magnolia

Ε! ναι το ξερω.
Το παρακανα λιγο με τα λουλουδια μου που ανθιζουν.
Αλλα αυτο το γρηγορο ξεπεταγμα της μανολιας (thibetan magnolia), ειναι για μενα το γεγονος της ανοιξης στον κηπο, και θελω να το μοιραστω μαζι σας.
Ολα γινονται παρα πολυ γρηγορα.
Οι εικονες που θα δειτε εχουν χρονικη διαρκεια δυο μονο εβδομαδες.
Αρχιζουν απο σφιχτο μπουμπουκακι και καταληγουν σε υπεροχα ολανοιχτα λουλουδια,
στις πιο ομορφες αποχρωσεις του ροζ.
Δυστυχως αυτη η ροζ ομορφια δεν κρατα για πολυ.
Σημερα βρεχει και τα πεταλακια θα βαρυνουν πιο γρηγορα.
Θα πεσουν ολα σε λιγες μερες σ' ενα ροζ χαλι κατω απο τα δενδρα.
Μικρα πρασινα φυλλαρακια θα φανουν στα κλαδια.
Σε δυο βδομαδες απο σημερα, τα δεντρα θα ειναι καταπρασινα.
Καθε χρονο τα φωτογραφιζω, σα να μη τα εχω ξαναδει.
Τωρα πια δε θα ξαναφερω λουλουδια.
(μεχρι να ανθισουν οι αζαλεες δηλαδη)

Αυτα για σημερα, με πολλα ανοιξιατικα φιλια.

Mυκονος galore (*)

Ε οχι!
Δεν μπορει να λειψη ο Μαρτης απ' τη Σαρακοστη!
Τουλαχιστο πεντε μπλογκς απο τα αγαπημενα μου στο πλαι κανουν αναρτησεις για το πιο φημισμενο αιγαιοπελαγιτικο νησακι.
Δεν μπορω να μεινω απ' εξω!
Θα φερω οτι εχω, θα πω οτι θυμαμαι.


Φερνω το αγαπημενο μου μεταξωτο μαντηλι. Σε χρυσοκιτρινο, με ecaille σχεδια.
Δεν ειναι ενα απλο μαντηλι.
Ειναι η Μυκονος ολοκληρη.
Οπως την ειδε ο σχεδιαστης.
Οπως την τυλιγω γυρω απο το λαιμο μου, μεσα απο την ασπρη μου καμπαρντινα.


Φοιτητρια ακομα στο δευτερο ετος, αποφασιστηκε να γινει μια εκδρομη στη Μυκονο.
Μαζευτηκαμε εννεα.
Μεσα στους εννεα ηταν και το αγορι μου, αλλα και ο Ερρικος (που τον πρωτογνωρισα στο καταστρωμα εκεινη τη μερα, μεχρι τοτε στα μεγαλα αμφιθεατρα δεν τον ειχα συναντησει)
Ξεκινησαμε με λιγη θαλασσα, αλλα στη συνεχεια εγινε φουρτουνα. Ο κοσμος κρεμοταν στις κουπαστες, ενα χαλι μαυρο.
Μονο ο Ερρικος κι εγω ακαθεκτοι και ανεπηρρεαστοι απο τον καιρο, αρχισαμε να μιλαμε περι ανεμων και υδατων θαλασσινων.
Η συμπαθεια ηταν αμοιβαια.
Στο νησι μειναμε σε πανσιον, και σαν παιδια τα βραδυα γυριζαμε απο κλαμπ σε κλαμπ.
Λιγο ποτο, λιγος χορος, και για μια στιγμη ακουω τον Ερρικο να λεει στον "αλλο" που χαζευε κατι τουριστριες.
"Ε! Προσεχε την λιγο, γιατι θα την χασεις"
Με εχασε την ιδια στιγμη εκεινη τη νυχτα στη Μυκονο.
Αυτη ηταν η αρχη της γνωριμιας μας πανω σ' ενα καραβακι και στο πιο ξακουστο νησακι του κοσμου.


Πολλα ρομαντικα φιλια

(*)Στην Ευη, στο Δημητρη, στην Γεωργια και στους εραστες του νησιου.

Το Νεστορακι

Το Νεστορακι κι εγω καποιες αποκριες παλια.

Ηταν ξανθο με γαλανα ματια κι ενα χαμογελο αφοπλιστικο.
Και παρ' ολο που ηταν μεγαλυτερος μου τρια χρονια, ειχε εκεινη τη γλυκα, που σε κανει να βαζεις ενα -ακι στο ονομα του και να το κανεις πιο δικο σου.
Το Νεστορακι ηταν δευτερος μου ξαδερφος.
Ο μπαμπας, και η ομορφη θεια μου, πρωτα ξαδερφια.
Τρελλαινομουνα να πηγαινουμε επισκεψη στο σπιτι τους.
Σε ενα ομορφο σπιτι με αυλη στα νοτια προαστεια της Αθηνας.
Παιρναμε τον ηλεκτρικο και πηγαιναμε.
Ειχαν ολοι μια καλωσυνη στην οικογενεια που ξεχειλιζε.
Ο μπαμπας (απο κει τα γαλανα ματια και το ξανθο μαλλακι) επιτυχημενος.
Η μαμα νοικοκυρα και ομορφη. Ψηλη, λυγερη, με καταμαυρα μαλλια και λευκη επιδερμιδα.
Ομορφοσογο, με καταγωγη απο τη νοτια Πελοποννησο, και δωρικη αλλα συναμα γλυκεια αυστηροτητα.
Μ' αρεσε πολυ να κοιμαμαι στο σπιτι τους τα βραδια γιατι τα παιδια δε σταματαγαν να μιλανε και μαθαινα τοσα πραγματα, εγω τοτε μικρουλα με αδειο κεφαλακι αλλα περιεργο.
Τα βραδυα του χειμωνα τοτε ηταν δυσκολο να ζεσταθουν καλα ολα τα δωματια,
και θυμαμαι τα σεντονια που ειχαν μια αφιλοξενη παγωνια σχεδον υγρη.
Το Νεστορακι εφερνε το σιδερο και μου σιδερωνε τα σεντονια για να μου τα ζεστανει.
Και μου ελεγε να μη το πω στη μαμα του γιατι φοβαται μη βαλει καμια φωτια, αλλα αυτος προσεχει.
Καλο μου γλυκο Νεστορακι.
Μεγαλωσαμε.
Τα παιδια ηταν στη Νομικη κι εγω στο Πολυτεχνειο. Ξανασμιξαμε τοτε γιατι ειχαν μετακομισει στο κεντρο και μου ηταν ευκολο τα μεσημερια να πεταγομαι στο σπιτι τους να τους δω.
Η θεια τρελλαινοταν απο χαρα να εχει παιδια στο σπιτι,
μας εφιαχνε φαγητο κι εμενα μου αρεσε πολυ.
Εβρισκα φιλους των παιδιων απο τη σχολη τους να κανουν ατελειωτες σηζητησεις και να προσπαθουν να τις τεκμηριωσουν νομικα, κι εγω η μικρη με το κεφαλι γεματο αριθμους τους θαυμαζα γιατι χειριζονταν τον λογο αψογα, κι εγω μονο ηξερα να βγαζω παραγωγους και να λυνω διαφορικες.
Το Νεστορακι μεγαλωσε, παντρευτηκε εκανε δυο παιδακια και ανελαβε το γραφειο του θειου.
Καποια στιγμη ομως αρρωστησε.
Ασχημα.
Ασχημα και αποτομα.
Θυμαμαι οτι η θεια με παρακαλεσε να κοιταξω στο NIH και στο Johns Hopkins μηπως και κανονισουμε κατι.
Πριν ακομα προλαβω να απαντησω ομως, το Νεστορακι εφυγε.
Η θεια οπως ηταν φυσικο μαραζωσε.
Ομως δεν περναει γεννεθλιο, ονομαστικη γιορτη στην οικογενεια, Χριστουγεννα και λοιπα που να μη με παρει τηλεφωνο. Ειναι παντα ορμητικη -οπως ητανε παντα- χειμμαρος στην κουβεντα.
Μιλαει μονο εκεινη.
Αγαπη μου, χαρα μου, χαμογελο μου, γλυκεια μου, δε σε ξεχνω ποτε.. κι εγω δεν μπορω να μιλησω.
Οχι μονο δε με αφηνει, αλλα βουρκωνω και δε ξερω τι να πω.

