια!... Ηταν ενα κουρελοχαρτο!...
Ποιος ξερει απο που τοχε σηκωσει το δυνατο αερακι εκεινης της ωρας. Ισως απο κεραμιδια, απο ταρατσα, η απο κανενα τζιγκο. Γι αυτο εφτασε στα μεσουρανα. Κι εκει πανω πια μπορουσε να κανει ελευθερα τις βολτες του, ν' ανεβοκατεβαινει, ν' απομακρυνεται, να πλησιαζη χωρις ν' απαντα προσκομμα κανενα. Πρεπει ναταν ομως και χαρτι ψιλο, ελαφρο -κομματι απο τσιγαροχαρτο περιτυλιγματος ισως, -γιατι αλλοιωτικα δε θα μπορουσε να μενει μετεωρο κι οταν αδυνατιζε το αερακι, για να ξαναρχιζει με το δυναμωμα, υστερα τα παιχνιδια του.
Μα τι τρελοπαιχνιδα το αφιλοτιμο! Σας βεβαιω πως ποτε δε μου ελαχε κουρελοχαρτο με τοση... ζωη! Φαινοταν αληθινα ζωντανο πραγμα και σα μεθυσμενο απο μια μεγαλη χαρα. Για εναν καλο χορευτη, οταν τον μεθα ο χορος, συνηθως λεμε: "Δεν χορευει, πετα!" Ε λοιπον γι αυτο το χαρτινο πουλι, θα μπορουσα να πω¨Δεν πετουσε, εχορευε. Και καθως το χτυπουσε κει ψηλα στο γαλαζιο ο ηλιος της δυσης, ποτε χρυσιζε, ποτε κοκκινιζε, κι εμοιαζε ετσι σα μικρη υπερφυσικη, εναερια μπαλλαρινα, ντυμενη στα κατασπρα και φωτιζομενη απο εναν πολυχρωμο προβολεα. Μα ηταν μια δοξα, ενας θριαμβος, μια αποθεωση.
Αφου το γνωρισα μια φορα, αφησα τα κιαλια, για να το βλεπω καλυτερα μες' στον ωραιο περιγυρο. Και ηρθε στιγμη που ξεχασα κι εγω τι ηταν και γοητευθηκα σα ναβλεπα πραγματικως εν' αγνωστο ασπρο πουλι, παραδομενο σε μια μεθη χαρας, ευτυχιας, που λες κι ηθελε να τη μεταδωση με τα κινηματα του και σε μενα και σε ολο τον κοσμο. Να το, υψωνεται ακομα κι ερχεται προς το παραυθρο μου- Ελα, ελα καλως το!... Ω μα φευγεις παλι; γιατι; .. Γυρισε. γυρισε!.. Ετσι μπραβο! Και χαμηλωσε λιγακι να φωτιζεσαι και να λαμπεις καλυτερα!... Α ετσι μπραβο!.. Τωρα εισαι θαυμασιο!.. Τι γρηγορα που κουνας τις φτερουγες σου και πως φανταζουν χρυσοκοκκινες οι μακρυες αυτες φτερουγες! Τωρα για μενα εισαι σ' ολη σου τη δοξα!
Και αξαφνα.. στοπ και μπουμ!
Το αερακι σταματησε αποτομα. Την ιδια στιγμη απομεινε ακινητο εκει ψηλα και το κουρελοχαρτο. Στοπ. Και την ιδια στιγμη, παρασυρομενο μονο απο το βαρος του, επεσε ισια, εσκασε αδοξα πανω σ' ενα τζιγκο. Μπουμ! - Μα τι αλλο μπορουσε να καμη ενα κουρελοχαρτο, οταν επαψε πια να φυσα το αερακι που το ζωντανευε; Να σκασει κατω σαν ψοφιο. Το κακομοιρο ειχε πεσει και σε μια γωνια του τζιγκου τοσο προφυλαγμενη, τοσο απαγκιο, που κι οταν σε λιγο ξαναφυσηξε, το αερακι δεν το βρηκε για να το ξανασηκωσει. Κι εμεινε κει ωσπου βαρεθηκα εγω και μπηκα. Η ιστορια λοιπον του κουρελοχαρτου τελειωνει εδω. Μονον που εχει κι επιμυθιο.
Θα το μαντευετε βεβαια. Ποσες φορες θα ακουσατε να παρομοιαζουν το σηκωμα μερικων ανθρωπων χωρις αξια, -χωρις αληθινα φτερα, χωρις εσωτερικη δυναμη, - με το πεταγμα ενος κουρελοχαρτου, που ενα ευνοικο αερακι μπορεσε να το ανεβαση για λιγες στιγμες μεσουρανα, μες' το φως και τη δοξα ενος ηλιοβασιλεματος. Αλλα οπως μολις παψη να φυσα το αερακι, πεφτει το κουρελοχαρτο στον τζιγκο, στο δρομο, στη σκονη, στη λασπη, ετσι πεφτει και ο ψεφτοανεβασμενος ανθρωπος, μολις του λειψη η εξωτερικη δυναμη, η προστασια που τον σηκωσε απ' τα χαμηλα. Κι οπως μας γελα το κουρελοχαρτο πως ειναι ενα ζωντανο κι ασπρο πουλι, με μερικες δυνατες φτερουγες, ετσι μας γελα οταν βρισκεται στο υψος του κι ο αναξιος ανθρωπος, πως κατι ειναι. Υστερα με το αδοξο πεσιμο του βλεπουμε πως δεν ηταν τιποτα και πως τοσον καιρο μας γελουσε...
Ναι η παρομοιωση αυτη ειναι κοινη και συνηθισμενη. Αλλα οι γαλλοι εχουν μια παροιμια που λεει: " comparaison n'est pas raison" Η παρομοιωση δηλαδη δεν ειναι πραγματικος λογος και δεν μπορουμε να την παιρνουμε παντα τοις μετρητοις, κατα γραμμα, η να την πιστευουμε σ' ολη της την εκταση, μ' ολες της τις συνεπειες και εφαρμογες. Γιατι ετσι κινδυνευουμε να φτασουμε σε υπερβολη και παραλογισμο. Στην περισταση αυτη παραδειγματος χαρη: μπορει να ιδουμε εναν ανθρωπο ν'ανεβαινει απο μια καλοτυχια, απο μια ευνοια, απο μια δυνατη προστασια. Και να συμπεραινουμε : "Να κι αυτος σαν το κουρελοχαρτο. Πετα οσο φυσουν, αμα παψουν θα πεση" Κι ομως ο ανθρωπος μπορει εξαιρετα ναχει την αξια και δικαια να προστατευτηκε και βοηθηθηκε, για ν' ανεβει.
Ολοι σχεδον στα πρωτα βηματα τους, βοηθουνται, προστατευονται απο καποιον. Δε θα πει ομως και πως ολοι δεν εχουν αξια. Πολλοι εχουν. Αλλα και οταν πεφτουν, επειδη τους ελειψε η αναγκαια ακομη εξωτερικη βοηθεια, παλι δεν μπορουμε να πουμε με βεβαιοτητα πως δεν ειχαν κι εσωτερικη δυναμη. Γιατι πρεπει πρωτα να ιδουμε αν το πεσιμο ηταν τυχαιο, αδικο η προσωρινο. Οπως το ανεβασμα, ετσι μπορει να μας γελασει και το πεσιμο. Χρειαζεται μεγαλη προσοχη και επιφυλαξη σε τετοιες κρισεις. Επειτα μια αλλη παροιμια λεει: Καθε κανονας εχει τις εξαιρεσεις του.

