Mυκονος galore (*)

Ε οχι!
Δεν μπορει να λειψη ο Μαρτης απ' τη Σαρακοστη!
Τουλαχιστο πεντε μπλογκς απο τα αγαπημενα μου στο πλαι κανουν αναρτησεις για το πιο φημισμενο αιγαιοπελαγιτικο νησακι.
Δεν μπορω να μεινω απ' εξω!
Θα φερω οτι εχω, θα πω οτι θυμαμαι.


Φερνω το αγαπημενο μου μεταξωτο μαντηλι. Σε χρυσοκιτρινο, με ecaille σχεδια.
Δεν ειναι ενα απλο μαντηλι.
Ειναι η Μυκονος ολοκληρη.
Οπως την ειδε ο σχεδιαστης.
Οπως την τυλιγω γυρω απο το λαιμο μου, μεσα απο την ασπρη μου καμπαρντινα.


Φοιτητρια ακομα στο δευτερο ετος, αποφασιστηκε να γινει μια εκδρομη στη Μυκονο.
Μαζευτηκαμε εννεα.
Μεσα στους εννεα ηταν και το αγορι μου, αλλα και ο Ερρικος (που τον πρωτογνωρισα στο καταστρωμα εκεινη τη μερα, μεχρι τοτε στα μεγαλα αμφιθεατρα δεν τον ειχα συναντησει)
Ξεκινησαμε με λιγη θαλασσα, αλλα στη συνεχεια εγινε φουρτουνα. Ο κοσμος κρεμοταν στις κουπαστες, ενα χαλι μαυρο.
Μονο ο Ερρικος κι εγω ακαθεκτοι και ανεπηρρεαστοι απο τον καιρο, αρχισαμε να μιλαμε περι ανεμων και υδατων θαλασσινων.
Η συμπαθεια ηταν αμοιβαια.
Στο νησι μειναμε σε πανσιον, και σαν παιδια τα βραδυα γυριζαμε απο κλαμπ σε κλαμπ.
Λιγο ποτο, λιγος χορος, και για μια στιγμη ακουω τον Ερρικο να λεει στον "αλλο" που χαζευε κατι τουριστριες.
"Ε! Προσεχε την λιγο, γιατι θα την χασεις"
Με εχασε την ιδια στιγμη εκεινη τη νυχτα στη Μυκονο.
Αυτη ηταν η αρχη της γνωριμιας μας πανω σ' ενα καραβακι και στο πιο ξακουστο νησακι του κοσμου.


Πολλα ρομαντικα φιλια

(*)Στην Ευη, στο Δημητρη, στην Γεωργια και στους εραστες του νησιου.