Πως τα θυμηθηκα τωρα ολα αυτα.
Θελεις τα ψυχοσαββατα που περνανε, θελεις η προσωπικη ιστορια μιας μπλογκοφιλης που περνα στεναχωριες με μια παρομοια ιστορια, θελεις η μαμα που πηγε και επισκεφτηκε την θεια προχτες.

Καθεται, μου λεει, σε ενα καναπε και δε σηκωνεται.
Απεναντι ο τοιχος ειναι γεματος φωτογραφιες, σε καδρα , καρφιτσωμενες στον τοιχο, μαυσωλειο το εχει κανει.

Και της λεω, συνεχιζει η μαμα, να βγει εξω να παει να δει τα εγγονια της.

Ηθελε να φυγει εκεινη πριν απο το Νεστορακι.
Δε μπορεσε και δε το ξεπερασε ποτε.

UPDATE: Δε θα απαντησω στα σχολια αυτη τη φορα, ηταν απλα μια γλυκεια και πικρη ιστορια που μου ηρθε στο μυαλο. Ολοι μας εχουμε παρομοιες, αλλος περισσοτερο κι αλλος λιγωτερο καθοριστικες για μας. Τα διαβαζω ομως και σας ακουω, οπως ακουσατε κι εσεις τη δικη μου. Και υποσχομαι ενα αισιοδοξο ποστ για την αρχη της βδομαδας.

οι ναρκισσοι της παρασκευης

Κοβω μερικους και φιαχνω ενα μπουκετακι.
Αυριο θα το παρω μαζι μου στο γραφειο.
Ετσι θα ειναι η Παρασκευη μου χρωματιστη.


Πριν τα παρω μαζι μου, τα φερνω να στολισουν την οθονη σας.


Πολλα γλυκα φιλια

φωτογραφιες και προσωπα

Αφορμη για το ποστ αυτο εγινε μια φωτογραφια που εβαλα προχτες στην καμερα.
Oι φωτογραφιες μου οπως και η καμερα μου ειναι τελειως ερασιτεχνικες.
Κι εδω στα μπλογκς που τριγυρναω, κοιταω τις δικιες σας και τις μελεταω προσπαθωντας να μαθω να "βλεπω" οπως κι εσεις, οπως ας πουμε ο φιλος μου ο φωτογραφος.

Καθομαι και χαζευω λοιπον, την πρωτη φωτογραφια, που την "εκλεψα" απο τον Ερρικο.
Αυτη μ' αρεσει.
Μου φαινεται πολυ δυναμικη.
Ο πλανοδιος μουσικος παιζει κιθαρα ,
το καθιστο ζευγαρακι ζαχαρωνει με την μελωδια - τι να παιζει αραγε; o sole mio? -
τα περιστερια πετανε,
αλλα ζευγαρακια περπατανε αμεριμνα,
ενα αγορακι φαινεται κατενθουσιασμενο,
κι ενα κοριτσακι στο βαθος, σχεδον πεταει μαζι με τα περιστερια.
Ολοι αυτοι τελειως ανυποπτοι οτι καποιος παιρνει φωτογραφια.
Ολοι, εκτος απο τα περιστερια ισως, που γι αυτα ειναι καθημερινη ρουτινα, και απορω πως δεν ποζαρουν κιολας!



Ομολογω οτι μου αρεσει πολυ να φωτογραφιζω προσωπα.
Πιο πολυ απο κτιρια.
Θαυμαζω τα πορτρετα του Μανου Αντωναρου και αναρωτιεμαι αν τα μοντελα του ειναι ανυποπτα, και σε περιπτωση που δεν ειναι, εαν δημιουργηθηκε ποτε καποιο προβλημα.
Προσωπικα, κι ενω εχω παρα πολλες φωτογραφιες γνωστων μου προσωπων, δεν φερνω ποτε φωτογραφιες τους εδω. Ειναι μερικες απο παιδακια γνωστων που ειναι πραγματικα απροσμενα ομορφες, με κατι φατσουλες σε ολες τις πιθανες και απιθανες εκφρασεις.
Ομως ο καθενας δε θελει να εκτιθεται στο ιντερνετ, και καλα κανει.

Πολλες φορες θελω να φωτογραφισω προσωπα αλλα δε το κανω, ουτε ρωταω.
Οτι δε θελω να κανουν σε μενα, δε το κανω.
Ποτε δε ξερεις ποσο θα πειραξει καποιον.
Το καλοκαιρι στην Ασιζη, εγινε ολοκληρος καυγας με ενα τουριστα που φωτογραφισε εναν Ιρλανδο που επαιζε γκαιντα. Εξαγριωθηκε ο Ιρλανδος, ε θα ειχε πιει και μερικα ουισκακια.
Στα κλεφτα λοιπον εχω δυο τρεις που τις θεωρω "αθωες" μιας και συνελαβα τα "μοντελα" με γυρισμενη την πλατη.


Οπως αυτον τον ψαρα που παρκαρε το μηχανακι του και ερριξε πετονια.


Οπως αυτο το κοριτσακι που λεει στο αλογο που να παει.