Σας ασπαζομαι
Φαιδων.

21 comments:

Blue said...

Σας ασπάζομαι Φαίδων...
Με έκανες να νοσταλγήσω Δεσποινάκι. Πρέπει να ήταν στην τρίτη ή στη τετάρτη Δημοτικού που τα διαβάζαμε στο Ανθολόγιο. Άραγε να υπάρχουν ακόμα στα Ανθολόγια του Δημοτικού? Θα ψάξω να δω κι αν όχι θα κοιτάξω τι υπάρχει να το πάρω για τα παιδιά.
Είναι άλλο ένα από αυτά ... τα "Μ'αυτά μεγαλώσαμε" που θα ήθελες να γνωρίσουν και τα παιδιά σου...
Καλημέρα και Καλό μήνα!

Dr_MAD said...

Πολύ σωστός ο παραλληλισμός σου Δεσποινάκι. Οντως, αυτό θα ήταν το ξεκίνημα (η χρυσή εποχή μη σου πω) του meta-blogging. Είναι λυπηρό που όλα τα περιοδικά τη σήμερον ημέρα κατάντησαν ιλουστρασιόν πουλώντας αποκλειστικά σεξ και εφήμερες απολαύσεις / τάσεις. Τις παγωμένες καλημέρες μου από Σαλόνικα, καλό μήνα και καλό πΣΚ ;-)

PS: Στο προηγούμενο post δε σχολίασα, γιατί εν μέρει καλύπτω το όλο project των φαρμακευτικών. Οχι ότι το ακολουθώ, αλλά δεν βγαίνω και να το κράξω. Ενοχος με λίγα λόγια

Ra Ma said...

