Στατικη μελετη με κορμους δεντρων.

Ενα απο τα πολλα συγκροτηματα διαμερισματων που εχουν στηθει στην Πολη του Ωκεανου.
Στεκουν πανω σε κορμους δενδρων εδω και πολλα χρονια.
Βεβαια ολη η κατασκευη ειναι ελαφρια, απο ξυλο.
Ερχονται ανεμοστροβιλοι, πλημμυρες,
και τα παλατια στην αμμο, στεκονται εκει.


Φιλια και ευχες για καλο Σαββατοκυριακο.

Αισθανομαι καπως περιεργα.

Τα περιεργα συμπτωματα αρχισαν χτες αργα το απογευμα (Τριτη) κατα τις 6 η ωρα, οταν εφευγα απο το γραφειο. Μετα απο μια δυσκολη μερα που παλευα με αριθμους και ακριβειες και δεν κερδισα την μαχη. Η κινηση ειχε λιγο αραιωσει ηταν ανετη, και μου υποσχοταν οτι σε λιγο θα ημουνα στο σπιτακι μου να ξεκουραστω. Και παρατηρησα οτι εφεγγε ακομα 6 η ωρα. Για δες αρχισαν να μεγαλωνουν οι μερες. Οσο κι αν φανει παραξενο εκεινη την ωρα το συνηδειτοποιησα. Αυτοματα μια τετοια σκεψη φερνει μαζι της αισιοδοξια, αυτη την αισιοδοξια που μας δημιουργει μια προσμονη.

Σημερα το πρωι ειχα ενα ραντεβου στις 11:00. Ετσι δε βιαστηκα να σηκωθω το πρωι. Με το πασο μου κοιταξα την αλληλογραφια, ερριξα μια ματια σε καναδυο μπλογκς, εφιαξα καφε, εγραψα ενα συντομο ρηπορτακι που επρεπε να στειλω καπου, με το λαπτοπ στην αγγαλια ακομα στο κρεββατι, με τις κουρτινες τραβηγμενες και ενα ηλιο μεγαλοπρεπεστατο να τρυπωνει μεσα και να μου φωναζει. Αστα ολα και βγες εξω.

Και μεγαλωσε ξαφνικα η αισιοδοξια η χτεσινη, σχεδον ξεχειλισε και αρχισα να κανω σχεδια διαφορα στο κεφαλι μου. Και χαμογελασα με τον εαυτο μου που τον παρασυρει ενα ομορφο πρωινο.

Διαγνωση: Ανοιξη
Θεραπεια: Δε θελω

Το αποκριατικο παρτυ, οι γειτονες, και μια Jambalaya

Το αποκριατικο παρτυ του Σαββατου ηταν αρκετα χαριτωμενο και διασκεδαστικο.
Μας ειχαν καλεσει οι γειτονες στην απεναντι γωνια.
Ετσι δεν ειχαμε να διασχισουμε την πολη ντυμενοι με τα παλιομοδιτικα .. απλα ενα δρομο περασαμε.
Ηταν μαζεμενοι αλλοι τρεις γειτονες και οι υπολοιποι ηταν συναδελφοι των απεναντι, πανεπιστημιακοι.
Μαλιστα γνωρισα μια καθηγητρια της Νεας Ελληνικης γλωσσας στο Πανεπιστημιο του Μερυλαντ.
Τους πιο πολλους γειτονες γενικα τους βλεπω 4-5 φορες το χρονο ετσι σε μαζωξεις.
Ο Στου.... ειναι ιστορικος συγγραφεας αλλα ασχολειται με τα κοινα της περιοχης και ειναι παντα ενημερωμενος για το τι προγραμματα και τι κονδυλια διατιθενται για εργα εδω γυρω. Φοραει παντα ενα τουπε κοκκινωπο το οποιο εμενα μου φαινεται πολυ γελοιο. Ειχε ντυθει αυστραλος κατι σα Crocodile Dundee. Η γυναικα του Η Σε.. ειναι ακρως αντιπαθητικη, φωνακλου, φανταχτερη και ψωνιο. Ολα τα ξερει, ολα τα εχει δει, και φυσικα εχει παντα δικιο. Ουτε καταλαβα τι ειχε ντυθει κατι πλουμιστο, που παρεπεμπε σε χιλιες και μια νυχτες με λαμε σαρικι.
Η Λω.. μολις πηρε διαζυγιο απο τον συζυγο και πρωην γειτονα και παραπονιοτανε για το τι περασε (χωρις βεβαια να μας λεει τι περασε). Ο Ρα... πρωην συζυγος της ηταν ενας αξιολατρευτος γεματουλης με μουστακι γκριζο που οταν μετακομισαμε εδω ηρθε αμεσως με γλυκα να μας καλωσορισει. Μαλιστα ακριβως πριν ενα χρονο της αγορασε της Λω.. για τα γεννεθλια της μια πορσε κατακοκκινη εκπληξη, και το ξεραμε ολοι γιατι την εκρυψε στο γκαραζ του Δημητρη (ο απεναντι γειτονας που εκανε το παρτυ, και εντελως τυχαια Ελληνας κι αυτος) μεχρι να ερθει η μερα των γεννεθλιων. Η πορσε φυσικα ακομα ανεβοκατεβαινει στο δρομο, αλλα ο Ρα.. πηρε ποδι... Η Λω.. ηρθε ντυμενη γαλλις καμαριερα (ςςςςςςςςςς) με ενα συνολακι πολυ πικαντικο.
Μετα ειναι η συμπαθεστατη γειτονισσα απο αριστερα μας, η Ντεμπ... πολυ γλυκεια γυναικα που ομως ηρθε κι αυτη μονη της γιατι ο επισης γλυκος γειτων Ντον... επαθε καποια θλαση μυος στην πλατη και ητανε τεζα. Την καταβρηκε ομως με καποιον γοητευτικο κυριο εκει που ηταν ντυμενος αεροπορος .
Εχουμε και κατι αλλους γειτονες που μενουν δεξια απο μας αλλα κανεις ποτε δε τους φωναζει σε παρτυ γιατι ειναι αναποδιαρηδες και γρουσουζηδες. Κοιτατε τι εννοω.. προχτες το UPS μου εφερε κατα λαθος ενα πακεττο που ηταν γι αυτους. Το βρηκα εξω απο την πορτα οταν γυρισα. Το παιρνω και κατεβαινω το δρομο να τους το δωσω. Χτυπαω το κουδουνι. Ανοιγει ο γρουσουζης την πορτα μεχρι να φανει το ματι του. " Leave it out there, I 'll take it later" μου λεει και κλεινει την πορτα. Η γυναικα του ειναι λιγο πιο συμπαθητικη αλλα την παιρνει κι αυτη η μπαλα. Αφηστε που και το σκυλι τους ακομα ειναι αντιπαθητικο. Αρχιζε να ουρλιαζει απο μεσα καθως πλησιαζα την πορτα.