Οπως αυτη την ανυποπτη τουριστρια με τα δυο κοριτσακια - που χρησιμοποιησα και παλιοτερα σε πειραγμενη μορφη -


Και τελος, οπως αυτο το ζευγαρι σε μια παραλια στη Νικαια της Κυανης Ακτης, που παρ' ολη τη βροχουλα του Νοεμβρη, απολαμβανει τη γκριζα θαλασσα.

Σας φιλω γλυκα.

Bertinoro

Bertinoro


Με παιρνει πρωι πρωι το Ερρικακι απο το Bertinoro.
Ναι εκει ειναι, αναμεσα στην Φλωρεντια και στην Μπολωνια.
Σ' αυτο το μικρο χωριουδακι που το καστρο του χρονολογειται απο τον ενδεκατο αιωνα.
Ειναι μοδα τωρα τελευταια τα συνεδρια να τα κανουν σε κεντρα - αποκεντρα για να συγκεντρωνεται ο κοσμος μακρυα απο τον θορυβο των πολεων.
Αυριο λεει θα πεταχτει μεχρι τη Ραβεννα.
Μου περιγραφει το ταξιδι.
Κανει κρυο εκει.
Ξεχασα να του πω για το Iris Nobile.
Βρηκα και απο που προερχεται το ονομα Bertinoro.

"According to a folk tale, Galla Placidia, Emperor Valentiniano III’s mother, magnifying the quality of local wines served in rough jugs, once stated: “Non di così rozzo calice sei degno, o vino, ma di BERTI IN ORO”, which means: you do not deserve to be drunk from such a rough jug, but from a gold one (BERTI meaning being drunk and ORO meaning gold)."

Ακουω κατι παλια Ιταλικα τραγουδια και σας φερνω ενα.

Mille bacci a tutti

ΥΓ. Απο καποια αλλη εξορμηση στη Βενετια εφερα μερικες φωτογραφιες στην καμερα

Αποψη

Σημερα απο το πρωι εχω μια απολυτη τεμπελομπλογκιτιδα.
(Κι εχτες ειχα)
Ερχομαι, χαζολογαω στα δικα σας, αλλα προτιμω να κανω επισκεψεις.
Μου κανει καλο που δε σκεφτομαι τι να γραψω σημερα.
Μου κανει καλο να διαβαζω εσας.
Ετσι λοιπον σημερα εγω,


δεν έχω άποψη


έχω μονάχα κάτοψη



το ξέρω πια πως πίσω απ' τις ιδέες
υπάρχουνε τα ένστικτα
που ψάχνουν καποιο στήριγμα
και έτσι δραπετεύω απ' τις παρέες

Λέω να την κάνω σιγά - σιγά
Λέω να την κάνω
Λέω να την κάνω σιγά - σιγά
Λέω να την κάνω (*)


Φιαχνω ενα απεριτιφ κι ετοιμαζομαι να βγω για φαγητο.
Ευχομαι σε ολους καλη βδομαδα.

(*) Αποσπασμα απο στίχους του Ισαάκ Σούση, που μελοποίησε και ερμήνευσε ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας.

Your Captain speaking.

Οδηγω με κατευθυνση προς το σπιτι.
Μολις αφησα τον καλο μου στο αεροδρομιο Dulles.
Την εχω μαθει αυτη τη διαδρομη απ' εξω κι ανακατωτα.
Το Dulles ειναι στην πολιτεια της Βιρτζινια, περιπου μια ωρα απο το σπιτι αλλα ειναι το μονο στην περιοχη που εχει απ' ευθειας πτησεις στις περισσοτερες πολεις της Ευρωπης.
Η κινηση της επιστροφης ειναι απελπιστικα αργη.
Καθομαι, εχω σχεδον παρκαρει στο δακτυλιο.
Κι ομως ειχα διαθεση για φευγιο σημερα.
Βρισκομαι νοερα μεσα σε μια καμπινα διπλα στο φινιστρινι να κοιταω προς τα κατω.

Μ' αρεσει η θεση διπλα στο παραθυρο, αν και σου προσφερει θεαμα κυριως στην προσγειωση και στην απογειωση.
Οταν ομως πετας χαμηλα και ο καιρος ειναι καθαρος, μπορεις να δεις ομορφα χιονισμενα βουνα σαν κι αυτα της φωτογραφιας που τραβηξα το Δεκεμβρη πηγαινοντας προς Καλιφορνια.
Ακομα και το καλοκαιρι.
Οταν πεταω ημερα δε θελω να κλεινω το παραθυρο.
Δε μ' αρεσει να βλεπω σινεμα,
προτιμω τα συννεφακια.

Αλλα πιο πολυ με μαγευει οταν μπορω να δω κατω.
Σαν τοτε που περμεναμε σειρα να προσγειωθουμε στο Ελευθεριος Βενιζελος και καναμε βολτες πανω απο τον Ευβοικο. Ηταν ενα κατακαθαρο πρωινο και τα νερα ηταν στ'αληθεια χρυσα.
Κι ελεγα μεσα μου,
Αχ μια βολτα ακομα, μια βολτα ακομα!
Και αλλου βλεπω φαρμες, μικρα τετραγωνακια, λες και τις εχουνε σχεδιασει με χαρακα. Και δρομακια ισια, και δαση, και χαραδρες και ποταμια, και σκεφτομαι τι ομορφη που ειναι η γη μας.

Μια πτηση απο πεντε ωρες κι απανω, σαν αυτες που ταξιδευω συνηθως δε περναει γρηγορα. Και παντα εχω μαζι μου ενα βιβλιο αλλα ποτε δε διαβαζω συνεχεια. Το μυαλο δε συγγεντρωνεται.
Παρατηρω τι κανουν οι αλλοι συνταξιδιωτες.
Πολλοι διαβαζουν, αλλοι βολευονται και κοιμουνται, αλλοι βγαζουν το λαπ τοπ και παιζουν παιχνιδια η γραφουν.
Τωρα τελευταια πολλοι καταγινονται με το Σουντουκου. Το ξερετε το παλιοπαιχνιδο με τους αριθμους; Στο τελευταιο μου ταξιδι βρηκα μερικα στο περιοδικο του αεροπλανου και σκεφτηκα να ασχοληθω. Ηταν η τελευταια φορα. Μου εκαναν τα νευρα σπαγγακια να συγκρινω να υπολογιζω και να τα κανω λιμπα. Αλλα με πιανει και το κακο πεισμα με κατι τετοια.
Μετα εχουμε και αυτους που πιανονται απο το πολυ καθησιο και σηκωνονται και αρχιζουν τις ασκησεις στο διαδρομο, οποτε εχουμε και θεαμα. Δε ξερω γιατι ενω ολοι λενε οτι ειναι απαραιτητο, το βρισκω τελειως γελοιο να κανω το Μελισσανιδη στο διαδρομο του αεροπλανου.

