Για το ψωμι και για τον ερωτα

Την Κυριακη το βραδυ ειχε στην τηλεοραση μια πολυ παλια ταινια γυρισμενη το 1957 απο το Γιωργο Ζερβουλακο. Την "Συννεφιασμενη Κυριακη". Διαβαζω οτι ο οριτζιναλ τιτλος της ταινιας ηταν "Για το ψωμι και για τον ερωτα". Σ'αυτη την ταινια ακουστηκε για πρωτη φορα η συννεφιασμενη Κυριακη του μεγαλου Βασιλη Τσιτσανη. Ο ιδιος ο Τσιτσανης εμφανιζεται στην ταινια με την πρωτη μεγαλη τραγουδιστρια του την Λαουρα. (Η Λαουρα ηταν και φωναρα και κουκλαρα). Δε ξερω αν παραλληλα προβαλλονται αυτες οι ταινιες στην Ελλαδα η αν ειναι μονο στο δορυφορικο προγραμμα. Παντως οταν ακουσα γι αυτη την ταινια στρωθηκα και την απολαυσα με την ψυχη μου.
Ιδου η πλοκη:
Τα φτωχα παιδια του λιμανιου, ειναι αναγκασμενα σε ανεργια γιατι τα πλοια ηταν ολα παροπλισμενα λογω ελλειψης ναυλων. Ο ωραιος νεος πρωταγωνιστης (Μιχαλης Νικολινακος) ειναι παντρεμενος με την φτωχη Αννα (Δαφνη Σκουρα) και εχουν κι ενα παιδακι 12 χρονων που το ποτε ποτε το κουβαλανε και αγγαλια. Ο πλουσιος πλην καθηλωμενος σε αναπηρικη καρεκλα κροισος ο (Δημος Σταρενιος) παντρεμενος με την 18χρονη κουκλαρα Χιλντα (Ρικα Διαλυνα) ζητα εργατες να του επισκευασουν το κοττερο. Ο πρωταγωνιστης με την παρεα του (Θαναση Βεγγο και Αρτεμη Ματσα) πανε στο κοττερο και ο Νικολινακος υποκυπτει στα θελγητρα της Διαλυνα και αναπτυσσεται παρανομος ερωτικος δεσμος στα βραχια της Πειραικης. Κι εκει που ειναι ετοιμος (ο αθλιος) να το σκασει με την ωραια μεσω τραινου (δε καταλαβα που θα πηγαινανε Γερμανια, Θεσσαλονικη δεν εγινε σαφες), την προλαβαινει στο σταθμο η Αννα και την εκλιπαρει να μην της παρει τον πατερα του παιδιου του. Ευαισθητη η Χιλντα τα παραταει ολα και γυριζοντας στο κοττερο, βρισκει τον κροισο νεκρο απο το πολυ πιοτο. Την ιδια μερα τελειωσε και η απαγορευση του αποπλου των πλοιων και ο πρωταγωνιστης προσλαμβανεται σε γερανο στο λιμανι. Η καλη και υπομονετικη συζυγος, τρεχει στο λιμανι με ενα πιατο δεμενο με καρω πετσετα και το μικρο να φωναζει μπαμπα μπαμπα! Ο πρωταγωνιστης κατεβαινει απο τον γερανο και αγγαλιαζονται ολοι τρισευτυχισμενοι.
Τι με ξετρελλανε εμενα?
Ο οριτζιναλ Τσιτσανης, η θεικη Λαουρα, οι παλιοι πρωταγωνιστες στα νιατα τους, και ο ασπρομαυρος Πειραιας του 1957.
Μιλαμε για μισο αιωνα ταινια. Την κατεγραψα σε ντι βι ντι και θα την ξαναδω για να ξανα απολαυσω εικονες και ταλεντα που περασαν ανεπιστρεπτι.
Το βασικο τραγουδι που γραφτηκε για την ταινια ειναι το εκπληκτικο:

Ο καθένας άνθρωπος, μοιάζει με καράβι
που θαλασσοδέρνεται βράδυ και πρωί
Κι ο βαρύς ο πόνος του, το κορμί του σκάβει
ώσπου το λιμάνι του κάποτε θα βρει

Είμαι κι εγώ ένα καράβι τσακισμένο
κι από σένα λίγη αγάπη περιμένω
Στη μεγάλη θάλασσα, που ζωή τη λέμε
μας χτυπούν τα βάσανα με απανθρωπιά

Στη μεγάλη θάλασσα, κάθε μέρα κλαίμε
Όμως υπομένουμε, μα ως πότε πια
Είμαι κι εγώ ένα καράβι τσακισμένο
κι από σένα λίγη αγάπη περιμένω

Αυτο το τραγουδι θα ψαξω να το βρω. Το συννεφιασμενη Κυριακη εγινε τελικα πιο μεγαλη επιτυχια, αλλα τι τα θελετε. Οτι κι αν εγραψε ο Βασιλης Τσιτσανης εμενα με αγγιζει μεχρι το μεδουλι.
Γι αυτο, αυτη την εβδομαδα θα βαζω καθε μερα ενα τραγουδι του εδω γιατι παρ'ολο που σας συνηθισα στα κουλτουριαρικα τοσο καιρο, κρυβω μεσα μου κι ενα νταλκα που καποτε πρεπει να τον βγαλω κι εδω.
Τα τραγουδια θελω να τα αφιερωσω στον πολυαγαπημενο μου φιλο Μαικλ, που παρ'ολο που δεν ειναι Ελληνας λατρευει τα ρεμπετικα και τα λαικα και παιζει το τζουρα και παθιαζεται, ξερω οτι δε γραφει εδω αλλα ξερω οτι θα τα ακουσει.

Φιλα νταλγαδιαρικα!

Υ.Γ Στην tavola εχουμε χταποδακι