Ξαναγυριζω στο παρτυ.
Ηρθαν μερικοι ντυμενοι υποψηφιοι προεδροι με μασκες Χιλλαρυ και Ομπαμα, ενα ζευγαρι Quakers παρα πολυ καλοι σα συνολακι. Δυο παικτεςτης Εθνικης Βενεζουελας δυο χαριτωμενα παιδια.
Οι οικοδεσποτες ειχαν κατι εκπληκτικες μασκες που εφεραν απο το τελευταιο τους ταξιδι στην Ελλαδα. Η οικοδεσποινα ειναι η καλυτερη μου φιλη στη γειτονια, μια Μεξικανα ομορφη η Λετισια, φουριοζα με ενα πλατυ χαμογελο. Βγαινουμε συχνα μαζι και ξερει και αρκετα καλα Ελληνικα. Ειχε φιαξει του κοσμου τις νοστιμιες για το παρτυ.
Στα τραπεζια της συνηθως σερβιρει μεξικανικες νοστιμωτατες σπεσιαλιτε, αλλα παντα εχει λιγο touch ελληνικο για να ικανοποιησει τον μεζεκλη και γλυκατζη Δημητρακη. Εχτες λοιπον ειχε σπανακοπιττακια και στο τραπεζι με τα γλυκα ειχε καταιφακια λαχταριστα.
Το κυριως ομως πιατο ηταν Jambalaya. Κατ εξοχην καρναβλιστικο φαγητο σπεσιαλιε της Λουιζιανας και παραλλαγη της Ισπανικης paella. Οι μετοικοι λοιπον της Λουιζιανας προσπαθησαν να φιαξουν κατι σαν την παεγια αλλα με περισσοτερα πολλες φορες ειδη κρεατος και ψαρικα αναμικτα. Το κυριως συστατικο ηταν το ζαμπον (jam - ham -jambalaya). Λουκανικο η κοτοπουλο ειναι επισης συνηθισμενα. Τελος, γαριδες και αλλα οστρακοειδη προστιθενται λιγα λεπτα πριν ολοκληρωθει το μαγειρεμα.
Εγραψα τη συνταγη της Λετισια στην ταβολα

Καλημερα και πολλα φιλια.

Αχ βρηκα κι αυτο με ενα μωρομπουμπη για φιλημα.

7 μειον

Με προσκαλεσαν η μικρη Αθηναια καλλιτεχνις roadartist και ο θεοτρελλος γιατρουλης MAD σε παιχνιδακι.
Να γραψω λεει 7 ελατωμματα μου.
Αντε τωρα να βρω ελατωμματα .. δε μου ζηταγε καλυτερα να γραψω τα προτερηματα μου. Ελπιζω να διακρινετε τον αυτοσαρκασμο μου και να μην αρχισετε να ανασηκωνετε το φρυδι .. βρε την φαντασμενη.. (*)

Ωπ μολις συνηδειτοποιησα δυο θανασιμα.

1. Σαρκαζω και αυτοσαρκαζομαι
2. Αλλα κατα βαθος το χαιρομαι σε σημειο γαργαλιστικο.

Λεγαμε λοιπον αντε να βρω ελαττωματα.
Ζουλαω το τσερβελλο μου και δε βγαινει τιποτα.
Αποφασιζω να παρω τη βοηθεια του κοινου.
Ρωταω μελισταλαχτα τον καλο μου.
Τι ελαττωματα μου βρισκεις.
Δε καταλαβαινω γιατι με κοιτα με δυσπιστια.
Ελευθερα καλε μου.
"Αγχωνεσαι.." μου λεει ο ανθρωπος μου.
Κι εχει δικιο εδω που τα λεμε.
Συλλαμβανω τον εαυτο μου να αγχωνομαι με πραγματα που δε θαπρεπε.
Και με πιανει νευρικη λογοδιαρροια πανω στο αγχος μου.
Νομιζω οτι οταν γερασω θα ειμαι μια αντιπαθητικια στρεσσαρισμενη παλιογρια.
Αρα να και το τριτο.

3. Στρεσσαρομαι

Αλλο.. τον ρωταω.
"Δεν εχεις αλλα .." μου απαντα ο διπλωματης.
Ε αν δε με ξερει ο ανθρωπος μου ε τοτε ποιος με ξερει.. (σας παραπεμπω απανω στο αστρουλακι)

Παμε παρακατω.
Σε μερικα αντιστοιχα ποστς που διαβασα, πολλα προτερηματα αναφερονται σαν ελαττωματα. Ας πουμε ο αυθορμητισμος, το πεισμα του παλεματος για να τα καταφερουμε (οχι το πεισμα το παιδικο με το σουφρωμενο στοματακι), η αντιπαθεια στα στραβα ειναι για μενα προτερηματα.
Παιρνω ενα ενα τα 7 θανασιμα αμαρτηματα και πεταω αυτα που δε μου κολλανε

Λαιμαργια λεει.. χμ ναι και καλα που εχουμε και καλο μεταβολισμο και δεν μας παιρνει η μπαλλα. Λαγνεια λεει.. καλα τωρα μη περιμενετε να παραδεχτω τετοια ελαττωματα σε μπλογκ, ωραια τεμπελα δεν ειμαι, δε θυμωνω παρα μονο με την επιτηδευμενη βλακεια, δε ζηλευω, δεν εχω αλλαζονικες τασεις, οσο για την απληστια, σε ενα μικρο βαθμο, οσον αφορα τις γυναικειες αγορες που θα αναφερθω σε αλλο ποστ ε σα γυναικα...

4. Λαιμαργία
5. Απληστία (πεπερασμενης μορφης και σε ωρισμενα ειδη)

Μας μεινανε δυο. Εννοειται οτι δε θα πιασω τις 10 εντολες για βοηθημα γιατι πελαγωσαμε.

Καταληγω λοιπον σε αυτα.

6. Εμπιστευομαι ευκολα, ενθουσιαζομαι και την παταω, απογοητευομαι.
7. Ειμαι ανυπομονη.. ΤΩΡΑ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ !!!!!!!!!!!!!!!!

Αυτα ειναι τα 7 αγκαθια στο ματσο με τις βιολες που λεγεται Δεσποιναριον.
Οποιος θελει απο τους φιλους η επισκεπτες ας παρει τη σκυταλη. Δεν ειναι ευκολο στον καθενα να αραδιαζει τα αρνητικα του, αλλοι δε τα βλεπουν κιολας, αλλοι τα ξερουν αλλα δε θελουν να τα πουν.
Ξαναδιαβαζω το ποστ.
Με βρισκω ακαταμαχητα υποφερτη.
Φιλια αυτογνωσιας με σαλτσα μυστικοπαθειας.

ΥΓ. Λοιπον η ζου ζου με το καθρεφτακι στη φωτογραφια του ποστ δεν ειμαι εγω, το λεω για την Πηνελοπη που θα μου πει παλι οτι αλλαξα στυλακι οβερναιτ.