Και μετα ερχεται το απολυτα γκουρμε καρροτσακι. Απο τοτε που καταργηθηκαν τα φυστικακια, φροντιζω να παιρνω μαζι μου αλμυρα αμυγδαλα. Και τα συνοδευω παντα με bloody mary. Μερικες εταιρειες εχουν καλυτερο φαγητο απο αλλες αλλα σε γενικες γραμμες το φαγητο δεν τρωγεται. Το κρεας συνηθως δεν κοβεται και ιδιως οταν προσπαθεις με το πλαστικο μαχαιρακι. Την επιλογη "παστα" την εχω απορριψει απο καιρο γιατι ειναι σκετο καταπλασμα. Ακομα και στην μπιζνες κλας δεν ειναι καλυτερο, απλα περισσοτερο. Στις εσωτερικες Ευρωπαικες πτησεις το φαγητο ειναι απειρως καλυτερο απο τις ιντερνασιοναλ και σε κεινες οταν πετας με ευρωπαικη εταιρεια παλι εχει διαφορα. Στις πτησεις εσωτερικου στην Αμερικη εχουν καταργηθει τα παντα. Δινουν μονο μη αλκοολουχα ποτα και μπορεις να αγορασεις ετοιμα κουτια με εκδρομικου τυπου φαγητο.
Καποτε ειδα το εξης υπεροχο. Καποιος ειχε φερει μαζι του κατι ντηζαινερ σαντουιτς, κατι γκουρμε μπισκοτα και φρουτα και παρηγειλλε μονο το κρασι της πτησης. Ειχε και πετσετουλα και απ' ολα, οργανωμενος ο φιλος. Με μαγεψε αυτο το πικ-νικ στην καμπινα, και σκεφτομαι σοβαρα να κανω κι εγω το ιδιο σε επομενο ταξιδι.

Το πιο διασημο ατομο που καθησε διπλα μου σε αεροπλανο, ηταν σε μια πτηση απο το Παρισι η Λουκα Κατσελη πριν απο πολλα χρονια. Ηταν και κατι αλλοι εκει απο το ιδιο κομμα, και ειχαν ερθει εκει κοντα της, και θαβανε τους παντες και πρωτο πρωτο τον Σημιτη που ηταν τοτε πρωθυπουργος. Εκει εμαθα ολα τα μυστικα του κομματος. Ολα τα απλυτα στη φορα. Αφου δεν ηθελα να φτασουμε γιατι τετοιο θαψιμο ειχε αρχισει να γινεται ενδιαφερον, ξυπνησε μεσα μου την κουτσομπολα.

Το πιο αγαπημενο μου αεροδρομιο στην Ευρωπη ειναι αυτο του Μοναχου. Το πιο ευκολο, το πιο απλο και δε χρειαζεται να τρεχω απο ενα τερμιναλ σε αλλο. Για ψωνια μ' αρεσει και το Χηθροου. Το χειροτερο μου, το Λεοναρδο ντα Βιντσι στη Ρωμη. Μιλαμε για ΤΟ ΜΠΑΧΑΛΟ. Ασε που αν περνας τρανζιτο απο κει πες μπαι μπαι στη βαλιτσα σου γιατι δε θα την ξαναδεις. Τον Ιουλιο που μας περασε, οι δικες μου βαλιτσες εμειναν στη Ρωμη 3 βδομαδες παρακαλω.

Παρασυρθηκα σε σκεψεις ταξιδιαρικες και περασε η ωρα... παω ταξιδι στο κρεββατακι μου πε προορισμο οπου με παει το ονειρο.

Καληνυχτα και πολλα φιλια!

Garden update - Η πρωτη μερα της Ανοιξης.

Μ' αρεσει την ανοιξη τα πρωινα του Σαββατοκυριακου να φοραω τις γαλοτσες και να βγαινω βολτα στον κηπο.
Το χωμα τα πρωινα ειναι ακομα νοτισμενο, σε μερικα σημεια κατω απο τα δεντρα ειναι λασπουρια.
Την Κυριακη που μας περασε το πρωι, διεκρινα μια μικρη κιτρινη κουκιδα αναμεσα στα δεντρα.



Βγηκε το πρωτο καμπανακι (daffodil).
Σημαδι οτι τις επομενες δυο βδομαδες θα κιτρινισει ο τοπος.


Αλλο ενα ειναι σχεδον ετοιμο.
Τετοιες μικρες συσταδες ειναι γεματος ο κηπος.


Ξεπροβαλλαν κι αλλοι κροκοι σε διαφορα χρωματα.


Το ομορφο με τους βολβους ειναι οτι καθε χρονο πολλαπλασιαζονται υπογεια και την επομενη χρονια βγαινουν πιο πολλοι.


Η μανολιες εβγαλαν μουμπουκια.


Να κι ενα μικρο ξυλινο σπιτακι στον κηπο που οταν ερχονται μικρα παιδακια τρελλαινονται στο παιχνιδι. Δειτε το απο κοντα.

Καθε χρονο τετοια εποχη εινα σα τα βλεπω για πρωτη φορα.
Και θελω φετος να τα δειτε κι εσεις μαζι μου.

Φιλια της πρωτης μερας της ανοιξης

Ειναι θεμα οργανωσης.

Ποτε μου δε καταφερα να εχω μια ηλεκτρονικη ατζεντα.
Κατι προιστορικα γκατζετακια που δοκιμασα, μεσα στην τσαντα μου ζουλιοντουσαν, (συνωστισμος γαρ) και οτι ειχα περασει μεσα, μπαμ ντηλητ!
Μια, δυο, δε πηγαινε αλλο, μπηκαν στο συρταρι με τα αρχαιολογικα ηλεκτρονικα και καλωδια.
Εκει εζησαν - μαζι με ενα παλιο θεορατο κινητο κα με μια ετεροχρονισμενη καμερα - καλα κι εγω καλυτερα.
Εκνευριζομαι να καταχωρω με μικρουτσικα πληκτρακια αριθμους και γραμματα και μετα να μη μπορω να τα διαβασω στην λιλιπουτεια οθονη.
Ετσι εχω καταληξει σε ενα φαιλοφαξ μεσα στο οποιο βεβαια χανει η μανα το παιδι και το παιδι τη μανα (κι εγω τα παντα) κι ετσι εχω βρει την ησυχια μου.
Χωνω μεσα και επι πλεον σημειωσεις και καρτ βιζιτ αλλων και εχει παραπαχυνει το δολιο.
Αγωνα κανω να το κουμπωσω.
Παντως το κουβαλαω συνεχεια μαζι μου.
Κραταω σημειωσεις σε διασκεψεις, γραφω διευθυνσεις, την ιστορια της ζωης μου εχω εκει μεσα.

