Παρλα Κυριακατικη

Πριν μερικες μερες στην tavola bianca ειχα παραθεσει τα καλυτερα Ελληνικα εστιατορια της Ουασινγκτων και περιχωρων απο το περιοδικο Washngtonian. Χτες μου επεσε στα χερια (στο κομμωτηριο) το τευχος του "The traveller" (εκδοσεις Conde Nast) με τη χρυση λιστα των ξενοδοχειων της περασμενης χρονιας. Φυσικα ετρεξα αμεσως να δω τι εντυπωση καναμε εμεις στους κριτικους του The traveller. Τεσσερα λοιπον ελληνικα ξενοδοχεια τα καταφεραν να μπουν στη χρυση λιστα του περιοδικου. Η βαθμολογια ειναι ο μεσος ορος βαθμολογιας σερβις, δωματιων, τοποθεσιας και φαγητου που παρεχεται στο ξενοδοχειο. Αριστα ειναι οι 100 βαθμοι. Τα μεταφερω λοιπον εδω.
1. King George II, του ομιλου Δασκαλαντωνακη με συνολικους βαθμους 90.7
2. Katikies, του Νικου Χαλαρη στην Σαντορινη με 89.7
3. Grande Bretagne, με 88.0
4. Blue Palace, στην Ελουντα με 84.9

Ευχομαι τα κανουμε πιο πολλα οσο περνα ο καιρος.




Μια και ανεφερα ξενοδοχεια με καλο φαγητο, το Sergio's στο Hilton, downtown Silver Spring ειναι οτι καλυτερο σε κλασσικο Ιταλικο που μπορεις να βρεις σε κεινη την περιοχη. Πηγαμε και φαγαμε εκει την Παρασκευη το βραδυ. Μη βαζει ο νους σας πολυτελειες, μαλιστα οι περισοτεροι επισκεπτες προτιμουν το Capital Bleu (στο ισογειο του ξενοδοχειου) που εχει γαλλοαμερικανικη κουζινα και μουσικη. Το Sergio's βρισκεται στο υπογειο του ξενοδοχειου. Βρισκεται πολλα χρονια εκει και ανηκει σε μια οικογενεια. Ο Sergio βρισκεται παντα αναμεσα στους θαμωνες και επιβλεπει τα παντα, κουβεντιαζει, και ειναι πραγματικος οικοδεσποτης. Απ'οτι ξερω η γυναικα του ειναι η υπευθυνη στην κουζινα, και η εγγονη του ειναι στην εισοδο και υποδεχεται τους πελατες. Η κουζινα ειναι κλασσικη Etruscan που σημαινει οτι δεν θα βρειτε πιτσα στο μενου οπως σε καθε αλλο ιταλοαμερικανικο εστιατοριο. Το αγαπημενο μου ορεκτικο ειναι φετες απο κολοκυθακι στο γκριλ με λιωμενη φρεσκια μοτσαρελλα. Και ενα απο τα καλυτερα κυριως πιατα ειναι τα αρνισια παιδακια. Παντα τρυφερα και ψημενα ακριβως οπως τα ζητησεις(σενιαν πουρ μουα), οσο για τα πατατακια φουρνου με δεντρολιβανο που τα συνοδευουν, με τραγανες γωνιτσες, μονο με μμμ περιγραφονται.
Μου εκανε εντυπωση οτι οταν ηρθε ο ιδιος ο signore Sergio για την παραγγελια οταν παρηγγειλα τα παιδακια μου ειπε: Α ωραια! -ελληνικοτατα- Aυτο λοιπον με τραβαει εκει, αν εξαιρεσουμε φυσικα τα θεσπεσια φαγητα, το παλιο στυλ εστιατοριου που ο ιδιοκτητης αποκτα με την πελατεια του καποια επαφη. Επισης με τραβαει η κρεμ καραμελε που κανεις αλλος δε τη φιαχνει στην ευρυτερη περιοχη γιατι μαθανε πια ολοι στην ευκολη creme brulee. - βαζουμε την κρεμα σε κουπακια, ριχνουμε ζαχαρη, αναβουμε και μια λαμπαδα κι οποιον παρει ο χαρος -