Επικαιρο

Αποσπασμα απο το βιβλιο του Νικου Μαρτη
"Η Πλαστογραφηση της Ιστοριας της Μακεδονιας"
Ενα εμπεριστατωμενο εγχειριδιο που γραφτηκε για να ενημερωσει την ελληνικη και παγκοσμια κοινη γνωμη για την μορφη και την παραποιηση της ιστοριας της Μακεδονιας.
Αλλα η παγκοσμια κοινοτητα δεν ενδιαφερεται για το παρελθον η για την ιστορια.
Ενδιαφερεται μονο για συμμαχους σε καιρια σημεια του πλανητη.
Φωτογραφιζω το αποσπασμα γιατι δεν διαθετω τα σημεια στιξεως της αρχαιας ελληνικης.




Μεταφραση (αντιγραφω):

Ποια και ποσο μεγαλη τιμη πρεπει να λαβουν οι Μακεδονες που το περισσοτερο διαστημα της ζωης τους δεν παυουν να αγωνιζονται ενατιον των βαρβαρων για την ασφαλεια των Ελληνων, γιατι ποιος αγνοει οτι οι Ελληνες παντα θα κινδυνευαν τα μεγιστα εαν δεν ειχαν προπυργιο τους Μακεδονες και τις φιλοδοξιες των βασιλεων τους.

Οι Μακεδονες σαν Ελληνες ειχαν την ιδια γλωσσα, κοινα ιερα των θεων και θυσιες και ηθη παρομοια με ολους τους Ελληνες.


Το βιβλιο πηρε βραβειο της Ακαδημιας Αθηνων το 1985.
Αυτες τις μερες ολο και το ξεφυλλιζω.

Φιλια απο την πρωτευουσα του πλανητη.

Το φεγγαρακι επαιζε κρυφτουλι

Κι εγω το παραφυλαγα κατω απο τα δεντρα μες την παγωνια.



Και το τσακωσα μια δυο φορες.



Και μετα απο αυτη τη φαση πηγε και κρυφτηκε πισω απο τα δεντρα και δε το εβλεπα πια.
Δε καταφερα να βρω την κρυψωνα του.
Το φεγγαρακι κερδισε το παιχνιδι.





Στη Λουνα που μπορει και να μη τα καταφερε να το δει καθολου.
Και στην Λειντυ Μπλου που χτες για τα γεννεθλια της, τα ουρανια σωματα εδωσαν παρασταση. Χρονια πολλα με πολλα φωτεινα φεγγαρια.

Στην Πολη του Ωκεανου - Β'

Φερνω σημερα μερικες φωτογραφιες απο το Σαββατοκυριακο.
Δεν καταφερα να τις επεξεργαστω ολες κι ετσι θα τις φερνω σιγα σιγα.
Σημερα διαλεξα αμμουδιες, παραλιες, φαρους και γλαρους ολες σε τονους γκρι και γαλαζιο.


Bay bridge











Η μονη φωτογραφια που καταφερα να βγαλω την ωρα της ανατολης. Δυστυχως ειχε τοση καταχνια και τοσα συννεφα που μονο η αλλαγη του μαυρου σε σκουρο μπλε μαρτυραγε την ανατολη του ηλιου.




Και η αφεντομουτσουναρα μου ξεμαλλιασμενη απο το παλεμα με τον Αιολο.

Υ.Γ Στην ταβολα τρωμε μακαροναδα με χτενια.

Στην Πολη του Ωκεανου

Σας γραφω απο αυτο ακριβως το ξενοδοχειο, στον ενδεκατο οροφο εχοντας στησει καρτερι στην ανατολη απο τα βαθη του Ατλαντικου.
Κι ενω στην Αθηνα ολα ειναι ασπρα απο το χιονι, στην πολη του Ωκεανου ειχε χτες το μεσημερι γυρω στους 15 βαθμους και μια λιακαδα ξεγυρισμενη.
Ξεκινησαμε κατα τις 9:30 χτες και φτασαμε μεσημερακι.
Η Πολη του Ωκεανου (Οcean City) ειναι λιγο πιο νοτια απο την Ουασινγτον πανω στη χερσονησο που βλεπετε στο χαρτη, περιπου εκει που λεει Laguna Vista.
Περναμε στην χερσονησο που λεγεται Eastern Shore απο το Bay Bridge.
Ο κολπος που χωριζει το κυριως Μερυλαντ απο το Eastern Shore λεγεται Chesapeake Bay και ειναι φημισμενο για τα καβουρια του (Maryland Blue Crabs)
Κι ενω ειναι τοσο κοντα στην Ουασινγτον, το κλιμα εκει κοντα στη θαλασσα ειναι πολυ πιο γλυκο. Αναλογα με τον καιρο μπορει να εχει τεραστια κυμματα στον ωκεανο αλλα χτες και απ' οτι φαινεται και σημερα ειναι ηρεμος κι αυτος.



Γενικα εδω τα καλοκαιρια γινεται της τρελλης και σαν καλοκαιρινο θερετρο δε μου πολυαρεσει, αλλα τετοια εποχη εχει μια απιστευτη ηρεμια απ' αυτη που σε παιρνει απο τη βιασυνη της καθημερινοτητας, απο το στρες της δουλειας, και με δυο γλαρους στον οριζοντα σου ηρεμει την ψυχη.

Η πολη ειναι χτισμενη σε μια στενη λωριδα γης περιπου 500 μετρα φαρδος αλλα μερικα χιλιομετρα μηκος. Εχει μια κεντρικη λεωφορο κατα μηκος της λωριδας και δεξια κι αριστερα ξενοδοχεια, σπιτια που ενοικιαζονται για το καλοκαιρι, εστιατορια και διαφορα καταστηματα παντα σχετικα με διακοπες (ρουχα, κανω, ποδηλατα κλπ.)

Περπατησαμε πολυ στην αμμο, στην κεντρικη λεωφορο, φαγαμε καβουροκεφτεδες, πλακωσαμε τις μπυρες και μετα μας πηρε ενας γλυκος υπνος. Κι οταν πια ανοιξαμε τα ματια κοντευε να νυχτωσει. Γρηγορη βουτια στην κλειστη πισινα και βολτα για φαγητο. Ανακαλυψαμε ενα Ιταλικο που κανει την παστα φρεσκια εκεινη την ωρα και κατι σαλτσες με θαλασσινα κυριως ΑΟΥΤ ΟΦ ΔΙΣ ΓΟΥΟΡΛΝΤ.

Σκεφτομαι οτι ειχα καιρο να ερθω τοσο κοντα με την Αμερικανικη πραγματικοτητα εκτος πολης. Η επαρχια στην Αμερικη με γυριζει χρονια πισω. Υπαρχει παντα μια ταση να κολλανε στο παρελθον. Τα σιξτις στην Αμερικη ηταν μια πολυ αγαπημενη δεκαετια και οταν βγεις εξω απο τις πολεις αμεσως το βλεπεις. Ισως κι αυτη η ακουσια επιστροφη στο χθες να ειναι κι ενα απο τα στοιχεια που με ξεκουραζει.

Φιλακια πρωινα, αλμυρα, αμμουδερα και παλιομοδιτικα.