Ειμαι και λιγο της παλιας σχολης (εχω ακομα πενες και χαρτια)
Εχω και τα στικ-ονς μπλοκακια σε ολα τα χρωματα στο γραφειο μου.
Σε ολα τα μεγεθη.
Γραφω τηλεφωνα, γρηγορες σημειωσεις οταν μου μιλανε στο τηλεφωνο, εξισωσεις, to do , not to do ,και to remember τα τρια κακα της μοιρας μου.
Σημερα το πρωι μπαινω στο γραφειο και με πιανει μυρμηρια.
Λες και περασε σιφουνας απο πανω απο το γραφειο και σκορπισε τα χρωματιστα μου χαρτακια εδω κι εκει. και μια στοιβα χαρτια που καποτε αποτελουσαν ενα συγγραμα (χωρις συνδετηρα φυσικα) ειναι στο πατωμα περιμενοντας μια χαρωπη Δεσποινα με κεφια για παζλς πρωινιατικα.
Υποψιαζομαι καποιο καλωδιο της ηλεκτρικης σκουπας χτες βραδυ μαλλον την εκανε τη ζημια.
Τελος παντων τα φιαχνω και ηρεμω.

Και τωρα σκεφτομαι τουτο δω το μπλογκ.
Εχει αρχισει να γινεται ασυμμαζευτο.
Μισα λινκς εδω, μισα στην ταβολα, το αλλο με την καμερα παραπονεμενο εδω και καιρο.
Μηπως πρεπει να τα συμμαζεψω λιγο;
Το ειχα ξανασκεφτει και παλιοτερα και μετα το προσπερασα.
Τωρα ομως εχω αρχιζει να ξεχειλιζω, απο το ενα βγαινω στο αλλο μπαινω κι εχω καταντησει μπλογκομανατζερ.

Με την ντουλαπα μου θα ασχοληθω αλλη φορα.

Σας φιλω γλυκα

Ειναι θεμα χρονου.

Γραφω αποψε μια καλημερα.
Για να τη βρειτε αυριο το πρωι.
Ειναι τοσο αναποδες οι ωρες μας.
Θα διαβαζετε την καλημερα κι εγω θα κοιμαμαι ακομα.
Θα τρωτε μεσημεριανο οταν ακομα θα προσπαθω να αγνοησω το ξυπνητηρι.
Θα ετοιμαζεστε να φυγετε απο τις δουλειες σας οταν εγω θα ανοιγω το κομπιουτερ στο γραφειο.
Και θα κανετε μπλογκοεπισκεψεις οταν θα πνιγομαι στη δουλεια.
Κι οταν τελικα θαρθω να σας επισκεφτω το βραδακι μου, εσεις θα κοιμαστε και θα βλεπετε ονειρα.
Απλα μια διαφορα φασης.
.........................
Το διωχνω απο τη σκεψη.

Διαλειμμα για καφε και κουβεντουλα, με καψουρικη γαλλικη μουσικη και μποτακια

Η περασμενη βδομαδα ηταν γεματη σε σημειο υπερχειλισης.
Ειναι πολυ ομορφο να εχεις φιλους να επισκεπτονται την πολη σου.
Μα παρα πολυ ομορφο.
Αλλα το καθημερινο το εξω μετα απο παρανοικες καθημερινες στο γραφειο, καπου ηρθε και με διελυσε. Πεθυμησα την ησυχη γωνια μου, να βυθιστω στην ακρη του καναπε και να χαθω αναμεσα στα μαξιλαρια.
Την Παρασκευη το πρωι κοιταω στον καθρεφτη και διακρινω μαυρους κυκλους.
Προλαβαινω τον πανικο στρεφοντας τα ματια αλλου.
Την Παρασκευη το βραδυ βαρεθηκα ακομα και να μαγειρεψω (καλα το εξω δε το διαπραγματευομουνα με τιποτα).
Το Σαββατο ομως ξυπναω με μια τρελλη διαθεση.
Μια μερα τελειως ανοιξιατικη με εναν ηλιο να σου ανοιγει την αγκαλια του.
Εχω και τη χαρα της γιορτης και με φιαχνει ακομα περισσοτερο.
Λεω να ξεκοκκαλισω την εφημεριδα αλλα συντομα νευριαζω.
Οι αμερικανοι ανοιγουν μετωπο στο Θιβετ τωρα.
Ειναι τυχαιο αραγε τωρα που πλησιαζουν οι Ολυμπιακοι στην Κινα;
Το Washington Post εχει ενα ολοκληρο δισελιδο πληρωμενο απο την κυβερνηση στα Σκοπια.
Η μια σελιδα εχει ολοκληρη αφιερωση με τιτλο " Η Μακεδονια αξιζει να μπει στο ΝΑΤΟ "
Η αλλη παρουσιαζει στους Αμερικανους (γιατι αυτο κανει) μια Ελλαδα αδικη που δεν μπορουν να καταλαβουν γιατι τους απειλει με Βετο. Ο τιτλος ειναι " Η Μακεδονια και η Ελλαδα γειτονες και συνεργατες ". Η προσεγγιση στο αμερικανικο αναγνωστικο κοινο με πολυ συγγινητικο υφος.
Καθε φορα λεω να μη την ξαναδιαβασω την κωλοφυλλαδα, αλλα ελα που ειναι καλο να τα ξερεις για να προφυλασσεσαι.
Βαζω εξτρα ζαχαρη στον καφε για να αποφυγω κι αλλη πικρα.
Μιλαω με τη μαμα και μου λεει οτι στην Αθηνα εχει ανοιξη.
Παιρνω τους δρομους για καλωπισμο και αγορες.


Σ' ενα Σαββατο συμπιεζω τα παντα.
Περναω απο τον Κουβανο στυλιστα και αποφασιζω να καλυψω τις ανταυγειες γιατι υπαρχει πολυς συνωστισμος στο μαλλι. Διαλεγω ενα ωραιο χρυσο χρωματακι και βγαινει καστανουλι, ωραιο χρωμα αλλα το φανταζομουν πιο ανοιχτο.
Απογοητευομαι, δε μ' αρεσει να μου χαλανε τη φαντασια.


Και μη κοιτατε που χαμογελαω στο φακο, κατα βαθος ειμαι ζοχαδιασμενη!