Σημερα τελικα ξεστολισα το σπιτι απο τα Χριστουγεννιατικα, να μη με βρει το Πασχα με αγιοβασιληδες. Εκανα και τη σχετικη γυμναστικη συγχρονως με το ανεβα κατεβα για να μεταφερω τις κουτες στον κατω οροφο. Ειμαι σιγουρη παντως οτι παρ'ολο που γυρισα ολο το σπιτι κοιτωντας αν ξεχασα κατι, καποιο στολιδακι μου ξεφυγε και καποια στιγμη θα μου κλεισει πονηρα το ματι τις επομενες μερες. Παντα συμβαινει αυτο. Το μονο που εμεινε να θυμιζει τις γιορτες ειναι ενα στεφανι απο ελατο και κουκουναρια στην εξωπορτα που συνηθως το αλλαζω οταν μαραθει, αλλα φετος κραταει ακομα. Και το τεραστιο δεντρο Ου εξω απο το παραθυρο του σαλονιου που ειναι καταφορτο με κοκκινα μπαλλακια.


Κοιταω τον κηπο μου και με πιανει απελπισια. Ειναι η χειροτερη εποχη για ολους τους κηπους. Δεν υπαρχει χρωμα παρα μονο ενα θλιβερο γκριζο. Οι κορμοι απο τις λευκες γκριζοι, τα κλαδια γυμνα, μια καστανια θλιμενη , ακομα και ο κισσος εχει παρει ενα χρωμα πρασινογκριζο. Τα κατακοκκινα γερανια μου που κρατανε απο την πρωτομαγια μεχρι το τελος Νοεμβρη αν δε χιονισει ειναι τελειως καμμενα. Τουλαχιστο οταν χιονιζει ειναι ολα ασπρα και υπαρχει καποια ομορφια, αλλα ετσι με το ξερο κρυο ειναι σκετη καταθλιψη. Η αληθεια ειναι οτι με το δεντρο που εφυγε μπροστα απο την τζαμαρια βιζαβι απο την μπλογκογωνια μου, με εφερε αντιμετωπη με την ασχημια. Με αναθαρρει το γεγονος οτι σε μερικες εβδομαδες τα πρωτα σημαδια της ανοιξης θα ξεπροβαλλουν υπο μορφη βιαστικων κιτρινων και μωβ κροκων που δεν τους πτοει ουτε κρυο ουτε χιονιας. Και οταν σημανει ετσι η εναρξη της αναστασης στη φυση, ολα τα αλλα θα ακολουθησουν με το προγραμμα τους και με τη σειρα τους. Και μαζι με αυτα παραμυθιαζομαι οτι ξανανιωνω κι εγω.

Μετα απο το ψυχοπλακωτικο ξεστολισμα και το αντικρυσμα του γκριζοκαφε κηπου μου, περασα μια τελειως χουχουλιαρικη μερα, με δυο ημερησιους υπνακους, με πρασινα τσαγια, με βιβλια και περιοδικα και ποτε ποτε σηκωνομουνα να βαλω αλλο ενα κουτσουρο στη φωτια. Ειχα βαλει και το φουντ νετγουορκ στην τηλεοραση και χαζολογουσα. Οι χουχουλιαρικες μερες τελικα ειναι απιστευτα θεραπευτικες και προσθετουν ανταυγειες στη γκριζιλα. Εαν δε προσθεσουμε στο μιγμα και μια ενυδατικη μασκα με μελι θυμαρισιο γνωστου ελληνα φαρμακοποιου, τοτε ο λουκουμας γινεται πιο νοστιμος.

Φιλια και καλη βδομαδα.