Η Αθηνα στα λευκα

Βλεπω σιγα σιγα την Αθηνα να ντυνεται στα ασπρα.
Περασε το πρωτο κυμα κακοκαιριας κι ερχεται ενα δευτερο λενε ακομα πιο εντονο.
Το πρωι επαιρνα τη μαμα για να μου κανει ρεπορταζ.
Δεν απαντουσε και ανυσηχησα.
Δε μπορει να ειχε παει μακρυα.
Παιρνω το Μανωλη που μενει απο κατω.
Ευτυχως τη βρηκα και σταματησα να ανυσηχω.
Ειχε βγει και πηρε εφημεριδες και πηγε βολτα γιατι οπως απεφανθη:
"Εγω μωρο μου ειμαι Πουμα παντος καιρου"

Ειναι παραξενη η εικονα της Αθηνας με τα χιονια.
Κι ετσι που βλεπω να φυσαει ο αερας ξενιζει ακομα περισσοτερο.
Οταν ημουν μικρη μεσα στην Αθηνα σπανια χιονιζε.
Μια φορα που εκανε κατι παρομοιο ειχαμε δυο μερες τα σχολεια κλειστα.

Ο καλος μου φιλος Πετρος -ερασιτεχνης μετεωρολογος- εχει φιαξει εδω και καιρο ενα πολυ ωραιο σαιτ την νιφαδα. Εκει παω για να δω τον καιρο στην Αθηνα. Θα εχει ξετρελλαθει με τοσο χιονι, το λατρευει.

Φευγω σε μια ωρα για μια διημερη εκδρομουλα.
Γιατι εδω ειναι μια γλυκεια ηλιολουστη αν και κρυα ημερα.
Και θελω να αλλαξω λιγο παραστασεις.

Θελω να προσεχετε.
Φιλια

Θυμωσε ο Εγκελαδος παλι

Την Πεμπτη πρωι πρωι βρηκα στο μεηλ μου την ανακοινωση απο το USGS για τον σεισμο κοντα στην Καλαματα. Εκανα μερικα τηλεφωνα αμεσως στην Ελλαδα για να μαθω, αν ολοι οσοι θα μπορουσαν να ειχαν καποιο προβλημα ειναι ενταξει. Μεχρι εδω ολα καλα

Οπως ηταν αναμενομενο μετα απο καθε σεισμο στην ελληνικη επικρατεια, τα ΜΜΕ παραμεριζουν ΖΩΤΙΚΑ θεματα με τα οποια συνηθως ασχολουνται, και φερνουν ενα η δυο αντιπροσωπους απο καθε σεισμολογικο "γκρουπ" και τους βαζουν οχι μονο να τσακωθουν αλλα να κανουν και με το ζορι σεισμικη προβλεψη.
Εν τω μεταξυ υπαρχει τετοια φαγωμαρα και ανταγωνισμος -οχι απαραιτητα επιστημονικος- ωστε αν παει ο ενας αναγκαζεται να παει και ο αλλος για να αποφευχθει το "καπελλωμα" . Ειναι πια ηλιου φαεινοτερον οτι τα γκρουπακια αυτα ειναι οργανα πολιτικων κομματων. Και πως να μην ειναι οταν οι επιχορηγησεις τους ειναι ελαχιστες και τις κυνηγανε με το τουφεκι. Βλεπουν και τα ΜΜΕ οτι το θεματακι ειναι αρρηκτα συνδεδεμενο με την αγωνια του κοσμακη και δοστου καθε φορα παρτυ με τους σεισμολογους.
Τουλαχιστο αυτη τη φορα ολοι συμφωνησαν οτι οι σεισμοι δεν ειναι προβλεψιμοι αλλα υπαρχουν μονο ενδειξεις για πιθανες ισχυρες δονησεις. Και ας πουμε οτι υπαρχει. Γινεται το κρατος να βγει να πει κατι και να προκαλεσει πανικο τη στιγμη που το σφαλμα της πιθανοτητας ειναι τοσο μεγαλο. Γινεται να βγει εξω ο κοσμος και να περιμενει μηπως και γινει σεισμος;
Δε θαταν καλυτερα να κοιταξουν να φιαξουν τα εριπεια που εχουν καταταλαιπωρηθει τοσα χρονια και κανεις δεν αποφασιζει να κανει κατι γιατι απλα "ακομα στεκονται" . Του καθενος το σπιτακι του και την περιουσια του ειναι δυσκολο να το ορισεις αλλα σχολεια και δημοσια κτιρια, οικηματα που φιλοξενουν κοσμο ειναι εγκληματικο να μην ακολουθουν τις τελευταιες αντισεισμικες προδιαγραφες.
Εαν τωρα με δυο αρκετα μεγαλους σεισμους στην ιδια περιοχη δεν εχουν υπαρξει θυματα, τη σκαπουλαραμε αλλη μια φορα γιατι πρωτον εκτονωθηκε αρκετη ενεργεια κι αυτο ειναι καλο, και στατιστικα παντα, θα αργησει παλι να κουνηθει, αλλα δε γινεται ετσι δουλεια. Στη χωρα μας που ειναι στο ματι του Εγκελαδου πρεπει να υπαρξει αντισεισμικη συνειδηση , εκπαιδευση για αντιμετωπιση και να εκλειψει το καρμικο, ο παραλογισμος και κυριως το σκατοκουταλεμα απο τα ΜΜΕ.
Οι σεισμολογοι ειναι μια χαρα παιδια οταν δεν ειναι σε παραθυρα.
Πιστεψτε με.

Φιλια 5 ριχτερ (μη μου πεσετε κατω κιολας)

Σημειωση 1: Η φωτογραφια ειναι απο ενα φιλο: Θαλασσα στη Μεθωνη.
Σημειωση 2 (ασχετη) : Την ωρα που εγραφα το ποστ συγχρονως παρακολουθουσα ειδησεις. Δε μου λετε εχετε παρατηρησει οτι οσο μεγαλωνει η Ντορα, ολο και περισοτερο μοιαζει του μπαμπακα της?
Σημειωση 3: Θα λειψω λιγες μερες

Αν το σπρωξουμε λιγο..

.. μηπως κι ερθει πιο γρηγορα ο Απριλης;
Αρχισα χτες με τα ροζ τριανταφυλλα.
Και οσο τα κοιταγα τοσο με επιανε νοσταλγια για την ανοιξη.
Κι εφερα λουλουδια σημερα.
Τα μαζεψα απο παντου.
Και ξορκιζω τον χειμωνα μ' αυτα.


Σε ενα οικοπεδο στην Αθηνα


Γαιδουραργκαθο στο Φαραγγι της Σαμαριας


Γερανια στο Erice στη Σικελια


Στις Οινουσες


Στη γλαστρα μου


Στα Χανια


Θιβετιανη μαγκνολια


Στον κηπο μου


Σε ενα κηπο που δεν υπαρχει πια.

Καλο Σαββατοκυριακο και πολλα φιλια.

Regina Rosas Amat

Και ως αλλη ρεγκινα δεν μπορω να αντισταθω σε τετοια λελουδα.