Περναω απο το BORDER's τεραστιο βιβλιοπωλειο στην περιοχη μας. Με το καφενειο του και τους ανετους καναπεδες του. Εκει περναει η ωρα χωρις να το καταλαβω. Διαλεγω ενα λευκωμα με εργα του Andy Warhol για να το βαλω στην σακουλα με τα δωρακια του Θοδωρη, ειμαι σιγουρη οτι θα του αρεσει.
Χαζευω τα μπεστ σελλερς. Τρια βιβλια σχετικα με το Αφγανισταν. Παιρνω και το τελευταιο τευχος του Vanity Fair και μουρχεται στο νου η Πηνελοπη.
Συνεχιζω τη βολτα στη Mall. Επειδη κανονιζω ενα ταξιδακι και θελω να παρω κατι φρεσκο.
Οπως περναω εξω απο τα καταστηματα και βλεπω οτι το καθενα εχει στις βιτρινες και διαφορετικο χρωμα, σκεφτομαι πως αλλαξε ο ορισμος της μοδας με την υπερκαταναλωση.
Καποτε ειχαμε ενα στυλ καθε σαιζον. Τωρα οι σαιζον εγιναν οχτω για να πη πω παραπανω γιατι εχουμε και τα ενδιαμεσα, χειμωνας προς ανοιξη, αλλα οχι τελειως ανοιξη.
Μουρχεται στο νου οταν ημουν κοριτσακι και η μαμα εφερνε τη Λια και μας ερραβε μαντω στο τελος του χειμωνα. Απο ελαφρυ μαλλινακι σε ομορφα παστελ χρωματα, και μετα τσαντουλα λουστρινι στο ιδιο χρωμα. Καπως ετσι και τωρα, ξαναρθαν τα μαντω αλλα και οι καμπαρντινες σε χρωματα βγαλμενα απο παιδικο παρτυ.
Μπαινω στο ενα, ολα σε σαπιο μηλο (το χρωμα που ειχε να μας θυμηθει απο τις αρχες του '70 οπου ολες οι κυριες ειχαν ενα κομματι σαπιο μηλο στην γκαρνταρομπα τους, κι εγω τοτε το απεχθανομουνα γιατι μουφερνε πολυ κατεστημενο, ειναι η εποχη που εναντιωνομουν σε ολα).


Μπαινω σε αλλο καταστημα, ολα ροζ, σε αλλο πρασινα.

Ξαφινικα μενει το ματι μου πανω σε ενα ζευγαρι λουστρινενια μποτακια.
Μα ελα που δε βγηκα για μποτακια σημερα.
Τα δοκιμαζω, περπαταω πανω κατω, τρελλαινομαι ετσι οπως φαινονται κατω απο το τζην.
Ας μη βγηκα για μποτακια, και τι εγινε;



ΤΑ ΜΠΟΤΑΚΙΑ

Παω στο ταμειο.
Εκεινη την ωρα σταματα η μουσικη στο καταστημα, σβηνουν τα μισα φωτα και οι ταμειακες μηχανες παθαινουν λοξυγγα.
Μου λεει ο υπαλληλος να κανω καμια βολτα μεχρι να ξαναρθει το ρευμα.
Χαζευω ενα μισαωρο, αλλα τιποτα. Φευγω απο τη mall να τελειωσω κατι αλλες δουλειες, αλλα τον παρακαλαω να μου τις φυλαξει για να γυρισω να τις παρω καποια ωρα. Τελικα ξεμπερδευω σε τρεις ωρες και ξαναγυρναω. Αφαντος ο υπαλληλος. Μιλαω σε καποιον αλλο, ο οποιος μεχρι να βρει που τις ειχε αφησει ο προηγουμενος, αρχιζω να πιστευω οτι καποια αλλη θα λικνιζεται πανω στα γυαλιστερα τακουνακια.
Τελος καλο, ολα καλα.
Γυριζω σπιτι με ανοιχτη τη σκεπη του αυτοκινητου και ο ηλιος να καιει.
Ενας υπνακος πριν τη βραδυνη εξοδο ειναι οτι πρεπει.
Γιορταζουμε τα γεννεθλια και τη γιορτη του Θοδωρη σε ενα Ιταλικο που διαλεξε ο ιδιος.
Η Κυριακη ξημερωσε βροχερη και τεμπελικη.
Βυθιζομαι την ακρη του καναπε, και χανομαι αναμεσα στα μαξιλαρια.

Σας φιλω με αγαπη!

Happy Birthday Teddy

Ο Θοδωρης μου η επι το χαιδευτικωτερον και πιο αμερικαιν
ο Teddy μου,
ειναι ο μικρος μου γιος.
Καλα βεβαια μικρο ειναι το ματι μου, γιατι ολα μεγαλωσαν τωρα,
αλλα οσοι εχετε παιδακια ξερετε οτι το μικροτερο ειναι παντα το γλυκουλι μας.
Το στεργουλι που ελεγε ο παππους μου.
Ο Θοδωρης μου γεννηθηκε στο Μοναχο στις 15 του Μαρτη,
και παντα τον λεγαμε χαιδευτικα,
"ο βαυαρος μωρος"
Εχει ενα απιστευτο χιουμορ, δυο ομορφα καστανα ματια, και ειναι ο καλλιτεχνης της οικογενειας μας.
Δε θα γραψω αλλα για το αγορι μου, αλλα θα μοιραστω τη χαρα μου μαζι σας.
Ετυχε να πεσει και η ονομαστικη του γιορτη στα γεννεθλια του.
Και ειμαι διπλα χαρουμενη.
Να μου ζησει διπλα το μωρο μου και να ειναι παντα ευτυχισμενο.

Κερναω τα κλασσικα.





Και ετοιμαζομαι να βγουμε ολοι εξω να το γιορτασουμε.

Καλα αν δει τι πανηγυρι εφιαξα εδω μεσα θα με κυνηγαει!

Φιλια διπλης γιορτης και διπλης χαρας.

Willow

Ανθισε το πρωτο δεντρο στον κηπο


μια ματια στον ουρανο μου


και μια ματια στο χωμα





Ιτιά, ιτιά λουλουδιασμένη,
συ μου 'χεις την καρδιά καμμένη.
Ιτιά, ιτιά που 'σαι στο ρέμα,
σ' αγαπώ, δεν είναι ψέμα.
Ιτιά, ιτιά που 'σαι στον κάμπο,
σ' αγαπώ μα τι να κάνω.

Μια καινουργια λιστα.

The new deadly sins that may lead to eternal damnation are polluting, genetic engineering, being obscenely rich, drug dealing, abortion, pedophilia and causing social injustice.