Θα μπορούσε να λέγεται και "Ωδή στον Ανάξιο Άνθρωπο"!
Πάρα πολύ ωραίο και πόσο φρέσκο!

Μεγάλωσα μέσα σε τόμους από "Διάπλαση των Παίδων", ταξίδευα με τον Πάτσυ και τη παρέα του στα πέλαγα, έμαθα να ζωγραφίζω, να κάνω τα πρώτα ταχυδακτυλουργικά μου κόλπα, να διαβάζω.
Νοστάλγησα....

Καλημέρα και καλό μήνα.

Pastaflora said...

Με τον κίνδυνο να χαρακτηρισθώ συντηρητική και ντεμοντέ, θα ήθελα να σου εξομολογηθώ πόσο πολύ αγαπώ εκείνη τη θαυμάσια γενιά λογοτεχνών. Μια γενιά καλλιεπής και ουσιαστική που έπαιξε το ρόλο του παιδαγωγού και άφησε ένα στίγμα που παραμένει ζωντανό μέχρι σήμερα. Δυστυχώς οι συγκρίσεις με το σήμερα είναι ισοπεδωτικές.

Anonymous said...

Δεν εχω καιρο για να διαβασω ολο το αρθρο, αλλα αν θες κατι απο τη διαπλαση μπορω να σε τροφοδοτησω μεχρι και τη τελευταια της εκδοση!! Χρονιες δερματοδεμενες τοποθετημενες αρμονικα στη βιβλιοθηκη μας μας θυμιζουν τι διαβαζαμε και πως περιμεναμε με το χαρτζιλικι μας να τη παρουμε..και τωρα παλι εμεις τη διαβαζουμε γιατι αντε να βρεις αυτους που ακομα ξερουν πολυτονικα κλπ..(ας ειναι καλα η φοβερη αδερφη μου)

μαργαριτα

δεσποιναριον said...

@lady blue

my lady ειχα μια λατρεια στα λογοτεχνικα βοηθηματα αλλα νομιζω οι επιλογες ηταν εξαιρετικες. Αυτο ειναι οριτζιναλ το βιβλιο, αλλα κατι αλλα της Πηνελοπης Δελτα, του Ζαχαρια Παπαντωνιου κλπ ουτε ξερω τι εγιναν, μαλλον ανακυκλωθηκαν στην ευρυτερη οικογενεια, με πρωτη ευκαιρια τα ξαναγορασα σε νεωτερες εκδοσεις. Και δε ξερω αν τα πολυγλωσσα και παγκοσμιοποιημενα παιδια μου θα τα διαβασουν αυτα, αλλα εγω παντα οταν ξαναδιαβαζω κατι παλιο, ανακαλυπτω κατι καινουργιο. Καλο μηνα και φιλακια.

δεσποιναριον said...

@mad
Αυτο με τα περιοδικα καλε μου και ενοχε γιατρουλη ειναι τεραστια ιστορια. Καποτε χρηματοδοτες ηταν το αναγνωστικο κοινο. Τωρα πια δεν πληρωνει ο κοσμος αλλα οι διαφημιστικες εταιρειες. Ωραια ιδεα για καποιο επομενο ποστ.
Σε φιλω και σου ευχομαι καλο Σαββατοκυριακο κι εσενα.

δεσποιναριον said...

@radio marconi

Αχ εγω να δεις ποσο νοσταλγησα την ωρα που τα εγραφα. Αλυσιδα οι νοσταλγιες. Οταν διαβασα για τα ταχυδακτυλουργικα κολπα θυμηθηκα ενα επιτραπεζιο παιχνιδι που ειχαμε "Ο μικρος ταχυδακτυλουργος" με κεινα τα κρικακια. Και οι μεγαλοι γουρλωναν με τα κολπα μας. Καλο σου μηνα κι εσενα

δεσποιναριον said...

@pastaflora

Ντεμοντε καλη μου πασταφλωρα? οχι δα ντεμοντα θα ητανε να μην αναγνωριζουμε τις αξιες οποιασδηποτε εποχης. Παντως θελω να πιστευω οτι και η σημερινη εποχη θα αφησει αξιες. Συνηθως ομως η αξιολογηση γινεται αργοτερα και εμεις δεν μπορουμε να αποφυγουμε τη συγκριση με αυτους που μας γαλουχησαν. Σε φιλω και σου ευχομαι καλο Σ/Κ

δεσποιναριον said...