Κι ας σνομπαρω τα Βαλεντινικα και τα τοιαυτα.



Αλλα τι νοημα θα ειχαν αυτα τα ομορφα λουλουδακια..



.. αν δεν εβλεπα την αγαπη στα ματια του καθε μερα;



Φιλια με μυρωδια μαγιατικου τριανταφυλλου.

Στην ταβολα εφιαξα σουπα με στρειδια

Περι φιλιας.

Με προσκαλεσε η μικρη γιατρινα να γραψω για την φιλια. Την ευχαριστω για την προσκληση.
Μολις την ειδα σκεφτηκα αυτο το παλιο ημερολογιο που κραταγε η γιαγια του Ερρικου οταν ηταν κοριτσοπουλο στο νησι. Ειναι ενα ομορφο τετραδιο ντυμενο με μπορντω βελουδο και μεσα γραφουν οι φιλοι της πραγματα που θα μπορουσαμε να τα γραψουμε μεχρι σημερα. Γιατι εννοιες σαν την φιλια, την αγαπη, τον ερωτα δεν αλλαζουν ουσιαστικα, απλα εκφραζονται ισως με διαφορετικο τροπο.



Αξιζει τον κοπο να κανετε κλικ στην επομενη φωτογραφια για να διαβασετε τις απαντησεις των παππουδων μας και να θαυμασετε καλλιγραφια με πεννα.



ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ

1. ΟΛΓΑ - ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΩΝ -ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Ξανθεια με μακρυα μαλλια
Καθομαστε στο ιδιο θρανιο.
Μας αρεσει ο Παρις
Μας καλει και τις δυο στα γεννεθλια.
Αναρωτιομαστε ποια του αρεσει
Εγω ειμαι σιγουρη οτι προτιμα την ξανθεια
Παμε τα καλοκαιρια στον ομιλο Βουλιαγμενης και κανουμε μπανια ολη μερα.
Οι γονεις μας γινονται φιλοι.
Οι γονεις μας τα χαλανε δε ξερω γιατι.
Χωριζουμε στο γυμνασιο
Εμαθα οτι παντρευτηκε μικρη και οτι χωρισε.
Δε ξερω που βρισκεται
Την σκεφτομαι με τρυφεροτητα
Η φιλη η αγαπημενη η παιδικη



2. Η ΝΑΝΑ ΚΑΙ Η ΜΑΡΓΙΕΤΙΝΑ - ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΣΚΑΝΤΑΛΙΑΣ - ΓΥΜΝΑΣΙΟ

Στα χρονια της σκανταλιας και της χαρας
Με την Μαργιεττινα στο ιδιο θρανιο στα Ελληνικα, με τη Νανα στα Γαλλικα
Στα παρτυ μαζι στο τρολλευ μαζι.
Αμφησβητουμε τα παντα, μιλαμε με τις ωρες, μοιραζομαστε μυστικα για φλερτακια.
Αγοραζουμε μαζι τα πρωτα δεσποινιδιστικα φοεματα στο Σοτρις στη Φωκιωνος Νεγρη.
Κουτσομπολευουμε και ξανα αμφησβητουμε.
Η Νανα παντρευτηκε το Χαρη αλλα την εχασα.
Η Μαργιεττινα σπουδασε εργαζεται, την ειδα μια δυο φορες που ηρθα στην Ελλαδα.
Τις σκεφτομαι παντα με αγαπη



3. ΝΤΑΝΥ - Η ΚΟΛΛΗΤΗ - ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ -

Βαζω εδω το λινκ για το ποστακι που της ειχα αφιερωσει στη γιορτη της.
ΤΙ ΝΑΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΝΙ



4. ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ - ΜΟΝΑΧΟ

Δεθηκαμε περισσοτερο με επικοινωνια οταν εφυγα παρα οσο ημουν εκει.
Μοιαζουμε σε πολλα και την αγαπω τοσο.
Μας γνωρισε ενας κοινος θειος. Θειος δικος της, καθηγητης στο πολυτεχνειο δικος μου.
Και η Μαργαριτα με καταλαβαινει και την καταλαβαινω και πολλες φορες μας θυμιζω τους δυο γερους του μαπετ σοου που μουρμουρανε στα θεωρεια.
Οταν βρισκομαστε και ανοιγουμε τα προσεκα.



5. ΣΟΦΗ - ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑΣ - ΑΜΕΡΙΚΗ

Τη γνωρισα σε ενα φορουμ
Ειχε ερθει για τρια χρονια στην Ουασινγτον
Γνωριστηκαμε απο κοντα και αμεσως νοιωσαμε..σαν αδερφες.
Μου τηλεφωναγε καθε πρωι
Την λατρευω και μου λειπει
Περασαν τα τρια χρονια κι εφυγε για το νοτιο ημισφαιριο.
Μιλαμε στο τηλεφωνο και στο yahoo πια.



Εχω κι αλλες φιλες που τις αγαπω πολυ αλλα εγραψα γι αυτες που με αγγιξαν παραπανω.
Εχω ανθρωπους που τους λεω φιλους απο κεκτημενη ταχυτητα γιατι δε λεει να πεις απο δω ενας γνωστος μου.
Εχω αντρες φιλους αλλα οχι κολλητους. Το κολλητιληκι στα αγορια παντα κετεληγε σε .. κατι περισσοτερο. Λες και οταν τους ανοιγες την καρδια σου αυτοματα ηθελαν να σε παρηγορησουν. Δεν αμφιβαλλω οτι μπορει να υπαρξει φιλια μεταζυ ενος ανδρα και μιας γυναικας απλα σε μενα δεν ετυχε και δεν ευδοκιμησε σαν φιλια.
Εχω εσας τους ιντερνετικους φιλους, αλλους ξερω περισσοτερο αλλους λιγωτερο.
Εχω φιλους σκορπιους στον πλανητη κατι σαν global friendships
Εχω φιλους αμερικανους που με αγαπουν πολυ και τους εχω κανει να αγαπησουν κι εμενα και την Ελλαδα.
Θα αποκτησω φιλους και στο μελλον το ξερω


Τελος θα προσπαηθσω να δωσω τον δικο μου ορισμο στη λεξη φιλος.

Φιλος ειναι οποιος τη στιγμη που αισθανομαι μονη, ερθει να μου κανει παρεα με ενα χαμογελο.

Προσκαλω τωρα την αγαπημενη Lady Blue και την γλυκεια Fevis αν θελουν και οποτε θελουν να μιλησουν για την φιλια. Ξερω οτι εχουν πολλα να πουν και τους το φυλαγα.