Διαβαζω οτι το Βατικανο εξεδωσε καινουργια λιστα με επτα "μοντερνα" θανασιμα αμαρτηματα.
Καλα περασανε 14 αιωνες με τα παλια, αλλα κακοσυνηθισαμε και καιρος ειναι να μας θυμησουν μερικα πραγματα.
Γιατι ποιος νεος διαβαζει σημερα την "Κολαση" του Δαντη
για να ξερει τι τον περιμενει;
Οι ηθικολογοι ιερεις λοιπον του Βατικανου, βλεποντας οτι η κατασταση εχει φτασει στο απροχωρητο,
οτι με την παγκοσμιοποιηση δεν μπορουμε να αποφυγουμε τις κακες παρεες,
και οτι οι ανθρωποι δεν εχουν πια δικαιολογια για εξομολογηση,
αποφασισαν να συνταξουν ενα συνολο απο μοντερνους κανονες για να αποφυγουμε κι εμεις οι αφρονες το πυρ το εξωτερον οταν φτασει η ωρα μας.
Φτου στον κορφο μου.
Εκεινο που δε ξερω ειναι αν θα ειναι αναδρομικες οι επιπτωσεις.
Ενα απο τα νεα θανασιμα αμαρτηματα ειναι και η εκτρωση.
(Ενω μεχρι τωρα ηταν μονο η προφυλαξη αλλα δε το ξερατε και την πατησατε)
Δηλαδη αν καποια πτωχη τω πνευματι τον περασμενο μηνα εκανε μια εκτρωση για οποιοδηποτε λογο,
παει αυτη?
η επειδη τωρα το εμαθε τη γλυτωσε, αλλα να μη το ξανακανει!
Οι μεχρι τωρα παιδοφιλοι τη σκαπουλαρανε;
Παντως μ' αρεσει που βγαλανε κανονες βασισμενους σε αυτοκριτικη,
if you know what I mean.
Εχω μπερδευτει η αμαρτωλη.
Τωρα προσεξτε εσεις αναγνωστες του μπλογκακιου,
οποιος πεταξει γοπα σε παραλια την εχει βαμμενη απο χερι.
Που ξερετε ισως εκει που δε δουλευει η (οικολογικη) λογικη η το προστιμο, να δουλεψει ο εκφοβισμος.
Οσο για σενα Μπιλ Γκεητς, τωρα ειναι αργα πια αγορι μου!

Αυτη η ιστορια μου θυμισε μια αλλη βλακεια που εγινε πριν ενα χρονο περιπου,
οταν εγινε μια προσπαθεια με ψηφο στο ινερνετ να συνταξουν μια λιστα με τα "7 νεα θαυματα του κοσμου",
βαζοντας στην ψηφοφορια μαζι την Ακροπολη και την οπερα του Σιδνευ, λες και χτιστικαν κατω απο ιδιες συνθηκες τεχνολογιας.

Και δε μπορω να καταλαβω η γυναικα, γιατι ολοι ταχουν βαλει με το εφτα, τη στιγμη που δεν εχουν αξιωθει να λυσουν ακομα το προβλημα των τριων κακων της μοιρας τους.

Σας φιλω. (Ευτυχως που το φιλι δεν ειναι θανασιμο αμαρτημα)

Το τραπεζι της Καθαρης Δευτερας - μερος δευτερο και τελευταιο.

Τέσσερα πόδια δυνατά
και μια κουτσή κιθάρα
να ‘χαμε τώρα δυο τσιγάρα
και δύο για μετά

Θα ‘ταν ο κόσμος μαγικός
παράδεισος η πλάση
στου φεγγαριού το τάσι
καφές βαρύ γλυκός

(απιστευτο ντουο Λοιζος-Παπαδοπουλος)



Πρωτα ηρθαν τα αγορινια μου, ο Κωνσταντινος με το σαγηνευτικο χαμογελο, ο Θοδωρης με την κιθαρα και το γλυκο Ντεμπορακι μας.
Ο Δημητρης με τα καλαμπουρια του και Λετισια που ειναι ομορφη χαμογελαστη και παντα με τρελλαινει με ολα αυτα που ξερει.
Ο Νικολης που συνεχεια με τσιγκλαει και μου μπαινει.
Ο Μαικ που τον εχουμε μαθει σε ολα τα ελληνικα εθιμα και τα εχει αγαπησει.
Η Λουκια που μου επιβεβαιωσε αλλη μια φορα πως το μαυρο και το ασπρο ειναι για παντα τα χρωματα της κομψοτητας.
Η Ελενη που μεγαλωσε και ασχολειται συνεχεια με το καινουργιο της κινητο
Ο Βασιλης ο φιλος απο την Ελλαδα που ειναι μαεστρος (κυριολεκτικα) στην κλασσικη κιθαρα.
Ετσι τα φαγητα εγιναν το φοντο μονο μιας ομορφης βραδυας γιατι οι ανθρωποι κανουν τη διαφορα.
Και αφου περασαμε δυο ωρες στο τραπεζι με νοστιμιες και οινοποσια,
η υπολοιπη βραδυα κυλησε με μουσικη και τραγουδι.
Ο Βασιλης προσπαθησε να κανει το κλαπατσιμπανο του Θοδωρη να λειτουργησει σαν κιθαρα, η εστω σαν μπουζουκι.
Σε καμια ωρα οπως ειπε, το κλαπατσιμπανο αρχισε να συντονιζεται με το χωρο.
Αρχισαμε με το Morning Of The Carnival και καταληξαμε στον κλασσικο Μανωλη Χιωτη.
Ο Δημητρης και ο Βασιλης μου ειπαν οτι εχω ωραια φωνη.
Οταν μεγαλωσω θα γινω τραγουδιστρια.
Παει και τελειωσε!

Και του χρονου να ειμαστε καλα παντα να ανταμωνουμε και να ξεφαντωνουμε.
Φιλια με μετρο (μουσικο)



Οι φωτογραφιες στην κουζινα ξαναμπηκαν στη θεση τους, περαστε για μεζε.

Το τραπεζι της Καθαρης Δευτερας

Δε θα ειναι υπερβολη να πω οτι το μισο Σαββατο και σχεδον ολη την Κυριακη η κουζινα μου βαρεθηκε να με βλεπει.
Γιατι οπως καταλαβαινετε, την ανακατεψα πολυ.
Ολα στη μεση.
Κατσαρολες, τηγανια για σωταρισμα, κουταλες, μαχαιρια.
Μεσα σ' ολα και η φωτογραφικη μηχανη.
Μη μου ξεφυγει καποιο καρροτο!

Ετοιμαζω διαφορα νηστησιμα και στρωνω μπουφε στο τραπεζι της κουζινας.
Την Καθαρη Δευτερα το τραπεζι ειναι πιο απλο.
Βγαζω ολα τα κεραμεικα που εχω μαζεψει απο ταξιδια στην Ιταλια και στην Ελλαδα.
Εξω εχει παγωνια και λιακαδα.
Παιρνω το Θοδωρη τηλεφωνο και του λεω να φερει την κιθαρα του.
Στρωνω και το τραπεζι της τραπεζαριας για δωδεκα να καθησουμε ολοι μαζι.
Γεμιζω και μια τριτη ροτοντα με τα γλυκα. Χαλβας της Ρηνας με αμυγδαλακια, χαλβας μακεδονικος, φραουλες μοσχομυριστες και μουρα.
Η φρεζια ειναι ακομα μυρωδατη.
Εχω ροζ τριανταφυλλακια στην τραπεζαρια.
Ηθελα να παρω τουλιπες αλλα δε μου φανηκαν φρεσκιες.
Τις λυπαμαι που δε κρατανε πανω απο δυο μερες.
Λαγανα τελικα δε βρηκα. Παιρνω ενα αλλο ψωμακι με σουσαμι και ενα χωριατικο.
Ο Ερρικος πηγαινοερχεται πανω κατω στην αγαπημενη του καβα και κανονιζει ρετσινες κρασια και μπυρες.
Και σοδες και λεμοναδες για τα παιδια.
Ειναι στο στοιχειο του.