@μαργαριτα

Πες στην φοβερη σου αδελφη να τα φυλαξει. Δεν αποκλειεται να ερθω να τα ξεφυλλισω καποια μερα αμα τη επισκεψει μου στο κλινον αστυ, τα ειχα κι εγω καποτε αλλα σε καποια μετακομιση, σε καποιο ξεκαθαρισμα της νοικοκυρας μαμυς μου, πανε κι αυτα και κατι αλλα γαλλικα που φυλαγα ως κορη οφθαλμου. μερντ μον αμι. Τυπωσε το να το διαβασεις μετα. Σε φιλω πολυ και σενα και τον Αλοις.

Vrakas Kostas said...

Εξαιρετικο και επικαιρο το θεμα σου σημερα αγαπητη Ντεπυ!Με πηγε κι εμενα πισω στα παλια!Αψογος ο Ξενοπουλος και φοβερη δουλεια εκανε τοτε με την διαπλαση!Πολυ καλο βρηκα τον παραλληλισμο που εκανες!
Υπαρχουν και σημερα αρκετοι ανθρωποι των γραμματων,που ενδιαφερονται πραγματικα για την διαπλαση της νεολαιας μας,αλλα χανονται στην καθημερινοτητα της επιφανειακης ζωης που διαγουμε!
Να εισαι καλα!Τα σεβη μου κι ενα φιλι!

δεσποιναριον said...

Σιγουρα υπαρχουν Κωστα μου, καπου καποτε θα φανει κι αυτο. Παντως μειδιασα με τα σχολια σημερα, συγγινησαν την ωριμη μπλογκοσφαιρα. Κανενα παιδακι βρεεεε να μπει να μαθει τιποτα!!!!! χα χα
Καλο Σ/Κ και φιλι κι απο μενα.

Justine's Blog said...

Αγαπημένο Δεσπoινάριον,

Καρφωνόμαστε πως είμαστε μιας άλλης ντεμοντέ γενιάς με τις αναφορές στα κλασικά αγαπημένα αναγνώσματα. Αν και γεννήθηκα μόλις χτές, θα πρέπει να σου πώ ότι ο Σας Ασπάζομαι Φαίδων στη Διάπλαση των Παίδων ήταν ο αγαπημένος μου. Κι ας μην ήξερα τότε πως πίσω απο τη μάσκα κρυβόταν ο Γρηγόριος Ξενόπουλος. Είχα κανονικά καταπιέι όλους τους τόμους της λογοτεχνικής του δραστηριότητας, καθότι τα Απαντα του Γρηγορίου Ξενοπούλου φιγουράριζαν στην παιδική βιβλιοθήκη μας.

Νομίζω πως η Διάπλαση ξαναεκδόθηκε την δεκαετία του 70, γιατί ο πατέρας μου μας είχε αγοράσει συνδρομή και μας ερχόταν κάθε βδομάδα στο σπίτι της Λευκάδας. Υστερα, ο φωτισμένος παπα-Νίκος έψαξε στο Μοναστηράκι και μας αγόρασε εξανλητικά όλους του παλιούς τόμους της Διάπλασης. (Ο Θύμιος μπορεί να το ξέρει γιατί σύχναζε κάποτε στη βιβλιοθήκη της Αθήνας και ίσως να τους θυμάται. Ηταν το καμάρι της αδελφής μου εκείνοι οι παλιοί τόμοι της Διάπλασης).

Για να έρθω στα κουρελόχαρτα και στο συμβολισμό της κούφιας αναρρίχησης, θα συμφωνήσω επι της ουσίας με τον Ξενόπουλο. Πως ναί, οι κάθε μορφής Ζαχόπουλοι αναρριχώνται στις πλάτες των δυνατών και μετά κατακρημνίζονται όταν οι πλάτες μεριάζουν στην άκρη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα κισσού αυτός και πολλοί επώνυμοι άνθρωποι της ΄συγχρονης Ελλάδας.

Οσον αφορά στην προ μπλόγκινγκ εποχή, γενικά η ανάγκη γραφής και επικοινωνίας φώλιαζε πάντα στις καρδιές των λογίων και μή. Το μπλόγκινγκ απελευθέρωσε τις κρυφές πτυχές μας, καθώς έχουμε ελέυθερη πρόσβαση στο λόγο και στην έκφραση.