παγος

Βγαινω κατα τις πεντε και δεκα απο το γραφειο ανυποψιαστη.
Βρισκω μισο δαχτυλο παγο πανω στο παρμπριζ.
Μου πηρε μιση ωρα να καθαρισω τα τζαμια
Με επιασε μυρμηρια με τη σκεψη πως θαναι οι δρομοι.
Οταν πατιουνται δεν παγωνουν.. προσπαθω να παρηγορηθω.
Αλλα η κινηση σημειωτον.
Διαβαζω στις φωτεινες επιγραφες οτι ο 95 εχει καθυστερησεις.
Ακουω στο ραδιοφωνο οτι δεκαδες ατυχηματα εχουν κανει την κυκλοφορια μια κολαση.
Αποφασιζω να αλλαξω δρομο να μη παω απο μικρους δρομους φοβουμενη τον παγο.
Μενω στο φρηγουεη.
Σχεδον καθομαι.
Ολη τη διαδρομη με το ποδι στο φρενο.
Κατι ηλιθια μα τελειως ηλιθια σπορτς γιουτιλιτυ σπιναρουν στη βοηθιτηκη λωριδα.
Το κερατο μου.
Ειδα αυτοκινητα στο χαντακι.
Οι σειρηνες δε σταματαγαν.
Μου πηρε 3 ωρες να φτασω σπιτι.
Ο δρομος μου γυαλι.
Ταχυτητα στο 1 και προβολεις.
Ευτυχως κατεβαινα μονη.
Φτανω στο ντραιβγουεη και στριβω μεσα.
ΠΑΓΟΣ
Δεν μπορω με τιποτα να βαλω το αυτοκινητο μεσα.
Γλυστραω.
Με λιγη προσπαθεια σιγα σιγα ειμαι μεσα.
Τραβαω το χειροφρενο και προσπαθω να χαλαρωσω.
Μπαινω σπιτι και βρισκω δεκαδες μυνηματα απο τα παιδια.
Εφτασες μαμα;
Παρε τηλεφωνο.
Μωρα μου!


Δεν το ειχα υποψιαστει.
Με διελυσε.



Φιλια ον δε ροκς!

Προσκλησεις και πειρασμοι

Φευγω με μειον οχτω βαθμους το πρωι.

Ο χτεσινος μουσακας με εκανε να αισθανομαι τυψεις και αποφασιζω να αρχισω παλι μια ψιλοδιαιτα (μιας και ειναι Δευτερα). Δεν παιρνω μεσημεριανο μαζι μου παρα μονο μια χουφτα αμυγδαλα και δυο τυρακια αραπακια. Το ηξερα οτι θα το μετανιωνα κατα τις μια, αλλα οταν δεν εχω δε θα φαω.


Ο χτεσινος μουσακας με τη μπεσαμελ των 3000 θερμιδων ανα μπουκια

Βρισκω τον συναδελφο (πρωην ιερεα που λεγαμε) πρωινιατικα μπροστα μου, και με πρηζει μιση ωρα ορθιος στην πορτα του γραφειου μου με πολιτικες συζητησεις ο αχρηστος ρεπουμπλικανος. Μου θυμιζει ομως οτι την αλλη Δευτερα ειναι αργια -που το ειχα ξεχασει - και χαιρομαι.

Και θα απορει παλι η Καναδεζα τι γιορταζουμε εμεις οι
αμερικ(λ)ανοι και που ευκαιρια βρισκουμε για αραλικι. Λοιπον ειναι President's day. Αυτο αν το ειχαμε στην Ελλαδα θα γιορταζαν οι μισοι ελληνες καθοτι ειναι καπου "προεδροι" .

Συνεργαζομαι με μια εταιρεια αυτο τον καιρο που θελουν να υιοθετησουν και να εφαρμοσουν ενα δικο μας προγραμμα. Δεν μου επιτρεπεται ομως να ερχομαι σε επαφη απ ευθειας με τον ειδικο που θα κανει ολη τη δουλεια. Πρεπει να μιλαω με τον προτζεκτ μανατζερ ο οποιος δεν εχει ιδεα απο ορολογια η ακομα και με το περιεχομενο της δουλειας. Ο ειδικος ξερει τα παντα και αυτο το καταλαβα απο συζητησεις σε ενα αρχικο μητινγκ. Ομως εχουν τις διαδικασιες τους. Το αποτελεσμα ειναι να τρωμε απιστευτο χρονο και προσπαθεια , να προσπαθω να γραφω στον μανατζερ κατανοητα μυνηματα κι εκεινος να τα μεταφερει στον ειδικο. Να απαντα ο ειδικος στον μανατζερ και να μου τα μεταφερει οπως τα καταλαβε. Αυτο με τον "middle man" ειναι τελειως σπαστικο αλλα τι να πω. Μπορει να θελουν να δικαιολογησουν καποιο μισθο. Σαν νταβατζηλικι ακουγεται, και ειναι.

Γυρναω σπιτι και βρισκω ενα κουτι κουραμπιεδες στο γραμματοκιβωτιο απο πεθερουλα. Δε θα τα ανοιξω, θα τα στειλω κατ ευθειαν στα παιδια. Ετσι και τα ανοιξω θα αμαρτησω παλι η γλυκατζου. Πανω που τα πηγα μια χαρα για Δευτερα. Το φλερταρω ομως και δε μου εχω καμμια εμπιστοσυνη.

Αποψε θαθελα να προσκαλεσω στο παιχνιδι των ονειρων τις δυο καλες και ωραιες μου φιλες την Πηνελοπη και την Ιουστινη. Αν φυσικα θελουν και οποτε θελουν να γραψουν για τα δικα τους ονειρα.

Σας φιλω γλυκα.

Της Κυριακης τα πρωινα

Το πρωι λοιπον γραφεις πιο ανετα.
Με το καφεδακι σου, με το μυαλο ξεκουραστο με την ταση να ανακεφαλαιωνεις, κυριακατικα, την εβδομαδα που περασε.
Εδω και τρεις τεσσερεις μερες, με τα ονειρα που με παρασυρανε, κολλησα σαν βδελλα στο παρελθον κι αρχισα το ψαξιμο και τις ανασκαφες. Χτες το πρωι που μιλαγα με την μαμα (οι παλιοι φιλοι ξερουν για το τηλεφωνικο μαραθωνιο που εχουμε καθε Σαββατο) την παρεσυρα κι εκεινη στο νοερο ταξιδι στη γειτονια του παρελθοντος. Κι εκεινη λαχταρησε και το ευχαριστηθηκε μεσα απο την ψυχη της. Την αισθανομουνα οτι ειχε γυρισει στα παλια, και εκανε ασταματητες περιγραφες, σπιτιων, δρομων και ονοματων. Στους μεγαλους ανθρωπους αρεσει αυτη η επιστροφη και μαλιστα για να πω την αμαρτια μου αυτο το ταξιδι με εκανε να αισθανομαι οτι περασαν τα χρονια και ξαφνικα σημερα το πρωι εχω μια τρελλη διαθεση να γυρισω στο τωρα πριν μου φυγει και το χασω. Γυρισα πισω στα σχολικα χρονια με τη Νανουλα -αλλο κι αυτο παλι με τον κοσμο που ειναι τοσο μικρος- αλλα πηρα τη απαραιτητη δοση μου απο "Αθηνα μου φως μου καμαρι του κοσμου"

Ξημερωνει στην Ουασινγκτον και αν δειτε το καιρο-γουιτζετακι μου θα παρατηρησετε οτι η θερμοκρασια κατεβαινει σταδιακα και θα φτασει καποια στιγμη στους μειον 8.

