το ονειρο

Η μικρη αθηναια καλλιτεχνις roadartist με προσκαλεσε να γραψω ενα ποστ για τα ονειρα μου.
Μπορει να θεωρηθω πολυ πεζη αν πω οτι ποτε δεν εκανα μακροπροθεσμα ονειρα.
Τα ονειρα μου ειναι για αυριο για σημερα για την αλλη εβδομαδα.
Για την επομενη ωρα.
Για να εκπληρωθει ενα ονειρο πρεπει να περασει ενα χρονικο διαστημα.
Κι εγω δε θελω να φευγει ο χρονος.
Θελω να μενει εδω.
Αυτα τα ονειρα του εδω πιο κατω,
τα δικα μου τα τοσο δικα μου δεν θαθελα να τα γραψω εδω.
Κι ετσι παιρνω μπλογκοαδεια να ερμηνευσω την εννοια ονειρο με τις νυχτερινες μου περιπλανησεις και να γραψω (η πεζη) για ενα ονειρο που ερχεται συχνα τις νυχτες και που περιμενω καποια στιγμη να αλλαξει το σεναριο.



Ειμαι σε ενα παλιο διορωφο ομορφο σπιτι που εχει δυο τεραστιους φοινικες στην αυλη.
Πατησιων τρακοσια δεκα οχτω. Το εξοχικο της προγιαγιας Ανδρονικης.
Ανεβαινουμε μια μαρμαρινη σκαλα που εχει κιτρινισει απο τα χρονια .
Η πορτα στενη.
Μπαινουμε σε ενα σκοτεινο αλλα φαρδυ διαδρομο.
Πρωτη πορτα αριστερα η κουζινα και δεξια το σαλονι. Λιγο μετα την πορτα της κουζινας αριστερα ενας διθεσιος σκαλιστος καναπες. Νομιζω τον φερανε απο τη Μυτιληνη. Εχει μεγαλα τετραγωνα μαξιλαρια με κλαρες και φυτιλακι γυρω γυρω. Φιαγμενα σε ταπετσιερη.
Απεναντι και στο βαθος του διαδρομου ειναι μια αποθηκη που την λεμε μπαλαουρο. κει δεν παω, δε μ' αρεσει. Το μπαλαουρο εχει μια βαρεια κοκκινη κουρτινα μπροστα. Καθομαι στο καναπεδακι. Παντα καθομαι στο ιδιο καναπεδακι. Η πορτα της εισοδου ειναι ανοιχτη. Εκει στεκεται μια γυναικεια φιγουρα ντυμενη στα μαυρα. Ψηλη σχεδον δωρικη μορφη με καλυμμενο το κεφαλι.
Την ξερω. Ειναι η Φλωρεντια η αδερφη του θειου Αντωνη απο τη Λακωνια. Ολοι τη λενε Φλορανς αλλα το κανονικο της ειναι Φλωρεντια κι αυτο της ταιριαζει περισσοτερο. Η Φλωρεντια στεκεται ορθια στην πορτα και οπως ειναι ετσι ψηλη φτανει σχεδον απανω. Κι οπως μπαινει ο ηλιος απο πισω της κανει τη φιγουρα της πιο σκοτεινη. Δε χαμογελαει. Δε χαμογελουσε ποτε η Φλωρεντια ηταν παντα αυστηρη, δωρικη στη μορφη δωρικη στους τροπους.
Στεκεται στην πορτα και δεν μπαινει μεσα. Μονο με ρωταει αν ημουνα καλο παιδι.
Και της λεω ναι.
Δεν την φοβαμαι την Φλωρεντια. Πιο πολυ φοβαμαι το μπαλαουρο. Αλλα θελω πολυ να φυγει απο την πορτα.
Γιατι ερχεται η Φλωρεντια στον υπνο μου και μου κρυβει τον ηλιο;
Γιατι;




Το σκηνικο ειναι αληθινο. Ηταν.. αληθινο μαλλον, τωρα ειναι μακεττα μνημης και φοντο σε ενα ονειρο που βλεπω συχνα. Την τελευταια φορα που ημουν σ' αυτο το σπιτι ημουν 2 χρονων. Εχω στιγμες στο μυαλο μου, η εχω φιαξει στιγμες απο ασπρομαυρες φωτογραφιες; Ρωτησα πολλες φορες τη μαμα αν η Φλωρεντια ερχοταν να μας δει και δε θυμαται. Η Φλωρεντια δεν υπαρχει πια. Ο καναπες ξεχαρβαλωσε και φιαξαμε την πλατη διακοσμητικο. Το μπαλαουρο το πηρε ο εκσκαφεας. Οι φοινικες στολιζουν παλιες φωτογραφιες. Μονο η σιλουεττα της εκει στην πορτα εμεινε, και η ιδια ερωτηση: Ησουνα καλο παιδι?

Τη ζωγραφια την εφιαξε ο Ερρικος οταν ηταν περιπου 12 χρονων.