Αυτά μικρή μου Δεσποινούλα και σε ευχαριστούμε που ανακινείς όμορφες αναμνήσεις. Μακάρι να γράφαμε κι εμείς με τόσο ρομαντισμό για τα κουρέλια που υψιπετούν στο φύσημα του ανέμου! Αλλά είμαστε καταδικασμένοι να αναφερόμαστε στη λερή πραγματικότητα των ημερών, που στερεί κάθε ίχνος ρομαντισμού στην πένα μας.

Εδώ χιονίζει αλύπητα, κανονική χιονοθύελλα απο το πρωί. Αλλά εγώ τη νίκησα και πήγα σε ένα ελληνικό σχολείο σήμερα. Κι ήταν υπέροχα να βρίσκομαι με τα παιδιά και να τους εξηγώ πώς γράφονται τα βιβλία!

Φιλιά Σαββατοκύριακου γιατί θα απουσιάσω σε ταξιδάκι αναψυχής!

δεσποιναριον said...

Σιγα μην ειμαστε ντεμοντε. Μια χαρα κορτσουδια ειμαστε σε παρακαλω! Οσο για τον ρομαντισμο, νομιζω οτι αλλαζει χαρακτηριστικα και εκφραση με τον καιρο.
Και που θα πας ..δε φανταζομαι να πας τιποτα Νιου Γιορκ και να μου ερθεις με Μμι τζι μπι σι και λοιπα ενω εμενα θα με κλεισει μεσα η παγωμενη βροχη.
Ευχομαι να περασεις πολυ ομορφα και τα λεμε απο βδομαδα. Ματς μουτς!

Penelope said...

Εγραψα κάτι έχθες τωρα καταλαβα ότι δεν βγήκε, να σου πω την αλήθεια είναι λίγο δύσκολο να κάνεις πόστ στο blog σου?? και να τσεκάρεις καθώς παίρνει ώρες....!! Anyway για την ευγένεια έγραφα και πως κάνει την καθημερινή μας ζωή καλύτερη... και όλα αυτά τα ωραία που βγάζεις από το σεντούκι και μας τα θυμίζεις. Σε φιλώ και σε χαιρετώ
P.S. ελπίζω να βγεί αυτό το πόστ μου

Νικόλας Παπανικολόπουλος said...

Πρώτη φορά βρέθηκα στα μέρη σου, κι ομολογώ πως μαγεύτηκα από τον καλό λόγο και αντίλογο... Το σίγουρο είναι πως θα ξαναπεράσω αρκετές φορές. :))
Την καλημέρα μου!

δεσποιναριον said...

@penelope
Πηνελοπη μου αφηρημενη, ειναι στο κατω ποστ. Το εγραψες στα κομεντς με το γιατρο κι εκει απαντησα. Ειναι απο χτες εκει. Ναι μερικες φορες αργουν αλλα προτιμω να εχω τον ελεγχο της δημοσιευσης.


@ΑΝΕΜΟΣΚΟΡΠΙΣΜΑΤΑ
Καλως ορισες, σ' ευχαριστω πολυ για τα καλα σου λογια. Και την δικη μου υπερατλαντικη καλημερα. :)

Penelope said...

Μα αυτή τη φωτογραφία του Ομαρ φάτσα κάρτα θαμπώθηκα! Σε φιλώ
P.s. για να γράψω ένα σχόλιο πρέπει να μπω πρώτα στο δικό μου αλλιώς δεν γίνεται μονο με το register στο account επιτόπου?!

δεσποιναριον said...

Σε καταλαβα που μεινανε τα ματια σου πανω στο γιατρο μου. Θα σε γελασω με τα μπλογκομυστικα περι σχολιων. :))))

Vrakas Kostas said...

Καλημερα Δεσποινα!Ακριβως τον ιδιο καιρο και την ιδια θερμοκρασια φυσικα εχουμε!Ζεστες σκεψεις λοιπον,που λενε και οι Γερμανοι!

δεσποιναριον said...

Kαλησπερα Κωστακη. Ευτυχως τελικα παρ' ολο το κρυο βγηκε ο ηλιος και μπορεσα να παω βολτα που ηθελα. Δεν θα αντεχα μεσα αλλη μια μερα. Μακαρι ναταν ετσι ολες οι χειμωνιατικες μερες. Λιγο χαζι και μετα την κανω παλι για βραδυνα σουλατσα! ;)