Μισο λεπτο να φερω ξυλα.



Μισο λεπτο να τα στοιβαξω στο τζακι.



Κραταω στα χερια μου το τελευταιο βιβλιο απο την τριλογια της Φιλομηλας Λαπατα "Εις το ονομα της μητρος" και χανομαι σε Ναπολιτανικα εθιμα. Το πρωτο της το Λακρυμα Κριστι μου τοδωσε η Σοφη και μαγευτηκα. Το δευτερο ακολουθησε συντομα -Οι κορες του νερου- και τουτο δω το ειχα βαλει στη σειρα και ηρθε η ωρα του. Μ'αρεσει η Φιλομηλα.



Ολα τα παραξενα και τα αλλοπροσαλλα συμβαινουν σ' αυτη τη χωρα. Διαβαζω στην πρωινη εφημεριδα ο Ομπαμα παιρνει τρια στεητς τη Λουιζιανα (λογικο) αλλα και το Ορεγκον και το Ουασιντγτον στεητ που δεν εχουν μαυρους. Τελικα τιποτε δεν ειναι προβλεψιμο.

Φιαχνω ενα ντεκανταντ πρωινο κι ενα δυνατο καφε.

Χτυπαει το τηλεφωνο ολη μερα. Μαθανε τωρα και κανουν αποκρυψη κλησεων. Το σηκωνεις και ακους μαγνητοφωνημενα μηνυματα γιατι να ψηφησεις και ποιον. Τελικα μονο η Χιλλαρυ δεν κανει αποκρυψη.

Περναω μια μερα τελειως τεμπελικη. Η φωτια καιει και καθε τοσο μισοκοιμαμαι στον καναπε. Δεν κοιμηθηκα καλα χτες το βραδυ και νυσταζω συνεχεια. Εχω ανοιχτο το μαραφετι συνεχεια και καθε τοσο γραφω δυο αραδες εδω. Το ποστ αρχισε πρωι και τελειωνει βραδυ. Μαλλον τη χρειαζομουνα την αδρανεια. Γραφω, διαβαζω, κοιμαμαι ριχνω αλλο ενα κουτσουρο στο τζακι και φτου κι απ' την αρχη.

Ακουω τα βραδυνα νεα. Ολοι απορουν τι ναθελε η μυστηρια γυναικα που πηρε τηλεφωνο το Ζαχοπουλο απο τη Μεσσηνια. Μα επι τελους γιατι αποκλειεται να ειναι αυτη που τους στελνει λαδι καθε χρονο. Να στειλω η να μη στειλω;

Εχει σηκωσει ενα αερα τρικουβερτο. Δε σκεφτομαι το αυριο γιατι ειναι γεματο και αγχωτικο. Κλικ PUBLISH POST γιατι μου εμειναν μονο εντεκα ωρες να.. κοιμηθω.

Καλη εβδομαδα και πολλα φιλακια!

Κηπουπολη Κυπριαδου

Αφιερωμενο στην αγαπημενη νεαρη Πηνελοπη απο την γηραια Αλβιωνα.

Μερικες φωτογραφιες απο ομορφα σπιτια στην κηπουπολη Κυπριάδου

Τις φωτογραφιες τις εβγαλα το καλοκαιρι του 2004.



Νεοκλασσικο στη γωνια Αγ. Λαυρας και Ηρακλειου.



Στην οδο Αγ. Λαυρας.


Νεοκλασσικο στην οδο Εμμανουηλ Λυκουδη.



Το σπιτι του Δημητρη Πικιωνη στην οδο Ταβουλαρη



Ενα ακομα δειγμα της αρχιτεκτονικης του Δημητρη Πικιωνη μπορει να δει κανεις στη διασταυρωση των οδων Λασκαρατου και Αγιας Λαυρας. Χτιστηκε στα μεσα της δεκαετιας του 60 και εχει στοιχεια πηλιορειτικης αρχιτεκτονικης.
Στην οδο Λασκαρατου επισης υπαρχει το παλιο σπιτι του Μικη Θεοδωρακη. Ειναι πολυ χαρακτηριστικο γιατι μοιαζει με πυργο. Λιγο πιο περα στην οδο Βιζυηνου 16 υπαρχει το παλιο σπιτι του Φωτη Κοντογλου. Το 1932 ο Κοντογλου ζωγραφισε τους τοιχους του σπιτιου αυτου με fresco σε νωπο σοβα.

Ενα υπεροχο δειγμα γλυπτικης στην περιοχη ειναι το πανεμορφο ολολευκο γυμνο αγαλμα της Ευας εργο του γλυπτη Γρηγορη Ζευγωλη, στο ομωνυμο παρκακι στο τελος της οδου Ροσταν. Στο παρκακι αυτο πηγαινα περιπατο την κουκλα μου με το καροτσακι.

Και μια συντομη αναφορα για σπιτι της Πατησιων 318 του ονειρου. Λεγοταν βιλλα Κλωναριδη και το 1918 το αγορασε ο προπαππος μου Εμμανουηλ Παυλιδης απο τον κυριο Κλωναριδη για θερινη κατοικια. Το σπιτι αυτο το κληρονομησε η γιαγια η Δεσποινα και λιγο πριν απο τον πολεμο εμενε εκει μονιμα με τον παππου Ροδολφο.

Περσυ το καλοκαιρι ειχα γραψει ενα ποστ για τα σινεμαδακια της περιοχης.

Φιλια Κυριακατικα.

το ονειρο

Η μικρη αθηναια καλλιτεχνις roadartist με προσκαλεσε να γραψω ενα ποστ για τα ονειρα μου.
Μπορει να θεωρηθω πολυ πεζη αν πω οτι ποτε δεν εκανα μακροπροθεσμα ονειρα.
Τα ονειρα μου ειναι για αυριο για σημερα για την αλλη εβδομαδα.
Για την επομενη ωρα.
Για να εκπληρωθει ενα ονειρο πρεπει να περασει ενα χρονικο διαστημα.
Κι εγω δε θελω να φευγει ο χρονος.
Θελω να μενει εδω.
Αυτα τα ονειρα του εδω πιο κατω,
τα δικα μου τα τοσο δικα μου δεν θαθελα να τα γραψω εδω.
Κι ετσι παιρνω μπλογκοαδεια να ερμηνευσω την εννοια ονειρο με τις νυχτερινες μου περιπλανησεις και να γραψω (η πεζη) για ενα ονειρο που ερχεται συχνα τις νυχτες και που περιμενω καποια στιγμη να αλλαξει το σεναριο.