Βγαζω φωτογραφιες πριν ακομα ακουστει το πρωτο κουδουνι.

... επεται συνεχεια


Δυστυχως η αναρτηση που εκανα στην ταβολα με το μενου της Καθαρης Δευτερας εχει καποιο προβλημα με τις φωτογραφιες και θα επανορθωσω το βραδυ.

Η φρεζια που με μεθυσε.

Η Κυριακη αρχισε με παγωνια αλλα κι ενα τεραστιο ηλιο.
Κι ενω ετοιμαζω τη γιορτη εφερα τη φιλη μου τη φρεζια που στολιζει το τραπεζι,
κι οπως περναω απο μπροστα καθε φορα με κανει να παιρνω πιο βαθειες εισπνοες.
Φιλια λουλουδατα και μεθυστικα.

Λιγο απ' ολα

Ετοιμαστηκα, και περιμενω.
Περιμενω τους αντρες που βγηκαν να πανε να χαζεψουν κατι κομπιουτερς.
Θα παμε σε ενα παραδοσιακο αμερικανικο για μπαρμπεκιου αποψε,
αχ μπυρονια που θα τσακισω!
Μου χρειαζεται λιγο να χαλαρωσω.

Ξυπναω νωρις το πρωι και κανω τον τηλεφωνικο μαραθωνιο με τη μαμα στην Αθηνα,
τη Σαββατιατικη μας επισκεψη.
Σημερα μου φιαχνει το μενου της Καθαρης Δευτερας.
Οχι πως δε το ειχα φιαξει, αλλα δε της χαλαω χατηρι, θελω να αισθανεται οτι ειναι κοντα μου κι ας μην ειναι.
Εξω εχει ομιχλη και συννεφια.
Και μεσα εχει νυστα, δηλαδη πολυ μεσα.

Χτες βραδυ ηρθαμε αργα.
Αφηνουμε το φιλο μας στο ξενοδοχειο του,
και κολλαμε μια ωρα επι πλεον στο δακτυλιο, γιατι εχει γινει ενα δυστυχημα με τη βροχη και εχουν κλεισει ολες οι λωριδες μεχρι να ερθουν τα ασθενοφορα και οι γερανοι να μαζεψουν τα ασυμαζευτα.
Σουπα εγιναν 4 αυτοκινητα.

Μετα το τηλεφωνημα βγαινω να ψωνισω τα καθαροδευτεριατικα. Οδηγω περιπου μιση ωρα για να παω σε ενα μαγαζι που εχει φρεσκα οικολογικα λαχανικα και φρουτα.
Δεν παιρνω τον δακτυλιο, αρκετα με ταλαιπωρει καθε μερα. Ασε που βρεχει.
Παιρνω τους "πισω δρομους" . Λιγο μεγαλυτερη αποσταση αλλα περνα μεσα απο δασος, απο φαρμες και ειναι πολυ Σαββατοκυριακατικη διαδρομη, ηρεμη και ομορφη.
Λυπαμαι που ξεχασα να παρω τη φωτογραφικη μηχανη μαζι μου, βρεχει ασταματητα, η γκριζιλα ειναι απιστευτη.
Οσο οδηγω προς τα δυτικα, τοσο η βροχη δυναμωνει.
Στα πλαγια των δρομων εχουν σχηματιστει ρυακια.

Φορτωνω το αυτοκινητο με νοστιμιες, τραγανα μηλαρακια, ζουμερα πορτοκαλια, μυδια για αυριο και μια γλαστρα με φρεζες κιτρινες που μοσχοβολανε. Θα με μεθυσει η μυρωδια σε ολο το δρομο της επιστροφης.

Κανω μια βολτα στα γυρω μαγαζια για να ξεδωσω. Μπαινω σε ενα αρωματοπωλειο. Σκεφτομαι για αλλη μια φορα, ποσα αρωματα εχουν κυκλοφορησει. Καθε μοδιστρος, καθε σταρ εχει λανσαρει το δικο του αρωμα. Και θεωρητικα μπορει καποιος να κανει απειρους συνδιασμους στα βασικα στοιχεια κατασκευης αρωματων, αλλα καπου εξαντλειται ο συνδιασμος. Καποτε μπορουσα με βεβαιοτητα να πω τι αρωμα φοραει καποιος. Τωρα πια οχι. Δοκιμαζω το καινουργιο Lamb της Gwen Stefani. Καλο και δροσερο ειναι αλλα κατι μου θυμιζει. Οι μοναδικες μυρωδιες κοντευουν να εκλειψουν



Κι ετσι παρφουμαρισμενη, παιρνω το δρομο της επιστροφης με τη φρεζια να καθεται στη θεση του συνοδηγου.

Ανασκουμπωνομαι και ετοιμαζω μερικα νηστησιμα. Βραζω τις γαριδες, ετοιμαζω την ταραμοσαλατα και τον χαλβα της Ρηνας. Θα τα φερω καποια στιγμη και στην ταβολα.

Εν τω μεταξυ οχι μονο σταματησε η βροχη, αλλα εχει ενα ηλιο εκτυφλωτικο. Και ζεστανε απιστευτα. Φωτογραφιζω το willow που εχει ανθισει. Τα λουλουδακια του ειναι μικρα και χνουδωτα. Ξερω οτι δεν κρατανε πολυ.

Σε μιση ωρα κρυβεται ο ηλιος πισω απο τα συννεφα και πιανει αερικο. Απελπιστικα δυνατο. Κλεινω τα παντα. Μολις προλαβα. Ριχνει ενα χαλαζι απροσμενο. Μονο για 5 λεπτα. Το κακο σταματα και ξαναβγαινει ο ηλιος. Η θερμοκρασια πεφτει αποτομα τουλαχιστο δεκα βαθμους. Σκεφτομαι οτι αν το βραδυ ριξει καμμια νιφαδα, οπως εχει προβλεφθει, θα τα εχουμε δει ολα σημερα απο τον αλητη καιρο.

Ξαπλωνω λιγο στον καναπε και με παιρνει ενας γλυκος υπνος.
Με ξυπναει το κουδουνι.
Το φιλαρακι μας ηρθε. Φιαχνουμε καφε και κουβεντιαζουμε. Οι αντρες αποφασιζουν οτι θελουν να δουν κατι κομπιουτερς. Εξαφανιζονται.

Καπου εδω ηρθα.

Ελπιζω να εμφανιστουν συντομα, πεινασα κιλας. Κλικ PUBLISH POST.

Φιλακια του Σαββατου.