Parlez-Vous Français?

Kαι η απαντηση φυσικα ειναι: Μακαρονια φρικασε!
Ποια ειναι η κυριως γλωσσα που μιλαμε εμεις οι περιπλανωμενοι Ελληνες;
Λενε οτι σε οποια γλωσσα ονειρευεσαι αυτη ειναι η κυριως γλωσσα σου.
Εγω λοιπον ονειρευομαι ελληνικα.
Και αυτο γιατι στα ονειρα μου κανω ωραια πραγματα και τα ωραια πραγματα μονο στα ελληνικα μπορω και τα κανω.
Μερικες φορες μιλαω και αγγλικα, οταν στο ονειρο μου προκυψει καποιος φιλος αμερικανος, λες και το υποσυνειδητο μου τα τακτοποιει απο μονο του, και αυτοματα πατιεται το κουμπι "change dream language".
Πιστευω οτι τις λεξεις τις αισθανομαστε μονο στην γλωσσα που τις πρωτομαθαμε. Η μεταφραση αποδιδει το νοημα αλλα οχι το συναισθημα.
Δεν εχω καποια τρομερη κλιση στις ξενες γλωσσες. Οτι εμαθα μεχρι σημερα εγινε πολυ φυσικα χωρις να προσπαθησω ιδιεταιρα. Οταν ημουν μικρουλα ακομα νηπιαγωγειο, μου εφερναν στο σπιτι τον κυριο Ροζεμπους για να με μαθει αγγλικα. Ο κυριος Ροζεμπους την ωρα του μαθηματος επινε ουισκακι με συνοδεια αλμυρων αμυγδαλων. Πιο πολλα αγγλικα εμαθα μικρη απο το εργο Ωραια μου Κυρια παρα απο τον κυριο Ροζεμπους. (Ε καλα εμαθα να λεω How do you do, το οποιο ομως απεδειχθη εντελως αχρηστο γιατι σημερα εδω που βρισκομαι ο χαιρετισμος ειναι: Hey man what's up)
Στο δημοτικο και στο γυμνασιο εμαθα γαλλικα γιατι πηγαινα σε γαλλικα σχολεια και γλου γλου μπλι μπλι μπλι νο νο νο, με την σερ Εμιλιεν με τις ωρες καθε μερα θα πρεπει να ημουνα τελειως τουβλο να μην ειχα μαθει τη γλωσσα. Εδω θυμαμαι ακομα και τα τουβλα - γιατι ειχαμε κι απ' αυτα - τα καταφεραν κι ενα σορμπον το εκαναν καδρακι στο τελος.
Με τα χρονια σταματησα το πρακτις στα γαλλικα και μονο οταν βρεθω στη Γαλλια μεσα σε λιγες μερες μου ξαναρχονται σιγα σιγα. Οταν τ' αφηνεις λενε σε αφηνουν.
Τα αγγλικα τα μαθαινα παραλληλα σε φροντηστηριο, αλλα σιγα που εμαθα τα πολλα κι εκει, διοτι κακα τα ψεμματα τα μυαλα μας τοτε ηταν αποκλειστικα και μονο στα σοροπια. Οταν ηρθα εδω βελτιωθηκαν αισθητα. Υπαρχουν ωρισμενα πραγματα που τα εμαθα κατ'ευθειαν στα αγγλικα, οπως τεχνικες ορολογιες, γι αυτο σημερα μου ειναι λιγο δυσκολο -αλλα οχι αδυνατον- να κανω μια επαγγελματικη παρουσιαση στα ελληνικα. Και δεν ειναι οτι δε βρισκω την αντιστοιχη λεξη. Κυριως ειναι οτι υπαρχουν λεξεις, που δημιουργηθηκαν ακομα και στην ελληνικη γλωσσα με την αναπτυξη της τεχνολογιας και του διαδυκτιακου κοσμου που δεν υπηρχαν πριν. Ετσι μαθαινω οτι η λεξη format ειναι στα ελληνικα μορφοτυπος και διαφορα αλλα τετοια που δε ταξερα.
Μετα ηρθε μια επαγγελματικη ευκαιρια στο Μοναχο και βρεθηκα ξαφνικα σε μια χωρα που δε καταλαβαινα τιποτα εκτος απο ενα για και ενα ναιν. Στον επαγγελματικο χωρο η συννενοηση γινοταν στα Αγγλικα οποτε δεν υπηρχε περιπτωση ταχειας εκμαθησης της Γερμανικης. Γερμανικα εμαθα επιπεδου δημοτικου, με ενα αγορακι στο προνηπιο κι ενα κοριτσακι στην πρωτη ταξη, μεσα απο τις ιστοριες του Ουλι και της Λιλο (οι αντιστοιχοι Μιμης και Λολα των γερμανικων αναγνωστικων που κι αυτα κατι παρομοια με τα δικα μας λεγανε ..Λιλο να ενα Απφελ) και παιδικα ποιηματακια του στυλ " Αλλε μαινε εντχεν σβιμεν ιν ντερ κλο". Τα μικρα μαθανε Γερμανικα πολυ γρηγορα σε σημειο που σε ενα χρονο θυμαμαι καταστασεις σε τραινα που ο μικρος επιανε κουβεντα με αγνωστους βαυαρους με πρασινα τσοχινα παλτα κι εγω δε καταλαβαινα χριστο, ασε που με κοιταγανε περιεργα (ποιος ξερει τι τους ελεγε το παλιοπαιδο).
Παμε πισω Αμερικα παλι οπου πλεον εμενα το λεξιλογιο μου ειχε εμπλουτισθει σημαντικα - οχι μονο για και ναιν αλλα και νατουρλιχ - και κοβουμε τα Γερμανικα για να μην εχουν προβλημα τα παιδια στα σχολεια. Τελικα τα παιδια δεν εχουν ποτε προβληματα με γλωσσες. Πιανουν φιλιες αμεσως και παντα μιλανε τη γλωσσα των φιλων τους.
Μονο σ' εμενα εμεινε η κεκτημενη ταχυτητα και σε ταξιδι στη Γαλλια εφιαχνα μικτες γαλλογερμανικες προτασεις της συμφορας.
Το μεγαλο μου απωθημενο ειναι να μαθω Ιταλικα. Θελω να μιλαω Ιταλικα, να τραγουδαω Ιταλικα, να περπαταω Ιταλικα. Με ξετρελλαινει το Ιταλικο πνευμα. Κι επειδη δεν εχω καμμια διαθεση να παω σε φροντηστηρια, σκεφτομαι σοβαρα να την αραξω για κανενα εξαμηνο σε καμια κοστα Αμαλφιτανα να γινει το πραγμα χωρις να το καταλαβω.
La vie est belle κι εμεις βαβελ.
Καλη εβδομαδα!
Con ventiquattro mille bacci που λεει και ο Αντριανο.


Υ.Γ. Λενε οτι οι ανθρωποι που συνεχεια ειναι αναγκασμενοι να αλλαζουν απο τη μια γλωσσα στην αλλη σε καθημερινη βαση, εξασκουν το μυαλο τους και θα το χασουν πιο αργα απο τους αλλους. Δε τα καταλαβαινω αυτα! Εμενα γιατι μου εχουν απομεινει 3 εγγεφαλικα κυτταρα?