Ειμαι σε ενα παλιο διορωφο ομορφο σπιτι που εχει δυο τεραστιους φοινικες στην αυλη.
Πατησιων τρακοσια δεκα οχτω. Το εξοχικο της προγιαγιας Ανδρονικης.
Ανεβαινουμε μια μαρμαρινη σκαλα που εχει κιτρινισει απο τα χρονια .
Η πορτα στενη.
Μπαινουμε σε ενα σκοτεινο αλλα φαρδυ διαδρομο.
Πρωτη πορτα αριστερα η κουζινα και δεξια το σαλονι. Λιγο μετα την πορτα της κουζινας αριστερα ενας διθεσιος σκαλιστος καναπες. Νομιζω τον φερανε απο τη Μυτιληνη. Εχει μεγαλα τετραγωνα μαξιλαρια με κλαρες και φυτιλακι γυρω γυρω. Φιαγμενα σε ταπετσιερη.
Απεναντι και στο βαθος του διαδρομου ειναι μια αποθηκη που την λεμε μπαλαουρο. κει δεν παω, δε μ' αρεσει. Το μπαλαουρο εχει μια βαρεια κοκκινη κουρτινα μπροστα. Καθομαι στο καναπεδακι. Παντα καθομαι στο ιδιο καναπεδακι. Η πορτα της εισοδου ειναι ανοιχτη. Εκει στεκεται μια γυναικεια φιγουρα ντυμενη στα μαυρα. Ψηλη σχεδον δωρικη μορφη με καλυμμενο το κεφαλι.
Την ξερω. Ειναι η Φλωρεντια η αδερφη του θειου Αντωνη απο τη Λακωνια. Ολοι τη λενε Φλορανς αλλα το κανονικο της ειναι Φλωρεντια κι αυτο της ταιριαζει περισσοτερο. Η Φλωρεντια στεκεται ορθια στην πορτα και οπως ειναι ετσι ψηλη φτανει σχεδον απανω. Κι οπως μπαινει ο ηλιος απο πισω της κανει τη φιγουρα της πιο σκοτεινη. Δε χαμογελαει. Δε χαμογελουσε ποτε η Φλωρεντια ηταν παντα αυστηρη, δωρικη στη μορφη δωρικη στους τροπους.
Στεκεται στην πορτα και δεν μπαινει μεσα. Μονο με ρωταει αν ημουνα καλο παιδι.
Και της λεω ναι.
Δεν την φοβαμαι την Φλωρεντια. Πιο πολυ φοβαμαι το μπαλαουρο. Αλλα θελω πολυ να φυγει απο την πορτα.
Γιατι ερχεται η Φλωρεντια στον υπνο μου και μου κρυβει τον ηλιο;
Γιατι;




Το σκηνικο ειναι αληθινο. Ηταν.. αληθινο μαλλον, τωρα ειναι μακεττα μνημης και φοντο σε ενα ονειρο που βλεπω συχνα. Την τελευταια φορα που ημουν σ' αυτο το σπιτι ημουν 2 χρονων. Εχω στιγμες στο μυαλο μου, η εχω φιαξει στιγμες απο ασπρομαυρες φωτογραφιες; Ρωτησα πολλες φορες τη μαμα αν η Φλωρεντια ερχοταν να μας δει και δε θυμαται. Η Φλωρεντια δεν υπαρχει πια. Ο καναπες ξεχαρβαλωσε και φιαξαμε την πλατη διακοσμητικο. Το μπαλαουρο το πηρε ο εκσκαφεας. Οι φοινικες στολιζουν παλιες φωτογραφιες. Μονο η σιλουεττα της εκει στην πορτα εμεινε, και η ιδια ερωτηση: Ησουνα καλο παιδι?

Τη ζωγραφια την εφιαξε ο Ερρικος οταν ηταν περιπου 12 χρονων.

Σημερα

Σημερα περι μπλογκ ο λογος. Ε λοιπον και να μου το λεγανε δε θα το πιστευα πως μεσα σε δυο μηνες μεσα απ' αυτα τα μπλογκς θα γνωριζα τοσο ωραιο κοσμο, τοσο ενδιαφεροντες ανθρωπους. Παρ' ολο που αρχισα πολυ δειλα να γραφω περσυ το Γεναρη και να τα διαβαζω μονη μου, μολις τον Απριλη μοιραστηκα το "μυστικο" μου με την γλυκεια μου φιλη λειντυ μπλου και πριν δυο μηνες κι ενω βρισκομουν σε ενα ξενοδοχειο στην Καλιφορνια εγραψα ενα σχολιο σε μπλογκ μεγαλης επισκεψιμοτητας γιατι αισθανθηκα την ανακγη. Φυσικα δεν εχω ψευδαισθησεις οτι απο τοτε αρχισε ο κοσμος να ερχεται εδω.
Και τωρα εγω το δεσποιναριον που ντρεπομουνα να γραψω και να βγω πιο εξω, ειμαι χαρη σε σας πολυ πιο χαρουμενη πολυ πιο ανοιχτη και πολυ τυχερη μπορω να πω.
Γιατι ηρθατε με τον καλο και ζεστο σας λογο, με πολυ αγαπη, με καθημερινα μακρυνα φιλια, και η προσωρινη μου παραμονη στην Αμερικη (ετσι ονομαζω εγω την ξενητεια) ειναι πιο ομορφη.

Πολλες φορες πιανω τον εαυτο μου να διακλαδωνεται μεσα απο τα δικα σας μπλογκς και να ανακαλυπτω πολλους ενδιαφεροντες μπλογκερς αλλα παταω φρενο γιατι να σας πω την αμαρτια μου, δεν προλαβαινω καθε μερα να ερχομαι σε ολους ενω θελω, θελω παρα πολυ.

Σημερα αισθανομαι την αναγκη να σας αγγαλιασω ολους μαζι και να σας σκασω ενα σβουριχτο φιλακι στον καθενα.

Σημερα ηταν σαν ανοιξη εδω, φτασαμε ρεκορ θερμοκρασιες 23 βαθμους. Οι αμερικανοι μες το χειμωνα ετσι και δουν μια τετοια μερα αμεσως κοτσαρουν το σορτς και το πεδιλο, λες και το ειχαν μπροστα μπροστα στην ντουλαπα. Στα πανεπιστημιακα campuses ιδιεταιρα ολα τα παιδοπουλα γδυνονται. Ναι βιαζονται αλλα ειναι χαρμα οφθαλμων. Ασχετα αν αυριο χιονισει παλι.

Σημερα λοιπον παρατηρησα οτι εσκασε μυτουλα ενας κροκος στον κηπο. Εμ ξεγελαστηκε με τετοιο καιρο. Ισως θαταν προωρο να πω οτι ειχα μια αισθηση οτι μπαινει η ανοιξη αλλα το λεω.

Σημερα (7 Φλεβαρη) ειναι η Κινεζικη Πρωτοχρονια που βασιζεται καθαρα σε αστρονομικα μεγεθη χρονου. Πρεπει να πω χρονια πολλα στον καλο μου νεαρο συνεργατη Changxue και στην αγαπημενη μου φιλεναδα Wei που ειναι οτι πιο τρελλο και τσαχπινικο εχει βγαλει η Κινα. Και με ενα στιγμιοτυπο με την αφεντομουτσουναρα μου και την τσαχπινοφιλεναδα μου κλεινω το ποστ για

................σημερα




UPDATE: Ποια με πηρε τηλεφωνο σημερα; Ε;